Οι σημερινοί νέοι που δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν ούτε πόλεμο, ούτε δικτατορία, ούτε υπαρκτό σοσιαλισμό, αλλά ζουν σε ένα κόσμο γεμάτο ανισότητες, διακρίσεις και βία έχουν όλο το χρόνο, αλλά και την ιστορική ευθύνη να ξαναπιάσουν στα χέρια τους το νήμα της ιστορίας από την αρχή.

Να ξεχωρίσουν τη μίζερη πολιτική της διεκπεραίωσης και του συμβιβασμού. Να ξαναμιλήσουν για την αξία της πολιτικής ως συλλογικής δράσης και διεκδίκησης, να επαναφέρουν το νόημα των λέξεων και των ιδεών, να ξαναγίνουν καταλύτες για τους αγώνες και τα κινήματα της γενιάς τους.

Η γενιά του Πολυτεχνείου είχε ξεκάθαρα και σαφή μέτωπα. Η αμφισβήτησή της υπερκαθορίζονταν από την αντιπαράθεση και την αντίσταση στη χούντα. Το αίτημα για επικοινωνία και κοινότητα έδωσε σε πολλούς την ευχαρίστηση μέσα στον αντιδικτατορικό αγώνα να είναι μαζί με τους άλλους, να βγαίνουν από το μοναχικό πλήθος για να δοκιμάσουν τις συγκινήσεις της συλλογικής δημιουργίας, της συντροφικότητας, της επικοινωνίας.

Το ψευδαισθησιακό όνειρο της λύτρωσης ήταν το άλλοθι για να τολμήσουμε να βγάλουμε το φίδι από τη τρύπα. Η ακύρωση του ονείρου είναι το άλλοθι για να καθόμαστε στ αυγά μας.

Η μνήμη του Πολυτεχνείου σημαδεύεται από δύο ήττες: Την ήττα και συντριβή του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος το 1973 και την ήττα της μεταδικτατορικής αριστεράς στις εκλογές του 1974

Η γενιά του Πολυτεχνείου μεγάλωσε στη μετεμφυλιακή δεκαετία του ΄50 και βίωσε τις ριζοσπαστικές αλλαγές και τον εκσυγχρονιστικό άνεμο του ΄60 Όσο καλά έχει εγκατασταθεί το Πολυτεχνείο στη μνήμη και στον δημόσιο λόγο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, άλλο τόσο περιθωριακό έχει μείνει στον χώρο της επιστημονικής έρευνας.

Μερικές χιλιάδες συμπατριώτες μας θα πορευτούν ξανά από το Πολυτεχνείο ως την αμερικανική πρεσβεία. Θέλουν να τιμήσουν έτσι την εξέγερση της πρωτοπορίας της νέας γενιάς του 1973. Ορισμένες πολιτικές οργανώσεις προσθέτουν κάθε χρόνο και τα συνθήματα της στιγμής.