Ο πρώην πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής είναι θυμωμένος.

Θεωρεί πως η συνταγματική συνθήκη πέφτει θύμα μίας πραγματικής εκστρατείας παραπληροφόρησης

Ασφαλώς και το «όχι» στο δημοψήφισμα είναι θεμιτή επιλογή, μόνο όμως αν προέρχεται από την κριτική αποτίμηση του αληθούς περιεχομένου της συνθήκης.

«Νουβέλ Ομπσερβατέρ» (ΝΟ): Πολλοί από τους υποστηρικτές του όχι παρουσιάζουν το ευρωσύνταγμα σαν ένα «φιλελεύθερο κορσέ», που θα αναγκάσει τη Γαλλία να ακολουθήσει μία πολιτική που δεν επιθυμεί...

Ζακ Ντελόρ: Ψεύδονται!

NO: Μα...

Ζακ Ντελόρ: Είναι ανεύθυνοι ηγέτες, κακοπροαίρετες σειρήνες.

Όπως κάθε κοινοτικό κείμενο, έτσι και το σύνταγμα αποτυπώνει ένα συμβιβασμό μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, μεταξύ φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών.

Σε σχέση μάλιστα με τις προηγούμενες συνθήκες, αντιπροσωπεύει μία σημαντική πρόοδο, που την επέβαλε η ευρωπαϊκή αριστερά, στην προηγούμενη πολιτική φάση, όπου προετοιμάστηκε η συνθήκη.

Όποιος δεν το αναγνωρίζει αυτό, ψεύδεται.

Τόσο στον «ορισμό και τους στόχους της ένωσης» όσο και στο «χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων», όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις προστατεύονται και μάλιστα στο υψηλότερο δυνατό νομικό επίπεδο.

Αυτό αποτελεί μία μεγάλη πρόοδο.

Κανένα κράτος-μέλος δεν μπορεί να επιβάλει ένα πισωγύρισμα της κοινωνικής νομοθεσίας.

Κανένα!

Κι όλα μπορούν να αναπτύξουν και να βελτιώσουν την κοινωνική τους προστασία.

Όλα!

Αυτή η συνθήκη είναι το πιο κοινωνικό από όλα τα ευρωπαϊκά κείμενα που εφαρμόστηκαν ποτέ.

NO: Μα ένα κείμενο που αναφέρεται είκοσι επτά φορές στον «ανταγωνισμό», δεν είναι φιλελεύθερο; (η λέξη «κοινωνικό» αναφέρεται ογδόντα εννέα φορές, χωρίς να μετριέται ο όρος «οικονομική και κοινωνική επιτροπή» που αναφέρεται άλλες πενήντα δύο, ΣτΣ)

Ζακ Ντελόρ: Μα λοιπόν, πέσατε κι εσείς στην παγίδα!

Η παρουσίαση αυτή της συνθήκης είναι ένα ακόμα ψέμα.

Γνωρίζετε πως ο όρος «κοινωνικό» αναφέρεται ογδόντα εννέα φορές;

Λοιπόν;

Όσοι αναφέρονται μόνο στον «ελεύθερο (αλλά όχι αθέμιτο) ανταγωνισμό» ψεύδονται δια της αποκρύψεως.

Αποκρύπτουν σκόπιμα όλες τις κοινωνικές διατάξεις του συντάγματος.

Φυσικά, είναι εύκολο να φοβίσεις παραμορφώνοντας το κείμενο!

Αντί να ακούτε τι λένε γι’ αυτό, διαβάστε το!

Θα δείτε μόνοι σας πως το σύνταγμα νοιάζεται τόσο για το κοινωνικό όσο και για την οικονομία

Πρόκειται για ένα ισορροπημένο συμβιβασμό.

Όσοι στην αριστερά το αρνούνται αυτό, έχουν άλλα σχέδια στο μυαλό τους!

Πρόκειται για νοσταλγούς της σύγκρουσης.

Θα έπρεπε το σύνταγμα να είναι εξ αρχής σοσιαλιστικό!

Θα έπρεπε να φτιάξουμε την Ευρώπη των ονείρων μας, των χιμαιρών μας, από τη μια μέρα στην άλλη!

