Όλο και με μεγαλύτερη σαφήνεια τις τελευταίες ημέρες στη δημόσια συζήτηση μπροστά στο Συνέδριο του ΣΥΝ από στελέχη του αριστερού ρεύματος εισάγεται το ζήτημα της πολιτικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ και της διαμόρφωσης του «τρίτου πόλου». Και αυτό σε αντιπαράθεση με το φάντασμα του «εγχειρήματος της κεντροαριστεράς», που δεν έχει τεθεί από κανένα!

Στο άνοιγμα του κόμματος στην κοινωνία, στην πολιτική των συμμαχιών, με την διατύπωση πολιτικών προτάσεων αλλά και στο ενδεχόμενο εκλογής προέδρου από την Αριστερά αναφέρθηκε ο υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΝ Μ. Παπαγιαννάκης.
Παρουσιάζοντας τις "προγραμματικές" του δηλώσεις υπογράμμισε την ανάγκη το συνέδριο να ασχοληθεί με σοβαρά ζητήματα πολιτικής και φυσιογνωμίας του κόμματος και όχι με την προεδρολογία.
Ο Μ. Παπαγιαννάκης είπε ότι ο ΣΥΝ δεν πρέπει να αυτοπεριορίζεται και να περιχαρακώνεται αποκλειστικά σε ένα ρόλο παρατήρησης, ανάλυσης, μαρτυρίας, αποκάλυψης και καταγγελίας, αλλά να γίνει ένα κόμμα προτάσεων που να πείθει τους πολίτες.
Ο Μ. Παπαγιαννάκης τάχθηκε υπέρ μιάς πολιτικής συνεργασιών, μέσω όμως ενός διαλόγου από μηδενική βάση, χωρίς προαπαιτούμενα και χωρίς ημερομηνία λήξεως και χωρίς αποκλεισμούς. Αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι συγκροτήθηκε χωρίς βάθος πολιτική και προγραμματική συζήτηση, πράγμα που δημιούργησε προβλήματα στην ταυτότητα του.

To πλήρες κείμενο της συνέντευξης Τύπου

Η Αριστερά πρέπει να κατανοήσει ότι το παγκόσμιο πολιτικό εκκρεμές θα κινείται δεξιόστροφα για πολλά χρόνια, ωθούμενο κυρίως απ΄ τα τεράστια πολιτικά ελλείμματα που σωρεύτηκαν κατά την αριστερόστροφη πορεία του (1917-1989) και που ανεξάρτητα απ΄τις «απολογίες» μας στο δικαστήριο της Ιστορίας χρεώθηκαν στην Αριστερά και απαξίωσαν το σοσιαλιστικό πρόταγμα

Όχι» στην προοπτική που θα στιγματίσει τον ΣΥΝ ως ένα ακόμα κομμάτι της παραδοσιακής κομμουνιστικής Αριστεράς. Αυτή είναι η θέση του Θοδωρή Μαργαρίτη για την επόμενη μέρα του 4ου τακτικού συνεδρίου του κόμματος, όπου στη διαδικασία για την εκλογή του νέου προέδρου δηλώνει ξεκάθαρα ότι θα ψηφίσει Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Επειδή, όπως λέει, μπορεί να δώσει στον ΣΥΝ «όπως παλιότερα και ο Ν. Κωνσταντόπουλος, την εικόνα ενός κόμματος με πολυσυλλεκτική ικανότητα στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς».

Το συνέδριο του Συνασπισμού πλησιάζει. Η ύπαρξη δύο εισηγητικών κειμένων από την Κεντρική Επιτροπή προς τις οργανώσεις και τους φίλους του κόμματος διευκολύνει μια άνετη πολιτική συζήτηση και επιβεβαιώνει ότι ήταν περιττές οι κινδυνολογίες περί διχασμού.

Τι διακυβεύεται στο συνέδριό σας; Υπάρχει σημείο αιχμής; Είναι το ζήτημα του νέου προέδρου; Είναι οι συμμαχίες;

Καταρχήν παίζεται η ηγεσία του κόμματος, ο πρόεδρος, η νέα Κεντρική Επιτροπή. Μερικοί το υποτιμούν αλλά δεν πρέπει. Από εκεί και πέρα παίζεται, χωρίς δράματα είναι αλήθεια, ο γενικότερος προσανατολισμός του Συνασπισμού.

Ο πρώην ευρωβουλευτής μιλάει για την πορεία του ΣΥΝ και καταθέτει τις δικές του ανησυχίες για το μέλλον της ανανεωτικής αριστεράς λέγοντας πως αυτή τη στιγμή «το κυρίαρχο είναι το ζήτημα της πολιτικής, κοινωνικής και οικολογικής αλλαγής».

Το κείμενο  κατατέθηκε στην Επιτροπή των Θέσεων στις 22/09/04 για την Συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ στις 25/09/04.

Παρουσιάστηκε ως κείμενο συμβολής

Είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς τους λόγους για τους οποίους η «κοινωνία» δεν ενδιαφέρεται για τα τεκταινόμενα στους κόλπους της Αριστεράς στην Ελλάδα, και ειδικά στον Συνασπισμό, εν όψει της προσεχούς αλλαγής της ηγετικής του ομάδας.

"θεωρώ πως τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος που υποστηρίζουν τις προσυνεδριακές θέσεις της "Παρέμβασης" δεν θα αγνοήσουν πως αυτές τις θέσεις τις υποστήριξε και τις ψήφισε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης".

 H αριστερά έχει το ηθικό και πολιτικό δικαίωμα να είναι παρούσα στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

O ΣΥΝ πρέπει να περπατήσει στον δρόμο που χάραξε όταν γεννήθηκε.Tο κόμμα άντεξε επειδή "περπάτησε σε αυτούς τους δρόμους.

Γιατί μέσα στον Συνασπισμό, δηλαδή μέσα στο κόμμα της ανανεωτικής Αριστεράς, υπάρχουν άνθρωποι που επιδιώκουν στο όνομα της ενότητας -ωραία δεν ακούγεται;- τη σύγκλιση με το ΚΚΕ; Ή, για να το πω διαφορετικά, πώς εξηγείται η ευρύτερη απήχηση μιας στρατηγικής που αναιρεί το λόγο ύπαρξης της ανανεωτικής Αριστεράς;

Η Ενωµένη Ευρώπη (Ε.Ε.) είναι κυρίως προϊόν της συνειδητοποίησης Γάλλων και Γερµανών ότι προκειµένου να διεκδικήσουν µια αξιοπρεπή θέση σε πλανητικό επίπεδο οφείλουν να δηµιουργήσουν θεσµούς που να σταθεροποιούν την ειρήνη και να δηµιουργούν έναν ευρύτερο χώρο οικονοµικών δραστηριοτήτων