Ασυμβίβαστα κατά της ένοπλης βίας

Η απόρριψη της ένοπλης βίας δεν είναι μια “μεσαία” στάση - κατά των τρομοκρατών, από τη μια, και, από την άλλη, κατά της αστυνομίας. Είναι κεντρική στρατηγική επιλογή της ανανεωτικής αριστεράς. Που συμβαδίζει με την προστασία των δικαιωμάτων και την πολιτική επιδίωξη μεταρρυθμίσεων στην αστυνομία, στις πολιτικές ασφάλειας.

Η ένοπλη επίθεση στο Α.Τ. Αγ. Παρασκευής με τους βαρείς τραυματισμούς νέων αστυνομικών άπλωσε ξανά τη σκιά της τρομοκρατίας στη χώρα και θύμισε σε όλους ότι το μείζον θέμα δεν είναι η “απειλή” των άοπλων λαθρομεταναστών.

Ειδικά για τις δυνάμεις της αριστεράς, το θέμα είναι σοβαρό για δύο λόγους : Πρώτα, το ιδεολογικό στίγμα, η φρασεολογία των ένοπλων τρομοκρατών, αντλεί εν πολλοίς από το ιστορικό απόθεμα κειμένων της αριστεράς και τα σχετικά σχήματα σκέψης. Άρα προκύπτει πάντα η πολιτική υποχρέωση καταδίκης χωρίς μισόλογα τέτοιων ενεργειών - ενεργειών οργανώσεων που κρύβονται και επομένως τίποτα δεν είναι βέβαιο γι’ αυτές.

Ο δεύτερος λόγος, είναι ότι η τρομοκρατία επαναφέρει πάντα τη συζήτηση γύρω από τη βία. Την ένοπλη βία ως κοινωνική, πολιτική και κρατική - στρατιωτική απειλή και πρακτική. Και εδώ απαιτούνται καθαρές απαντήσεις. Όχι μόνον στα εύκολα -στα λόγια, βέβαια, γιατί η πραγματικότητα είναι ζοφερή- όπως η βία των χούλιγκανς, των εγκληματιών ή η επιθετική στρατιωτική βία. Απαντήσεις και στα δύσκολα, όπως η αστυνομική αυθαιρεσία ή η απάντηση στην κοινωνική και κρατική αδικία.

Απάντηση στη σημερινή εποχή δεν προκύπτει αν οι αριστεροί και τα κόμματά τους εγκλωβίζονται στην σταλινική, αλλά και τη λενινιστική παράδοση. Στο πλαίσιο αυτής της παράδοσης διατυπώνονται μπερδεμένα επιχειρήματα με ελάχιστο κοινό παρονομαστή την απόρριψη της βίας των τρομοκρατών σήμερα, αλλά την αποδοχή της “όταν ωριμάσουν οι συνθήκες και ο λαός”. Όμως, πώς θα ωριμάσουν οι συνθήκες ή ποιος θα μας βεβαιώσει ότι ωρίμασαν; Είναι φανερό ότι έτσι γίνεται σχετική και συζητήσιμη η απόρριψη της βίας.

Καθαρή απάντηση μπορεί να δοθεί μόνον στο πλαίσιο της στρατηγικής του δημοκρατικού δρόμου. Εφόσον δεχόμαστε ως πεδίο δράσης και μαζικών αγώνων τη σημερινή δημοκρατία, εφόσον αυτή τη δημοκρατία αγωνιζόμαστε για να τη διευρύνουμε, τους θεσμούς της, στην οικονομία και την κοινωνική ζωή οφείλουμε να επιλέξουμε ως κόκκινη γραμμή την υπεράσπιση της δημοκρατίας, των ελευθεριών και όχι τα ιδιαίτερα “ταξικά συμφέροντα”- η προστασία των οποίων είναι συνήθως το μέλημα των εχόντων και κατεχόντων.

Μόνον σε αυτό το πλαίσιο διασώζεται, δυναμώνει το αξιακό σύστημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του δικαίου. Γιατί, ποια νομιμότητα - με στοιχειώδη αντίληψη δικαίου-, μπορεί να έχει ο φόνος ενός νέου, αστυνομικού στην περίπτωση, επειδή μια ολιγομελής, μυστική οργάνωση αποφάσισε ότι κάνει “πόλεμο” με το κράτος σκοτώνοντάς τον; Καμία. Όπως ακριβώς είναι παράνομος ο φόνος κάποιου άλλου, όχι αστυνομικού, ενός μετανάστη.

Η απόρριψη της βίας (ένοπλης και της απειλής χρήσης της ) ως κινητήριας δύναμης της κοινωνικής αλλαγής υπέρ των εργαζομένων συνδέεται στενά με τη επιμονή στην ευρεία ενότητα των κοινωνικών δυνάμεων, της πλειοψηφίας των πολιτών για να επιβάλλονται δημοκρατικά οι αλλαγές και να σταθεροποιούνται. Με την επιλογή υπέρ των μαζικών, ενωτικών αγώνων.

Η ένοπλη βία των τρομοκρατών καταφέρνει -πολύ εύκολα, είναι η αλήθεια- να πλήττει τη λαική ενότητα, επιβάλλοντας κλίμα φόβου και να τροφοδοτεί την ένταση με τους κρατικούς μηχανισμούς. Το “έργο” της έντασης έχει πρωταγωνιστές τις ένοπλες ομάδες και τους μηχανισμούς του κράτους - ενώ οι λαϊκές δυνάμεις, οι πολίτες, περιορίζονται στον ρόλο του θεατή. Γι’ αυτό και η τρομοκρατία πάντα πλήττει πολιτικά, αποδυναμώνει πρώτα τις αριστερές δυνάμεις.

Από τις θέσεις αυτές προκύπτει με σαφήνεια ότι οι ανανεωτικές δυνάμεις της αριστεράς, της δημοκρατικής αριστεράς, του δημοκρατικού δρόμου, έχουν δικούς τους αυτοτελείς λόγους να είναι απολύτως αντίθετες με την ένοπλη βία των τρομοκρατικών ομάδων αλλά και το γενικευμένο κλίμα βίας στις κοινωνίες.

Ή αλλιώς, η απόρριψη της ένοπλης βίας δεν είναι μια “μεσαία” στάση - κατά των τρομοκρατών, από τη μια, και, από την άλλη, κατά της αστυνομίας. Είναι κεντρική στρατηγική επιλογή της ανανεωτικής αριστεράς. Που συμβαδίζει με την πολιτική επιδίωξη μεταρρυθμίσεων στην αστυνομία και στις πολιτικές ασφάλειας.

Είναι ασυμβίβαστη η αντιπαράθεση με τη στρατηγική της έντασης, της αυθαίρετης βίας, της αφαίρεσης της ανθρώπινης ζωής. Η αποδυνάμωση, υλική και οργανωτική, η λαϊκή πολιτική και ιδεολογική απομόνωση των ένοπλων αυτών ομάδων δεν μπορεί παρά να είναι αυτοτελής στρατηγική επιδίωξη των πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς.

Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι αναγκαστικά συμφωνούμε με τις επιλογές του υπουργού Μ. Χρυσοχοΐδη στα θέματα ασφάλειας. Αλλά ένας συμψηφισμός είναι παραπλανητικός - με το θέμα θα ασχοληθούμε την επόμενη Κυριακή.