Αλλιώς, ας μην προχωρήσει τίποτα!

Μα επιτέλους, δεν βλέπουμε πως αυτή η αντίληψη δεν οδηγεί πουθενά, δεν αντιστοιχεί σε καμία πραγματικότητα, δε σημαίνει απολύτως τίποτα;

NO: Μα γιατί λοιπόν αυτή η επιμονή της συνθήκης στον ελεύθερο, αλλά όχι ασύδοτο, ανταγωνισμό;

Ζακ Ντελόρ: Επιτέλους, αυτή η αρχή ισχύει στην Ευρώπη από τη συνθήκη της Ρώμης, πάει να πει από το 1957!

Νωρίς αρχίσαμε να ανησυχούμε!

Θα σας πω περί τίνος πρόκειται, γιατί γύρω από αυτό το ζήτημα αναπτύσσόνται ένα σωρό φαντασιώσεις.

Πρώτος στόχος της διακήρυξης αυτής είναι να εναντιωθεί στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, που τείνει να δημιουργήσει κυριαρχίες και καρτέλ που υπονομεύουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό.

Όπως κι η συνθήκη της Ρώμης, το σύνταγμα επιθυμεί να αντιπαλέψει τις διαστρεβλώσεις της αγοράς, που ζημιώνουν -πέρα από τους καταναλωτές- όλους τους πολίτες.

NO: Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που το κράτος, για κοινωνικούς λόγους ή για να υποστηρίξει μία περιφέρεια, εκτιμά πως είναι χρήσιμο να επιδοτήσει κάποιες δραστηριότητες.

Αυτή η εμμονή στον «ελεύθερο ανταγωνισμό» δεν θα το επιτρέπει αυτό...

Ζακ Ντελόρ: Έχετε κι εδώ παγιδευτεί!

Το σύνταγμα δεν απαγορεύει καθόλου τις επιδοτήσεις στις περιπτώσεις που αναφέρετε.

Ούτε καν όταν αυτές οι παρεμβάσεις στοχεύουν να εξασφαλίσουν πως μία υπηρεσία υπέρ του γενικού συμφέροντος εκπληρώνει την αποστολή της.

Διαβάζω από το κείμενο: «οι υπηρεσίες (πρέπει) να λειτουργούν βάσει αρχών και προϋποθέσεων, ιδίως οικονο΅ικών και δη΅οσιονο΅ικών, οι οποίες επιτρέπουν την εκπλήρωση του σκοπού τους».

Είναι ξεκάθαρο.

Για παράδειγμα η «εθνική εταιρεία σιδηροδρόμων» (SNCF) έχει κάθε δικαίωμα να εγκαταστήσει μία ελλειμματική γραμμή, προκειμένου να ενισχύσει μία περιφέρεια.

Τα ταχυδρομεία μπορούν να διατηρούν ένα ταχυδρομείο σε ένα μικρό χωριό, κατ’ απαίτηση των εκπροσώπων του.

Πουθενά δεν απαγορεύονται οι επιδοτήσεις, αρκεί να είναι διαφανείς και δικαιολογημένες.

Ακόμα κι αν η επιτροπή παρενέβαινε -συμβαίνει κάποτε να κάνει λάθη- οι Γάλλοι θα πήγαιναν στο ευρωπαϊκό δικαστήριο που, βασισμένο ακριβώς στο σύνταγμα, θα τους δικαίωνε.

Η συνθήκη που καλούμαστε να εγκρίνουμε ενισχύει το κράτος δικαίου στην Ευρώπη.

Αυτή η συνθήκη μας προστατεύει!

NO: Υπάρχουν παρόλα αυτά περιπτώσεις όπου η Ευρώπη εναντιώθηκε σε πολιτικές επιδοτήσεων...

Ζακ Ντελόρ: Πράγματι.

Η επιδότηση είναι ανεπιθύμητη αν εκτιμάται πως παρέχει σε κάποια επιχείρηση -δημόσια ή ιδιωτική- τα μέσα για να εξαγοράσει άλλες επιχειρήσεις ή να εισβάλλει σε ξένες αγορές.

