Το Πολυτεχνείο δεν ανήκει στους δημιουργούς του. Δικές τους οι ανεξίτηλες μνήμες από τα συγκλονιστικά βιώματα και τις μοναδικές στιγμές της εξέγερσης, δικό τους και το ξεπέρασμα των ορίων τους μέσα στη συλλογική τους λειτουργία.

Το Πολυτεχνείο πρέπει να ανήκει στη σημερινή γενιά, που με τα δικά της οράματα και συνθήματα, προσδίδει το δικό της περιεχόμενο στους αγώνες της. Ωσότου και αυτή παραδώσει τη σκυτάλη στην επόμενη…

Θα έλεγα χωρίς επιφύλαξη ότι ο εορτασμός του Πολυτεχνείου, όπως και κάθε άλλη επέτειος, τώρα είναι περισσότερο αναγκαίος από κάθε άλλη φορά. Και θα προσπαθήσω να στηρίξω την άποψη αυτή. Ισως κάποιοι εύλογα θα διερωτηθούν: Πέρασαν κοντά πέντε δεκαετίες από τότε που οι νέοι αγωνίστηκαν, πολλοί έδωσαν και το αίμα τους, για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία. Σήμερα όμως και Δημοκρατία έχουμε αλλά και Ελευθερία. Γιατί συνεπώς η έμφαση στην επέτειο;

Οταν έγινε το πραξικόπημα, ήμουν 15 χρονών. Αυτό που συνειδητοποίησα στο σχολείο και μετά στο Πανεπιστήμιο, ήταν μια ζοφερή, ανελεύθερη, σκοταδιστική ατμόσφαιρα που με έκανε να ασφυκτιώ. Τα συνθήματα της χούντας, «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», η μικρόνοια των συνταγματαρχών, ο άκρατος αντικομμουνισμός, με οδήγησαν στην Αριστερά, παρότι δεν ήμουν από αριστερή οικογένεια. Οταν, το 1972, άρχισε να αναπτύσσεται το φοιτητικό κίνημα με τη συλλογή υπογραφών για ελεύθερες φοιτητικές εκλογές, αισθάνθηκα ότι είχε έρθει η στιγμή να εκφράσω τον εσωτερικό μου θυμό εναντίον όσων μας αφαιρούσαν την ελευθερία να διαβάζουμε ό,τι θέλουμε, να βλέπουμε ό,τι θέλουμε και να ακούμε τη μουσική που μας αρέσει. Κι όλα αυτά με το ταμπεραμέντο της νιότης που πιστεύει ότι τίποτε δεν είναι αδύνατο.

Μιλώντας στην εκδήλωση τιμής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

ΣΤΟ ΕΑΤ-ΕΣΑ 47 χρόνια μετά

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, στο Κολαστήριο του ΕΑΤ –ΕΣΑ, όπου εκατοντάδες συναγωνιστές μας είχαν ήδη μαρτυρήσει, και όπου άλλοι τόσοι οδηγήθηκαν μετά την εκκένωση του Πολυτεχνείου. Στον τόπο που στοίχειωνε τους εφιάλτες μας τα βράδια της οκτάμηνης παρανομίας μέχρι την πτώση της δικτατορίας.

Συνταγματικά προβλήματα και (αχρείαστες) πολιτικές εντάσεις

Ανήκω σε αυτούς που έχουν επανειλημμένα υποστηρίξει ότι η κρισιμότητα της κατάστασης, λόγω της πανδημίας, επιβάλλει όχι μόνον την μέγιστη δυνατή αυτοσυγκράτηση, ως προς την άσκηση δικαιωμάτων που συνεπάγονται κινδύνους για την δημόσια υγεία, αλλά και την επιβολή δραστικών μέτρων από την Πολιτεία, που να αποτρέπουν ή να περιορίζουν μια τέτοια άσκηση (Βλ. ενδεικτικά «Η Δημοκρατία απέναντι στην Πανδημία», Constitutionalism.gr, 12.4,2020).

Παρασκευή βράδυ, ώρα 11:45μμ, οι αστυνομικές δυνάμεις, ενισχυμένες με πλήθος χαφιέδων και πρακτόρων, συνεχίζουν το ανελέητο σφυροκόπημα του Πολυτεχνείου και των γύρο δρόμων, με δακρυγόνα αλλά και με κανονικά πλέον πυρά από διάφορες θέσεις που είχαν καταλάβει ακροβολιστές.

Τιμούμε στις 17 Νοέμβρη την εξέγερση των φοιτητών και του ελληνικού λαού απέναντι στη χούντα των συνταγματαρχών, όπως και τον αγώνα και τη θυσία κάθε δημοκράτη πολίτη καθ’ όλη τη σκοτεινή περίοδο της δικτατορίας.

Οι μνήμες και τα μηνύματα που εξέπεμψε η εξέγερση του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα στις μέρες μας, όπου δημοκρατικά κεκτημένα της μεταπολιτευτικής περιόδου αμφισβητούνται, το δόγμα «νόμος και τάξη» έρχεται να επιβληθεί με αστυνομοκρατία και καταστολή, ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης απαξιώνεται και ρατσιστικές και ξενοφοβικές θέσεις βρίσκονται ξανά στο προσκήνιο καθιστώντας αναγκαίο τον αγώνα για δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη και προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο τίτλος αυτός παραπέμπει πιθανά στο βιβλίο του ενόπλου τρομοκράτη αλλά βέβαια δεν του ανήκει. Αυτονόητο!

Προέρχομαι από μια γενιά μικρών σε ηλικία μαθητών που στις μέρες της εξέγερσης μπήκαν σε ένα νέο κύκλο ζωής. Ενηλικίωση και βίαιη ριζοσπαστικοποίηση. Από τον κόσμο του ποδοσφαίρου και των χαριτωμένων ελληνικών ταινιών βρεθήκαμε στην πραγματική ζωή. Αυτή που είχε κρυφτεί με την σιωπή μέσα στις περισσότερες οικογένειες και στον κοινωνικό περίγυρο. Συνειδητοποιήσαμε μαζικά μια ωμή αλήθεια. Την βία του καθεστώτος. Είδαμε από κοντά την διάθεση εξέγερσης -των κοντινών σε εμάς- νεαρών φοιτητών.

Το Πολυτεχνείο ήταν ο «τόπος» όπου εκφράστηκε η συμπυκνωμένη αντίδραση των φοιτητών απέναντι στη Χούντα. Αποτέλεσε την κορυφαία πράξη μαζικής αντίστασης ενός τμήματος του ελληνικού λαού, της φοιτητικής νεολαίας, και προκάλεσε τη συμμετοχή και άλλων στρωμάτων του. Ο ηρωισμός, τα θύματα και η κτηνώδης επέμβαση των στρατοκρατών, αλλά κυρίως η γνώση και η ενημέρωση χιλιάδων πολιτών για το τι συνέβαινε μέσα από τον ραδιοφωνικό σταθμό, συνετέλεσαν ώστε η εξέγερση να καταλάβει την κορυφαία θέση μεταξύ όλων των αντιστασιακών ενεργειών ενάντια στην απριλιανή δικτατορία.