Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα χτυπήματα μεταξύ Ιράν και Ισραήλ γίνονται για λόγους γοήτρου και κύρους. Κάθε πλευρά επιθυμεί να δείξει ότι δεν είναι αδύναμη έναντι της άλλης και ότι μπορεί να αντιμετωπίσει όλες τις πιθανές προκλήσεις. Κυρίως όμως είναι ένα τεστ, στο οποίο υποβάλλει η μία πλευρά την άλλη, για να δει ποια θα είναι η αντίδραση της. Το τεστ αφορά και ορισμένα άλλα κράτη της περιοχής, όπως και κάποιες δυτικές χώρες που αναπτύσσουν δραστηριότητα στη Μέση Ανατολή. Είναι μια προσπάθεια χάραξης «κόκκινων γραμμών» των δύο πλευρών.

Στην επαληθευμένη από αμερόληπτες πηγές Ιστορία, το δόγμα «ποίος ήρξατο χειρών αδίκων» σπανίως προσφέρει στέρεη ερμηνεία και ακράδαντο πλέγμα δικαιολογιών, κι ας τα θεωρούν σίγουρα οι χρήστες του. Στην εξαιρετικά περίπλοκη περίπτωση της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής, το εν λόγω δόγμα δεν είναι παρά αιτιολογικός μύθος. Περισώζεται μόνο στην προπαγανδιστική γλώσσα όσων χρηστών του αποφασίζουν να κόψουν και να κάψουν τις μισές παλιές σελίδες, ώστε να απομείνουν οι «σωστές»: οι βολικές.

Είναι γνωστό ότι το καθεστώς των φανατικών μουλάδων του Ιράν είναι σύμμαχος του βάναυσου καθεστώτος του Άσαντ της Συρίας. Με αφορμή τον εμφύλιο πόλεμο στην Συρία, ιρανικές στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις βρίσκονται στο συριακό έδαφος. Μαζί τους βρίσκονται υψηλόβαθμα στελέχη των διαβόητων «Φρουρών της Επανάστασης», σιδερένιο χέρι του ιρανικού καθεστώτος, και της πιο σκληροπυρηνικής μονάδας τους που ονομάζεται «Αλ Κουντς» (μουσουλμανική ονομασία της Ιερουσαλήμ).

Ο ανταγωνισμός μεταξύ των παικτών στα διάφορα πεδία μάχης της Μέσης Ανατολής έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι αποκλειστικά και μόνο πολιτικός, οικονομικός ή και στρατιωτικός. Ας ξεκινήσουμε με τα σημεία των καιρών, με όλα αυτά που συνθέτουν τη σαουδαραβική προσπάθεια «περεστρόικας» του ΜBS (του διαδόχου του θρόνου Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν).

Πόσο διαφορετικοί είναι οι Ταλιμπάν είκοσι χρόνια μετά την ανατροπή τους από τις ΗΠΑ τον Οκτώβριο του 2001;

Το ερώτημα δεν αφορά την ακραία φονταμενταλιστική ταυτότητα του παλινορθωμένου καθεστώτος αλλά την βούληση και την δυνατότητα του να μην εξαγάγει όπως στην περίοδο 1996-2001 τρομοκρατική βία και να μην μετατραπεί ξανά η χώρα σε ορμητήριο περιφερειακής αποσταθεροποίησης.

Πριν από μία δεκαετία και πλέον κάποιοι στη Δύση θεωρούσαν ότι ήταν εφικτός ο δυτικού τύπου εκδημοκρατισμός του μουσουλμανικού κόσμου, με έμφαση στον αραβικό κόσμο. Τα κίνητρά τους ήταν κυρίως και αμιγώς γεωπολιτικά, χωρίς η θεώρησή τους να βασίζεται σε ασφαλή και πραγματικά δεδομένα αναφορικά με την πολιτική και πολιτιστική κοσμοαντίληψη των μουσουλμάνων για τη σχέση μεταξύ του Ισλάμ και της δυτικού τύπου δημοκρατίας.

Ο ετερόκλητος κυβερνητικός συνασπισμός που σχημάτισε ο Λαπίντ με κύριο αν όχι μόνο κοινό πολιτικό παρονομαστή τον τερματισμό της μακράς θητείας Νετανιάχου στην ηγεσία του Ισραήλ, εκ πρώτης όψεως μοιάζει καταδικασμένος να διασπαστεί αν και όταν η πίεση των ΗΠΑ οδηγήσει στην αναζήτηση συνολικής λύσης για το Παλαιστινιακό.

Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, είναι αναγκαία η ανάληψη διεθνών πρωτοβουλιών, στις οποίες θα πρέπει να πρωταγωνιστήσει η Ε.Ε.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν περάσει έντεκα μέρες από την έναρξη των ισραηλινών βομβαρδισμών στη Λωρίδα της Γάζας και τις επιθέσεις της Χαμάς. Από αυτόν τον νέο κύκλο βίας προσπαθεί να αποκομίσει όφελος ο προσωρινός Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου, ποντάροντας στα ακροδεξιά κόμματα, για την επανεκλογή του και την αποφυγή δικαστικών διώξεων εις βάρος του, ενώ η Χαμάς de facto ενδυναμώνει τη θέση της εντός των Παλαιστινίων. Όσοι δεν θέλουν τη λύση των δύο κρατών και στις δύο πλευρές αισθάνονται κερδισμένοι.

Η Γάζα είναι εδώ και καιρό ένα από εκείνα τα γεωπολιτικά προβλήματα που όλοι εύχονται απλώς να εξαφανίζονταν. Το Ισραήλ, ασφαλώς, θα προτιμούσε να σφραγίσει τον παλαιστινιακό θύλακο μακριά τόσο από τα δικά του εδάφη όσο και από το συλλογικό του νου. Και παρά τις εκάστοτε διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, η Αίγυπτος τείνει να νιώθει το ίδιο. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις δημοσιεύουν βέβαια τακτικά αναλυτικές εκθέσεις για τις άθλιες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι δύο εκατομμύρια κάτοικοι της Γάζας. Βιώσιμη λύση για αυτή τη δυστυχία ωστόσο δεν διαγράφεται ποτέ στον ορίζοντα.

Το περασμένο Σάββατο ήταν η Ημέρα της Νάκμπα, στη μνήμη των 700.000 Παλαιστινίων που εκδιώχθηκαν από το Ισραήλ - ή τράπηκαν σε φυγή από φόβο - κατά την ίδρυση της χώρας, το 1948. Αυτή η εκδήλωση μνήμης είχε φέτος ιδιαίτερη σημασία, αφού ήταν η επερχόμενη έξωση έξι παλαιστινιακών οικογενειών από τη συνοικία Σέικ Τζαράχ, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, εκείνη που συνέβαλε στην πυροδότηση της βίαιης διαμάχης στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη. Για πολλούς Παλαιστινίους, αυτή η επικείμενη εκδίωξη αποδεικνύει πως η Νάκμπα δεν έχει ακόμη τελειώσει.

Εκπλήσσονται πολλοί, κυρίως αριστεροί, γιατί η κριτική στο Ισραήλ αυτόματα εγείρει κατηγορίες περί αντισημιτισμού. Την ίδια απορία είχε χθες και η Τουρκία, που απάντησε στις καταγγελίες της Ουάσιγκτον περί αντισημιτισμού του Ταγίπ Ερντογάν ότι έσωσε εκατοντάδες Εβραίους στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε προηγηθεί η δήλωση του Τούρκου προέδρου ότι «(σ.σ.: οι δολοφονίες) είναι στη φύση τους… και δεν θα ικανοποιηθούν παρά μόνο αν ρουφήξουν το αίμα (σ.σ.: γυναικών και μικρών παιδιών)». Υπενθυμίζω ότι η στερεότυπη εικόνα των Εβραίων που πίνουν το αίμα μωρών χρονολογείται περίπου από τα τέλη του 15ου αιώνα, αν όχι νωρίτερα.

Κατά την διάρκεια του πρώτου Συνεδρίου της ΚΝΕ είχαμε την φαεινή ιδέα να οργανώσουμε μια συνάντηση αντιπροσωπειών της Κομμουνιστικής Νεολαίας του Ισραήλ και των πολλών Οργανώσεων των Παλαιστινίων. Φιλοδοξούσαμε να δοθεί και κοινή συνέντευξη τύπου. Στο τέταρτο επάνω η συνάντηση διαλύθηκε καθόλου ησύχως , μέσα σε αντεγκλήσεις. Ο Ισραηλινός σύντροφος, Άραβας στην καταγωγή από την Ναμπλούς με πήρε παραπέρα και ξέσπασε : «Θέλουν να υπογράψω το αίτημα για διάλυση του κράτους του Ισραήλ.