Τι έπαθαν όλοι και περπατούν ανάποδα;
Σπύρος Βούγιας, Athens Voice, Δημοσιευμένο: 2020-06-04
Επεξεργάστηκα την ιδέα που περιγράφω παρακάτω τις τελευταίες μέρες, παρατηρώντας με ενδιαφέρον αλλά και ανησυχία τον φυσιολογικό, αυθόρμητο αλλά και άναρχο τρόπο με τον οποίο οι συμπολίτες μας ξεχύθηκαν, κυριολεκτικά, στους ελεύθερους χώρους, τις πλατείες τους πεζόδρομους και τα πεζοδρόμια της πόλης, αψηφώντας τις προειδοποιήσεις και τις συμβουλές των ειδικών για υγειονομική προστασία.
Σπεύδω, όμως, αμέσως να εξηγηθώ (για να μην παρεξηγηθώ): δεν πρόκειται για μια απαγόρευση, κάποια «αυστηρή σύσταση», ούτε υποχρεωτική οδηγία. Είναι μια διακριτική υπόδειξη, μια φιλική προτροπή προς τους πεζούς, που βασίζεται σε μια απλή και λειτουργική ιδέα που διευκολύνει την κίνησή τους και ταυτόχρονα διασφαλίζει καλύτερες συνθήκες προστασίας από τον κίνδυνο της μετάδοσης του ιού. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τον διαχωρισμό των αντίθετων ρευμάτων κίνησης των πεζών στα μεγάλα πεζοδρόμια και τους πεζόδρομους μιας πόλης, περιορίζοντας τον πυκνό και αναπόφευκτο συγχρωτισμό.
Γενικά, η κυκλοφορία των πεζών διακρίνεται για την απόλυτη ελευθερία στην επιλογή των βασικών χαρακτηριστικών της και δεν έχει επιβληθεί συστηματικά και γενικευμένα καμία υποχρέωση, ούτε καν παρότρυνση ή υπόδειξη προς τους πεζούς, να ακολουθήσουν ορισμένους κανόνες όταν μετακινούνται. Λόγω της επιδημίας, όμως, πολλά πρέπει πλέον να αλλάξουν, στο ζήτημα της κοινής παρουσίας και συνύπαρξής μας με τους άλλους στους δημόσιους χώρους.
Με βάση τα παραπάνω, η ιδέα που παρουσιάζεται εδώ, προβλέπει τον διαμοιρασμό του πλάτους του πεζοδρομίου ή του πεζόδρομου σε δύο ίσα τμήματα και την κίνηση των πεζών αποκλειστικά στο δεξιό από αυτά, ανάλογα με την κατεύθυνσή τους (με την ίδια, δηλαδή, λογική με την οποία κινούνται τα οχήματα στο οδόστρωμα). Έτσι, αποφεύγοντας τις μετωπικές διασταυρώσεις και την αναγκαστική συνάφεια με τους αντιθέτως κινούμενους πεζούς, επιτυγχάνεται, όχι μόνον ομαλότερη αλλά, κυρίως, πιο ασφαλής, υγειονομικά, ροή της κυκλοφορίας τους.
Με τον τρόπο αυτό, κάθε πεζός θα προπορεύεται πάντοτε κάποιων ή θα ακολουθεί άλλους, που θα κινούνται όμως όλοι προς την ίδια κατεύθυνση. Θα μπορεί, αν θέλει, να επιταχύνει και να προσπερνά περιπατητές ή να καθυστερεί και να τον προσπερνούν, χωρίς να έρχεται ποτέ σε αναγκαστική επαφή με αυτούς που κινούνται μετωπικά προς το μέρος του. Επιπλέον, μέσα στο ίδιο ρεύμα, μπορούν να διακρίνονται στη δεξιά άκρη αυτοί που βαδίζουν πολύ αργά, από αυτούς που περπατούν βιαστικά στο κεντρικό τμήμα γιατί πρέπει να προλάβουν μια δουλειά ή ασκούνται στο τρέξιμο. Εννοείται πως μπορεί κανείς, όποτε επιθυμεί, να σταματήσει κάπου ή να αλλάξει πορεία, επιλέγοντας να κινηθεί κάθετα ή προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν χάνεται, δηλαδή, κανένας βαθμός ελευθερίας στις επιλογές που έχει ένας περιπατητής, αρκεί να μην παραβιάζει την προαιρετική συλλογική συμφωνία για τη νέα, ασφαλή συνθήκη της μετακίνησης που προτείνεται. Ακόμη, όμως, και αν την παραβιάσει για οποιονδήποτε λόγο, δεν πρόκειται να υπάρξει κανενός είδους τιμωρία ή καταναγκασμός. Απλώς, θα αναρωτηθεί, ίσως, όπως και ο αφηρημένος οδηγός αυτοκινήτου που, σύμφωνα με το σχετικό ανέκδοτο, μπήκε στο αντίθετο ρεύμα: «Τι έχουν πάθει όλοι και περπατούν σήμερα ανάποδα;».