Εξ ου και η έκφραση «μη αθέμιτος ανταγωνισμός».

Αυτό όμως δεν είναι φυσιολογικό;

Τι θα λέγαμε αν ένα γειτονικό κράτος επιδοτούσε με απαράδεκτο τρόπο μία ξένη επιχείρηση, προκειμένου να πλημμυρίσει την αγορά μας με τα προϊόντα της;

Χάρη στο σύνταγμα αυτές οι συγκρούσεις θα διευθετούνται με την επίκληση του νόμου και όχι με το ξέσπασμα εμπορικών πολέμων.

Αυτό συνιστά μία πρόοδο.

NO: Μιλάμε πολύ επίσης για τους κανονισμούς που αναφέρονται στο «τρίτο μέρος», που ασχολείται με τις «πολιτικές και τη λειτουργία της ένωσης»

Πολλοί ισχυρίζονται πως το κείμενο αυτό δεν έχει θέση σε μία συνταγματική συνθήκη κι αν έλειπε, θα υπερψήφιζαν ευχαρίστως τη συνθήκη...

Ζακ Ντελόρ: Το τρίτο αυτό μέρος υπάρχει διότι έπρεπε κάπου να γίνει αναφορά στις προϋπάρχουσες συνθήκες, πάει να πει στους κανόνες του παιχνιδιού που ίσχυαν πριν και θα εξακολουθούν να ισχύουν.

Σημειώνω πως η Γαλλία υπέγραψε και ενέκρινε όλες αυτές τις συνθήκες!

NO: Θα μπορούσαμε να μην τις είχαμε συμπεριλάβει στο τρέχον κείμενο...

Ζακ Ντελόρ: Σε αυτήν την περίπτωση θα τις αποκρύπταμε, και θα μας κατηγορούσαν πως κρύβουμε τους πραγματικά σημαντικούς όρους του «συμβολαίου», όπως το κάνουν μερικές ασφαλιστικές εταιρείες, που τυπώνουν με μικροσκοπικά γράμματα ορισμένους όρους των ασφαλιστηρίων τους, προκειμένου να τους αποκρύψουν από τους αφελείς ασφαλιζόμενους.

Δε σκοπεύουμε στο κάτω κάτω να μηδενίσουμε όλες αυτές τις συνθήκες!

Τις έχουμε ήδη εγκρίνει!

Αυτές οδήγησαν στη σημερινή Ευρώπη.

Αποτελούν ένα είδος διευθέτησης της συνιδιοκτησίας μας.

Αν εξαφανίζονταν, η ευρωπαϊκή ένωση δε θα διέθετε πια την απαραίτητη για την καθημερινή της λειτουργία νομική βάση.

Το σύνταγμα αντιπροσωπεύει μία πρόοδο, διότι προσθέτει στις ισχύουσες αυτές διατάξεις νέες εγγυήσεις: το χάρτη των δικαιωμάτων, στον οποίο μπορούμε να καταφύγουμε για να προστατέψουμε τις ελευθερίες μας και μία νέα, πιο δημοκρατική και αποτελεσματική οργάνωση των δομών της ένωσης.

Αν απορριφθεί η συνταγματική συνθήκη, το μόνο που θα απομείνει είναι οι ισχύουσες διατάξεις.

Με άλλα λόγια, μας λένε πως προκειμένου να εναντιωθούν σε ορισμένες διατάξεις που κρίνονται κακές, πρέπει να απορρίψουμε τις συνθήκες που τις βελτιώνουν και τις συμπληρώνουν.

Ψηφίζουμε «όχι» λόγω του «τρίτου μέρους» της συνταγματικής συνθήκης και τι μας απομένει;

Μα το τρίτο μέρος!

Ωραία λογική!

NO: Οι αντίπαλοι της συνθήκης ισχυρίζονται πως η υπερψήφιση του συντάγματος θα «χαράξει σε μάρμαρο» τις πολιτικές του «τρίτου μέρους», και πως δε θα μπορέσουμε ποτέ να τις αλλάξουμε...

Ζακ Ντελόρ: Αυτό δε θα ισχύει ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο απ’ όσο συνέβαινε μέχρι σήμερα.

