Για δεύτερη φορά μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία οι ΗΠΑ οριοθετούν ξεκάθαρα την εμπλοκή τους στο πλευρό του Κιέβου.

«Δεν θα στείλω στην Ουκρανία κάτι που να μπορεί να πλήξει τη Ρωσία» δήλωσε προχθές ο Μπάιντεν, αναφερόμενος στο αίτημα του Κιέβου για πυραυλικά συστήματα μέσου βεληνεκούς.

Στην αρχή της σύγκρουσης, η Πολωνία πρότεινε την παραχώρηση στην Ουκρανία μαχητικών αεροσκαφών σοβιετικής κατασκευής, μια πρόταση που απορρίφθηκε χωρίς περιστροφές από την Ουάσινγκτον.

Η ομιλία Πούτιν ήταν τελικά ένας πανηγυρικός ρουτίνας και όχι μια εξαγγελία κλιμάκωσης της σύγκρουσης στην Ουκρανία.

Ετσι οι στόχοι του Κρεμλίνου στην «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση» στην Ουκρανία παραμένουν ασαφείς με ένα πλήθος ερμηνειών και παρερμηνειών να τις συσκοτίζει μάλλον παρά να τις ανιχνεύει.

Το ποιος είναι ο στόχος της Δύσης στον πόλεμο της Ουκρανίας δεν είναι καθόλου σαφές. Ισως γιατί υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν επιδείξει μαξιμαλιστική ασάφεια, που αφήνει πολλά περιθώρια ερμηνειών. Ο πρόεδρος Μπάιντεν είχε κάνει λόγο για την ανατροπή του Πούτιν ως στόχο, αν και αργότερα τον «άδειασαν» άλλοι αξιωματούχοι. Ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ δήλωσε μετά το ταξίδι στο Κίεβο ότι σκοπός είναι η στρατηγική αποδυνάμωση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων.

Ορθώς ειπώθηκε πως το δέντρο δεν πρέπει να κρύβει το δάσος. Η απαράδεκτη παρέμβαση του (Ελληνο)Ουκρανού ναζί στη Βουλή μας δεν μπορεί να επισκιάσει τον εγκληματικό πόλεμο της Ρωσίας, ούτε την αλληλεγγύη και τη στήριξή μας προς την Ουκρανία. Είναι βέβαια θλιβερό η κυβέρνηση να ισχυρίζεται ψευδέστατα πως ο Τσίπρας δεν καταδικάζει την εισβολή, βλέποντας έτσι, πρώτη αυτή, το δέντρο της κομματικής αντιπαράθεσης αντί για το δάσος της πανεθνικής καταδίκης της εισβολής.

Η βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και ο καταστροφικός πόλεμος είναι μια φρικιαστική πράξη ανθρώπινης τρέλας στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Αδιανόητη μέχρι χθες για τη μεταψυχροπολεμική Ευρώπη. Απόλυτα αποδεκτή για έναν αυταρχικό «νεοαυτοκρατορικό» ηγέτη, τον Βλαντίμιρ Πούτιν, ως μέσο επίτευξης υπερφίαλων εθνικιστικών πολιτικών στόχων. Η Ρωσία να ξαναγίνει μεγάλη. Υπερδύναμη.

Η ρωσική "αναγνώριση" της απόσχισης του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ από την Ουκρανία αποτελεί τεράστιο πλήγμα -αν όχι την «χαριστική βολή»- στις Ειρηνευτικές Συμφωνίες του Μινσκ. Οι Συμφωνίες αυτές, παρότι δεν είχαν εφαρμοστεί, ήταν οι μόνες που υπήρχαν για το πρόβλημα. Προέβλεπαν κατάπαυση του πυρός, εκτεταμένη αυτονομία των δύο αυτών περιοχών εντός της Ουκρανίας, και ανάκτηση του ελέγχου των εξωτερικών συνόρων της Ουκρανίας σε αυτά τα σημεία από τις επίσημες ουκρανικές δυνάμεις.