Τώρα που οι περιορισμοί της κοινωνικής απομόνωσης που επιβλήθηκαν (και απέφεραν σωτήρια αποτελέσματα) έχουν αρθεί, επιστρέφουμε σταδιακά, με ενθουσιασμό και πάθος, σε μια ομαλή και ελεύθερη από απαγορεύσεις καθημερινότητα. Για την καλύτερη προστασία μας, όμως, μεταξύ πολλών άλλων νέων συνηθειών που κατακτήσαμε αυτό το διάστημα, μπορούμε να επινοήσουμε και να υιοθετήσουμε και έναν διαφορετικό και υγειονομικά πιο ασφαλή τρόπο βαδίσματος στην πόλη.
Σπεύδω, όμως, αμέσως να εξηγηθώ (για να μην παρεξηγηθώ): δεν πρόκειται για μια απαγόρευση, κάποια «αυστηρή σύσταση», ούτε υποχρεωτική οδηγία. Είναι μια διακριτική υπόδειξη, μια φιλική προτροπή προς τους πεζούς, που βασίζεται σε μια απλή και λειτουργική ιδέα που διευκολύνει την κίνησή τους και ταυτόχρονα διασφαλίζει καλύτερες συνθήκες προστασίας από τον κίνδυνο της μετάδοσης του ιού. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τον διαχωρισμό των αντίθετων ρευμάτων κίνησης των πεζών στα μεγάλα πεζοδρόμια και τους πεζόδρομους μιας πόλης, περιορίζοντας τον πυκνό και αναπόφευκτο συγχρωτισμό.
Γενικά, η κυκλοφορία των πεζών διακρίνεται για την απόλυτη ελευθερία στην επιλογή των βασικών χαρακτηριστικών της και δεν έχει επιβληθεί συστηματικά και γενικευμένα καμία υποχρέωση, ούτε καν παρότρυνση ή υπόδειξη προς τους πεζούς, να ακολουθήσουν ορισμένους κανόνες όταν μετακινούνται. Λόγω της επιδημίας, όμως, πολλά πρέπει πλέον να αλλάξουν, στο ζήτημα της κοινής παρουσίας και συνύπαρξής μας με τους άλλους στους δημόσιους χώρους.
Με βάση τα παραπάνω, η ιδέα που παρουσιάζεται εδώ, προβλέπει τον διαμοιρασμό του πλάτους του πεζοδρομίου ή του πεζόδρομου σε δύο ίσα τμήματα και την κίνηση των πεζών αποκλειστικά στο δεξιό από αυτά, ανάλογα με την κατεύθυνσή τους (με την ίδια, δηλαδή, λογική με την οποία κινούνται τα οχήματα στο οδόστρωμα). Έτσι, αποφεύγοντας τις μετωπικές διασταυρώσεις και την αναγκαστική συνάφεια με τους αντιθέτως κινούμενους πεζούς, επιτυγχάνεται, όχι μόνον ομαλότερη αλλά, κυρίως, πιο ασφαλής, υγειονομικά, ροή της κυκλοφορίας τους.
Με τον τρόπο αυτό, κάθε πεζός θα προπορεύεται πάντοτε κάποιων ή θα ακολουθεί άλλους, που θα κινούνται όμως όλοι προς την ίδια κατεύθυνση. Θα μπορεί, αν θέλει, να επιταχύνει και να προσπερνά περιπατητές ή να καθυστερεί και να τον προσπερνούν, χωρίς να έρχεται ποτέ σε αναγκαστική επαφή με αυτούς που κινούνται μετωπικά προς το μέρος του. Επιπλέον, μέσα στο ίδιο ρεύμα, μπορούν να διακρίνονται στη δεξιά άκρη αυτοί που βαδίζουν πολύ αργά, από αυτούς που περπατούν βιαστικά στο κεντρικό τμήμα γιατί πρέπει να προλάβουν μια δουλειά ή ασκούνται στο τρέξιμο. Εννοείται πως μπορεί κανείς, όποτε επιθυμεί, να σταματήσει κάπου ή να αλλάξει πορεία, επιλέγοντας να κινηθεί κάθετα ή προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν χάνεται, δηλαδή, κανένας βαθμός ελευθερίας στις επιλογές που έχει ένας περιπατητής, αρκεί να μην παραβιάζει την προαιρετική συλλογική συμφωνία για τη νέα, ασφαλή συνθήκη της μετακίνησης που προτείνεται. Ακόμη, όμως, και αν την παραβιάσει για οποιονδήποτε λόγο, δεν πρόκειται να υπάρξει κανενός είδους τιμωρία ή καταναγκασμός. Απλώς, θα αναρωτηθεί, ίσως, όπως και ο αφηρημένος οδηγός αυτοκινήτου που, σύμφωνα με το σχετικό ανέκδοτο, μπήκε στο αντίθετο ρεύμα: «Τι έχουν πάθει όλοι και περπατούν σήμερα ανάποδα;».
Τώρα που οι περιορισμοί της κοινωνικής απομόνωσης που επιβλήθηκαν (και απέφεραν σωτήρια αποτελέσματα) έχουν αρθεί, επιστρέφουμε σταδιακά, με ενθουσιασμό και πάθος, σε μια ομαλή και ελεύθερη από απαγορεύσεις καθημερινότητα. Για την καλύτερη προστασία μας, όμως, μεταξύ πολλών άλλων νέων συνηθειών που κατακτήσαμε αυτό το διάστημα, μπορούμε να επινοήσουμε και να υιοθετήσουμε και έναν διαφορετικό και υγειονομικά πιο ασφαλή τρόπο βαδίσματος στην πόλη.