Για να τροποποιήσουμε τη «συνθήκη της Νίκαιας» χρειαζόμαστε την ομοφωνία των κρατών-μελών.

Ευτυχώς, παρεμπιπτόντως, διότι αλλιώς θα μπορούσαν να επιβληθούν στη Γαλλία διατάξεις που εκείνη δε θα επιθυμούσε.

Το ίδιο θα γίνει και με το σύνταγμα: για να τροποποιηθεί χρειάζεται ομοφωνία.

Με άλλα λόγια, αρνούμαστε ένα σύνταγμα «χαραγμένο σε μάρμαρο» για να διατηρήσουμε μία συνθήκη, επίσης «χαραγμένη σε μάρμαρο» και λιγότερο ικανοποιητική.

Πού είναι η λογική του συλλογισμού;

Σημειώνω πως η συνθήκη που μας προτείνεται εμπεριέχει ορισμένες σημαντικές καινοτομίες.

Σύμφωνα με τη συνθήκη της Νίκαιας, η Γαλλία βαραίνει με το 9% των ψήφων.

Σύμφωνα με το σύνταγμα, θα εκπροσωπεί το 13.35%.

Στη συνθήκη της Νίκαιας τα έξι ιδρυτικά μέλη (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο, ΣτΜ) διαθέτουν το 36% των ψήφων.

Με το σύνταγμα θα έχουν το 50%.

Θεωρώ πως μπορείτε να με εμπιστευθείτε πως γνωρίζω κάπως τη λειτουργία της Ευρώπης.

Μπορώ λοιπόν να σας το εγγυηθώ: υπάρχει μεγάλη διαφορά!

Αυτό που στα σίγουρα θα «χαράξουμε στο μάρμαρο» αν ψηφίσουμε «όχι» θα είναι η απώλεια της επιρροής της Γαλλίας και των ιδρυτικών κρατών-μελών.

Συγχαρητήρια!

Κι άλλο ένα σημαντικό σημείο: η νέα συνθήκη δίνει στους πολίτες το δικαίωμα της διεκδίκησης με τη συλλογή υπογραφών...

NO: Πρόκειται για ένα δικαίωμα που θα μείνει στα χαρτιά! Χρειάζεται ένα εκατομμύριο υπογραφές και η έγκριση της επιτροπής προκειμένου να εξετασθεί μία τέτοια πρόταση...

Ζακ Ντελόρ: Σας έχουν για μία ακόμα φορά παραπλανήσει!

Επιτέλους, για όνομα του Θεού, σκεφτείτε λίγο πολιτικά!

Πιστεύετε λοιπόν πως αν τα ευρωπαϊκά συνδικάτα κινητοποιηθούν ενάντια σε κάποιο απαράδεκτο μέτρο θα μπορέσει κανείς να τα αγνοήσει;

Διαθέτουν σήμερα εξήντα εκατομμύρια μέλη.

Είναι σε θέση να παρουσιάσουν πελώριες διεκδικήσεις.

Φανταστείτε πως ζητούν την επανεξέταση της «οδηγίας Μπόλκεστάιν» (Bolkestein).

Φανταστείτε πως συμφωνούν να ζητήσουν έναν ελάχιστο ευρωπαϊκό μισθό (όχι τον ίδιο παντού, ασφαλώς, αλλά προσαρμοσμένο στις συνθήκες του κάθε κράτους-μέλους).

Πιστεύετε στ’ αλήθεια πως η επιτροπή θα είναι σε θέση να πετάξει την αίτησή τους στον κάλαθο των αχρήστων;

Βρισκόμαστε σε ένα δημοκρατικό χώρο.

Και δημοκρατία, σημαίνει πάλη!

Γιατί να αισθάνεται η αριστερά νικημένη εκ των προτέρων;

Το σύνταγμα μας δίνει δικαιώματα.

Σ’ εμάς επαφίεται να τα αξιοποιήσουμε.

NO: Πολλοί δε θέλουν να ξαναψηφίσουν Σιράκ (Chirac).

Λένε πως η σύγχυση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς και η συσπείρωση όλων των ελίτ γύρω από την ευρωπαϊκή οικοδόμηση παίζουν το παιχνίδι του «εθνικού μετώπου».

