Την ώρα της τραγωδίας οι μακρινές εκφράσεις θλίψης και τα αυτονόητα, όχι μόνο περιττεύουν, αλλά και ενοχλούν. Κάποτε, όμως, αυτά τα αυτονόητα αποσιωπώνται, ώστε να αναπτύσσονται ανεμπόδιστα οι πολιτικές που τα καταπατούν. Τότε η συζήτησή τους ξαναγίνεται χρήσιμη.
Πέραν από τις επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Γάζα και την αβεβαιότητα για την επόμενη ημέρα, μια εμπλοκή αορίστου χρόνου φαίνεται να έχει σκιάσει την κεντρική σκηνή του Μεσανατολικού, την αραβοϊσραηλινή διένεξη με κεντρικό παράγοντα το Ιράν και τον ρόλο του στις περιφερειακές ισορροπίες!
Το Κράτος του Ισραήλ γιορτάζει τα πρώτα εξήντα χρόνια από την ίδρυσή του, με απόφαση του ΟΗΕ, με τη στήριξη της πλειονότητας της διεθνούς κοινής γνώμης και έπειτα από δεκάδες χρόνια σκληρού σιωνιστικού αγώνα. Προηγήθηκε το Ολοκαύτωμα... Και πριν από το Ολοκαύτωμα, σε βάθος αιώνων, τα πογκρόμ σε βάρος των Εβραίων σε όλη την Ευρώπη.
«Κύριος Παλαιστίνη: ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να το κάνει πραγματικότητα»: μόνο ο Εκόνομιστ θα μπορούσε να κάνει τον πρόεδρο Μπους εξώφυλλο με μια τέτοια λεζάντα.
Άμος Οζ, Τα Νέα, Δημοσιευμένο: 2007-11-22
Η απόσταση ανάμεσα στους Ισραηλινούς και τους Παλαιστινίους είναι ακόμη μεγάλη. Γι΄ αυτόν τον λόγο η διάσκεψη της Αννάπολης δεν θα είναι κάτι παραπάνω από ένα επίσημο γεγονός, το οποίο θα συνοδευτεί από μια διακήρυξη ελπίδας για το μέλλον.
Amos Oz, Τα Νέα, Δημοσιευμένο: 2007-08-01
Ελάχιστοι δείχνουν να αντιλαμβάνονται τα καλά νέα που φτάνουν από τη Μέση Ανατολή τις τελευταίες εβδομάδες. Το «διαζύγιο» ανάμεσα στη Λωρίδα της Γάζας, υπό τη διοίκηση της Χαμάς, και τη Δυτική Όχθη, υπό τη διοίκηση των μετριοπαθών, αποτελεί μια ιστορική ευκαιρία για ειρήνευση ανάμεσα στο Ισραήλ και την κυβέρνηση του Μαχμούντ Αμπάς.
Το 1973, σε ένα υπουργικό συμβούλιο υπό την Γκόλντα Μέιρ που έμεινε στην ιστορία, κάποιοι Ισραηλινοί αξιωματούχοι είχαν εκφράσει τις αμφιβολίες τους για τη σκοπιμότητα της απόκτησης πυρηνικών όπλων. Αλλά τα σχέδια στην έρημο Νεγκέβ είχαν ήδη ξεκινήσει.
Ισως το πιο ελκυστικό χαρακτηριστικό του Ισραήλ είναι η πολυφωνία. «Δεν κυβερνιέται εύκολα μια χώρα που διαθέτει δύο εκατομμύρια πρωθυπουργούς», είπε κάποτε η Γκόλντα Μεΐρ. Κάτι ήξερε. Πρόσφατα όμως, με τον πόλεμο στον Λίβανο, η εθνική ομοθυμία έχει πάρει διαστάσεις βουλγαρικής πλειοψηφίας.
Παρά την απόσταση και τον ελληνικό Αύγουστο, η τραγωδία του Ν. Λιβάνου αποκλείει σήμερα οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο αρθρογραφίας. Το γράψιμο μάλιστα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Η από μακριά αναφορά προσκρούει στην υπεράνω περιγραφής οδύνη, ενώ οι όποιες πολιτικές εκτιμήσεις των εξελίξεων, με την κλίμακα μάλιστα της παγκοσμιοποίησης, δείχνουν πρόωρες
Οπως όλοι ξέρουμε, άλλο να κερδίσεις μια μάχη και άλλο τον πόλεμο. Στην πρώτη περίπτωση η έκβαση είναι άμεση και προφανής. Στη δεύτερη υπεισέρχονται παράγοντες που δύσκολα μπορούμε να σταθμίσουμε το ειδικό τους βάρος, το πώς διαπλέκονται, πώς λειτουργούν.
Χρόνια τώρα, οι προοδευτικοί διανοητές, αναλυτές, πολιτικοί και πολίτες αυτού του, δυτικού, κόσμου μας, επιχειρούν να πείσουν και να πεισθούν πως η περιβόητη θεωρία για τη «σύγκρουση των πολιτισμών» αποτελεί μια λανθασμένη αφετηρία για να ερμηνευτούν οι συγκρούσεις του κόσμου μας.
«Ακόμη κι αν σφάξουν 100.000 Παλαιστινίους, η ευκαιρία αυτή δεν πρέπει να χαθεί. Είναι ο μόνος τρόπος να απελευθερωθούν οι κρατούμενοι». Μπάσεμ αλ Χούντρι, 35 ετών, ιδιοκτήτης εστιατορίου στην Πόλη της Γάζας.