Ζακ Ντελόρ: Γι’ αυτά έχουμε τις εκλογές!

Προ παντός μη συγχέετε το 2005 με το 2007 (χρονιά των προεδρικών εκλογών, ΣτΜ)!

Αν σκοπός είναι να τιμωρήσετε την εξουσία, να προκαλέσετε μία αλλαγή πολιτικής, να απορρίψετε τις ελίτ, να το κάνετε όποτε αυτό προβλέπεται: στην προεδρική εκλογή και τις βουλευτικές που θα ακολουθήσουν.

Κάθε φορά θα έχετε από δύο γύρους, κι όλες οι αποχρώσεις θα μπορούν τότε να εκφραστούν.

Η δυσαρέσκεια, που την κατανοώ πλήρως, θα μπορεί τότε να εκφραστεί πλήρως.

Αλλά, για όνομα του Θεού, μην καθιστάτε αποδιοπομπαίο τράγο την Ευρώπη!

NO: Πολλοί από τους οπαδούς του «όχι», ιδίως στην αριστερά, αυτοαποκαλούνται ευρωπαϊστές.

Θέλουν απλά μία Ευρώπη καλύτερη από αυτήν που τους προτείνει το σύνταγμα...

Ζακ Ντελόρ: Αυτό είναι αλήθεια.

Κι είναι απολύτως σεβαστοί.

Παρουσιάζουν ένα είδος ματαιωμένου ευρωπαϊσμού.

Αλλά θέλω να τους πω, εν πάση ηρεμία: προσοχή, σας εξαπατούν!

Το «όχι» στο σύνταγμα θα σημαίνει το μπλοκάρισμα της πορείας της ένωσης, θα είναι εντέλει ένα «όχι» στην Ευρώπη!

Δεν υπάρχει εναλλακτικό πλάνο.

Αν απορριφθεί το σύνταγμα, θα μας μείνει η συνθήκη της Νίκαιας και μία πιο φιλελεύθερη Ευρώπη από αυτήν που προτείνει το σύνταγμα, κι αυτό είναι όλο.

NO: Mα τι το θέλαμε το δημοψήφισμα, αν δεν μπορούμε να ψηφίσουμε «όχι»;

Ζακ Ντελόρ: Το δημοψήφισμα δίνει στο λαό τη δυνατότητα να αρνηθεί την ευρωπαϊκή οικοδόμηση που πραγματοποιούμε τα τελευταία πενήντα χρόνια.

Μιλάμε για το αλφάβητο της δημοκρατίας: η Ευρώπη θα πρέπει να οικοδομηθεί διαθέτοντας τη συγκατάθεση των λαών.

Αν δεν το θέλουν, θα πρέπει να μπορούν να το πουν.

Να γιατί ψηφίζουμε: για να δώσουμε άλλη μία ευκαιρία στους αντι-ευρωπαϊστές να επιβάλουν την άποψή τους.

Αυτό συμβαίνει παντού στην Ευρώπη: η συζήτηση γίνεται μεταξύ ευρωπαϊστών και εθνοκεντρικών.

Όποιος είναι υπέρ της Ευρώπης, ψηφίζει «ναι».

Όποιος δεν τη θέλει, ψηφίζει «όχι».

Εκεί βρίσκεται η πραγματική αντιπαράθεση.

Αλλά πού μας οδηγεί το «ευρωπαϊστικό όχι»;

Αν επιθυμούμε «μία άλλη Ευρώπη», παλεύουμε από μέσα.

Αν βγούμε απ’ έξω, πάει να πει πως είμαστε εναντίον της Ευρώπης.

Ιδού η πραγματική δημοκρατική επιλογή.

Ο καθένας μπορεί να ψηφίσει «όχι».

Αλλά ο καθένας θα πρέπει να ξέρει πως, ψηφίζοντας «όχι», ψηφίζει «όχι στην Ευρώπη».

NO: Γιατί αποκλείεται την επαναδιαπραγμάτευση;

Ζακ Ντελόρ: Μα πρόκειται για χίμαιρα!

Ασφαλώς και μένουν πολλές ακόμα μάχες να δοθούν.

Η Ευρώπη στην οποία συνέβαλα από τη θέση του προέδρου της ευρωπαϊκής επιτροπής, στηριζόταν σε τρεις αρχές:

• Τον ανταγωνισμό, που προωθεί,
• Την συνεργασία, που ενισχύει,
• Την αλληλεγγύη, που ενώνει

Πολλά μένει να γίνουν στον τομέα της συνεργασίας, σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής, έρευνας ή επενδύσεων στις υποδομές.

Μπορούμε και οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα.

Αλλά πιστεύετε πως, αν πούμε όχι, θα είμαστε σε θέση να τον συνεχίσουμε μόνοι μας;

Νομίζετε πως θα μπορούμε να ξαναφτιάξουμε τη συνθήκη σύμφωνα με τις επιθυμίες μας;

Μα, αν αυτό ήταν δυνατό, θα είχε ήδη γίνει!

Στην Ευρώπη υπάρχουν πανίσχυροι αντίπαλοι της πολιτικής ενοποίησης, ιδίως στη δεξιά.

Αν δέχτηκαν τον συμβιβασμό, είναι γιατί τον ζήτησε η Γαλλία κι η μεγάλη πλειοψηφία των ευρωβουλευτών και τον υποστήριξε η Γερμανία και μερικές ακόμα χώρες.

Αν η Γαλλία πει όχι, θα αρπάξουν την ευκαιρία από τα μαλλιά!

Γνωρίζουμε ήδη πως η Μεγάλη Βρετανία δε θέλει την πολιτική ενοποίηση.

Είναι ξεκάθαρο πως θα καταχαρεί από την αποστασία της Γαλλίας.

Στο λυπηρό αυτό ενδεχόμενο, θα μείνουμε με έναν ενιαίο οικονομικό χώρο, χωρίς μπούσουλα και ψυχή.

Θα πρέπει να αγωνιστούμε από μέσα, με τους συμμάχους μας.

Όχι μόνοι, απ’ έξω.

NO: Πολλοί θεωρούν πως το σύνταγμα ευνοεί το φορολογικό «ντάμπινγκ»

Ζακ Ντελόρ: Όχι.

Είναι κι εδώ το αντικείμενο μίας μάχης.

Το σύνταγμα δεν έχει κρίνει την υπόθεση αυτή.

Αν το είχε κάνει, θα ήμουν αντίθετος!

Οι θιασώτες του φιλελευθερισμού επιθυμούν να προσθέσουμε στον ανταγωνισμό μεταξύ των επιχειρήσεων, στις αγορές, και τον ανταγωνισμό μεταξύ των κρατών.

Εκεί βρίσκεται ο μεγάλος κίνδυνος.

NO: Δεν είναι και πολύ κοινωνικό, αν ευνοεί τις μετακινήσεις επιχειρήσεων...

Ζακ Ντελόρ: Πράγματι.

Είναι το αντικείμενο μίας πολιτικής μάχης.

Θα πρέπει να ενισχύσουμε τον οικονομικό πυλώνα, εις βάρος του νομισματικού.

Αν συντονίσουμε τις οικονομικές μας πολιτικές, θα πρέπει να συντονίσουμε και τις φορολογικές μας προσεγγίσεις.

Το πρώτο που πρέπει να γίνει αφορά τη φορολόγηση των κερδών.

Εκεί υπάρχει «ντάμπινγκ».

Προς το παρόν, τίποτα δε γίνεται στον τομέα αυτόν.

Αλλά κανείς δεν αποκλείει πως μπορεί να γίνει στο μέλλον.

Αν ένα κράτος-μέλος θεωρεί πως πρέπει να αφιερώσει το 40% του ΑΕΠ του στις δημόσιες δαπάνες, κι ένα άλλο 60%, τίποτα δεν τους απαγορεύει να το κάνουν.

Τίποτα!

NO: Αυτός όμως που θα δώσει τα περισσότερα στις δημόσιες δαπάνες θα υστερεί...

Ζακ Ντελόρ: Όχι αναγκαστικά.

Κοιτάξτε τη Δανία!

Η φορολογία της είναι βαρύτερη απ’ ότι στη Γαλλία.

Κι όμως, είναι από τις χώρες που τα πάνε καλύτερα!

Η ανεργία είναι 4% στη Δανία.

Είναι ένα ζήτημα που σχετίζεται με την εσωτερική δυναμική της κάθε χώρας.

Αν η κοινωνία προχωρά, αν η οικονομία είναι εφευρετική και παραγωγική, αν υπάρχει πραγματικός κοινωνικός διάλογος, τότε οι απειλές ελέγχονται.

Κι αν θέλουμε πραγματικά μεγαλύτερο συντονισμό, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ας παλέψουμε γι’ αυτό!

Μου προκαλεί κατάθλιψη να βλέπω ορισμένους Γάλλους σοσιαλιστές να τα παρατάνε, να μένουν στην άρνηση και τον εκφοβισμό, ενώ ταυτόχρονα επαναλαμβάνουν όλη την ώρα τη λέξη «πάλη».

Λέω στους φίλους μου: κοιτάξτε όλα όσα πέτυχε το εργατικό κίνημα από το 19ο αιώνα.

Όλα αυτά έγιναν βήμα βήμα, ακολουθώντας το σοσιαλδημοκρατικό υπόδειγμα.

Δεν έγιναν χάρη στις ρήξεις.

Έγιναν χάρη στο συνεχή αγώνα.

Η Ρώμη δεν έγινε σε μία ημέρα.

Ούτε η Ευρώπη θα γίνει.

Ας αγωνιστούμε!

NO:. Με το «όχι» μπορούμε να στρέψουμε τις εθνικές κυριαρχίες ενάντια στο κοινωνικό «ντάμπινγκ» και τις μετακινήσεις επιχειρήσεων.

Ζακ Ντελόρ: Βλέπετε εσείς τη Γαλλία να κλείνει τα σύνορά της με την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Τσεχία;

Θα ήμασταν το μόνο προστατευτικό κράτος στην Ευρώπη.

Θα έπρεπε επίσης να εγκαταλείψουμε τον κοινό ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο, πάει να πει να καταγγείλουμε τη συνθήκη της Ρώμης.

Ας πούμε πως αυτό είναι μια λεπτομέρεια!

Όμως, ποιος θα αγόραζε στη συνέχεια τα προϊόντα μας;

Η γαλλική γεωργία, επί παραδείγματι, πουλάει περισσότερο από τη μισή της παραγωγή στο εξωτερικό, χάρη στην κοινή αγροτική πολιτική.

Αν κλείσουμε τα σύνορα, πιστεύετε πως οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα δεχτούν να αποδίδεται στη γεωργία το 40% του προϋπολογισμού της ένωσης;

NO: Ορισμένοι εκτιμούν πως η σημερινή Ευρώπη εμποδίζει την ανάπτυξη, κυρίως εξ αιτίας της νομισματικής της πολιτικής...

Ζακ Ντελόρ: Το σύνταγμα δεν εμποδίζει σε τίποτα την δημιουργία μίας «οικονομικής διακυβέρνησης», όπως ζητάει ένα τμήμα της ευρωπαϊκής αριστεράς.

Ενισχύει την επιρροή των κυβερνήσεων και του κοινοβουλίου, πάει να πει την επιρροή του πολιτικού επί της νομισματικού πυλώνα.

Αυτό είναι ένα πρώτο βήμα.

Αλλά το σπουδαιότερο δε βρίσκεται εκεί.

Στο κάτω κάτω της γραφής, το μέλλον της Γαλλίας βρίσκεται στα χέρια των Γάλλων.

Η Ευρώπη προσφέρει ένα πλαίσιο.

Δεν μπορεί να υποκαταστήσει τα κράτη στα ζητήματα ανάπτυξης και δημιουργίας θέσεων εργασίας.

Αν υπάρχουν οπαδοί του «ναι» που σας λένε κάτι τέτοιο, ψεύδονται επίσης.

Σήμερα στην Ευρώπη υπάρχουν έξι κράτη με δείκτη ανεργίας που κυμαίνεται, ανάλογα με τη συγκυρία, μεταξύ 4% και 6%, ενώ εμείς παραμένουμε σταθερά με πάνω από 10% ανεργία.

Από τα έξι αυτά κράτη τρία βρίσκονται εκτός νομισματικής ένωσης (η Μεγάλη Βρετανία, η Δανία κι η Σουηδία) και τρία εντός (Ιρλανδία, Ολλανδία και Αυστρία).

Βλέπετε λοιπόν πως ο ευρωπαϊκός παράγοντας, αν και μπορεί να διευκολύνει ορισμένες πολιτικές, δεν είναι ο καθοριστικός!

Η Ευρώπη δεν προσφέρει άσυλο από όλες τις δυσκολίες.

Το κάθε κράτος-μέλος οφείλει να κάνει -σύμφωνα με τις ιδιαιτερότητές του- τις μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα του επιτρέψουν να προσαρμοστεί στον κόσμο μας και να αντιμετωπίσει την ανεργία.

Αυτό είναι το σημαντικό.

Αν δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε αυτά, ας τα βάλουμε με τους ηγέτες και τους εαυτούς μας.

Όχι με την Ευρώπη!

Έδειξα πώς η νέα συνθήκη μας δίνει ένα πλαίσιο που μας επιτρέπει να παλέψουμε.

Μας δίνει νέα δικαιώματα και αυξάνει την επιρροή της Γαλλίας.

NO: Μερικοί ισχυρίζονται πως η επιρροή της Γαλλίας θα αυξηθεί χάρη στην αντίστασή της, λέγοντας όχι...

Ζακ Ντελόρ: Η Γαλλία βρίσκεται επικεφαλής της Ευρώπης απαιτώντας αλλά και παραχωρώντας.

Το έκανε από την αρχή της ευρωπαϊκής οικοδόμησης και μάλιστα στη Γερμανία, θέτοντας ορισμένους φυσικούς πόρους σε κοινή διαχείριση, με την «ευρωπαϊκή κοινότητα άνθρακος και χάλυβα»).

Σε αντάλλαγμα, έδωσε τη συγχώρεσή της (που δεν ταυτίζεται με τη λήθη...)

Όταν ο Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν (Valéry Giscard d’ Estaing) δημιούργησε το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα, περιόρισε τις διακυμάνσεις των νομισμάτων.

Σε αντάλλαγμα, δέχτηκε άλλους κοινούς περιορισμούς.

Όταν ο Μιτεράν (Mitterrand) υποστήριξε την οικονομική και νομισματική ένωση, διεκδίκησε να μη εγκλωβιστεί το γαλλικό φράγκο σε μία οιονεί «ζώνη του μάρκου».

Αλλά έδωσε και κάτι: οι Γάλλοι αποδέχτηκαν την ανεξαρτησία της κεντρικής ευρωπαϊκής τράπεζας.

Να δύο πολύ διαφορετικές προσωπικότητες, ο Ζισκάρ και ο Μιτεράν.

Κι οι δυο τους όμως ταυτόχρονα απαιτούσαν και παραχωρούσαν.

Το ίδιο έκανε και ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ (Helmut Kohl): είχε απέναντί του το 65% της κοινής του γνώμης, που δεν ήθελε να εγκαταλείψει το μάρκο.

Ζήτησε ένα πολιτικό αντάλλαγμα, την αύξηση των αρμοδιοτήτων του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου κι έτσι κατόρθωσε να πείσει τη γερμανική κοινή γνώμη.

Όταν ξαναξεκίνησα την ευρωπαϊκή οικοδόμηση, το 1985, δέχτηκε επίσης να πληρώσει παραπάνω η Γερμανία.

Οι μεγάλοι πολιτικοί άνδρες πάντα απαιτούσαν και παραχωρούσαν, ταυτόχρονα.

Αυτό ζητάμε σήμερα από τους Γάλλους.

Να δώσουν και να πάρουν.

Η Ευρώπη δεν είναι απλά μία οντότητα που διαθέτουμε παθητικά, αλλά ένα χάρισμα της ιστορίας, που δημιουργούμε.

---

Ο Jacques Delors είναι Γάλλος σοσιαλιστής, πρώην πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής

Μετάφραση- παρουσίαση www.ppol.gr