Η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να δώσει στόχους και πολιτικό προσανατολισμό στις εκρήξεις αυτής της οργής.
Λευκό ψήφισε η ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ στο Σχέδιο Απόφασης της ΚΠΕ(20/12/08)
Δημοσιευμένο: 2008-12-20
ANANΕΩΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ
ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ για την ΚΠΕ, 20/12/2008
Βιώνουμε εδώ και καιρό μια ιδιαίτερα σοβαρή κρίση στη χώρα μας. Μια κρίση που δεν είναι μόνο απότοκο της ζοφερής παγκόσμιας πραγματικότητας, αλλά έχει και τα δικά της ελληνικά χαρακτηριστικά.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. ακολουθώντας άκριτα και κατά βήμα όλες τις συνταγές του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού βυθίζεται μέσα στις δικές της επιλογές.
Η ανατροπή των κατακτήσεων των εργαζομένων, η αφόρητη συμπίεση του λαϊκού εισοδήματος, η υπερχρέωση των νοικοκυριών, η απειλητική διόγκωση της ανεργίας και της φτώχειας, η διαρκής περιβαλλοντική υποβάθμιση, ο ισχυρός κλονισμός του κοινωνικού κράτους, η διαλυτική εικόνα στους χώρους της Υγείας και της Παιδείας, η κατάτμηση και ο κατακερματισμός της κοινωνίας, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο, κανένα ίχνος αισιοδοξίας, που αποτυπώνεται σε όλους τους δείκτες. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε, την διάχυτη διαφθορά, την οσμή της σήψης που στέλνει η συμμαχία καλογέρων του Βατοπεδίου και των πολιτικών «προστατών» τους για την λεηλασία της δημόσιας γης, έχουμε ένα εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί την κοινωνία, και κυρίως τους νέους ανθρώπους, σε καταστάσεις απόγνωσης.
Ο φόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έφερε στο προσκήνιο το θέμα της βίας και της κακομεταχείρισης πολιτών, από κρατικούς λειτουργούς και το παγιωμένο καθεστώς ανοχής και ουσιαστικής ατιμωρησίας τους. Έκανε φανερή τη διαχρονική απουσία συγκεκριμένων μέτρων, από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού, που θα εγγυώνται τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών. Έφερε επίσης στο προσκήνιο τα θέματα του εκδημοκρατισμού των σωμάτων ασφαλείας και της ελλιπούς εκπαίδευσής τους.
Η δολοφονία αυτή λειτούργησε συναισθηματικά, αλλά και συμβολικά, για να βγουν στους δρόμους χιλιάδες νέοι άνθρωποι, ασκώντας σκληρή κριτική σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον που τους υποτιμά και δεν τους εξασφαλίζει μια καλύτερη θέση στο μέλλον. Οι νέοι, μαθητές και φοιτητές, νοιώθουν ότι ταυτίζονται με το 15χρονο νεκρό, δημιουργώντας ταυτότητα και κοινότητα. Θεωρούν τη δολοφονία ως προσβολή σε όλους. Τους κυριεύει οργή, θυμός και αναπτύσσουν μαζικές κινητοποιήσεις. Κάθε τέτοια κινητοποίηση είναι θετική γιατί, παρά τις αντιφάσεις της, διαμορφώνει ένα πρώτο βήμα πολιτικοποίησης μιας νεότερης γενιάς, μια γνήσια νεανική ριζοσπαστική αμφισβήτηση στα κοινωνικά δρώμενα που αναπτύσσεται πάνω στο έδαφος μακρόχρονων διεργασιών, που έχουν τη βάση τους στην κρίση των θεσμών και του πολιτικο-κομματικο-μιντιακού συστήματος.
Ο φόνος του 15χρονου μαθητή από το φρουρό των Εξαρχείων και πιστολά της νύχτας, λειτούργησε σαν σπίθα και πυροδότησε όλα όσα μετά ακολούθησαν, όσα ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε. Μια άνευ προηγουμένου, δηλαδή, καταστροφική επίθεση στο κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων από εξαγριωμένους κουκουλοφόρους που δεν ήταν αυτή τη φορά μόνο οι γνωστοί «γνωστοί-άγνωστοι», αλλά και πάμπολλοι άλλοι ,πραγματικά άγνωστοι, με ολοφάνερο και διάχυτο το μίσος για όλα αυτά που νομίζουν πως τυραννάνε τη ζωή τους.
Απογοητευμένοι ή και απελπισμένοι νέοι πολίτες που, όπως έχει συμβεί κατ’ επανάληψη στην ιστορία, θέλουν να τα αλλάξουν όλα ή και να τα γκρεμίσουν όλα, μπορεί πολλές φορές να βρεθούν στο κέντρο μεγάλων κοινωνικών εκρήξεων.
Σημασία έχει αν είναι σε θέση το λαϊκό μαζικό κίνημα και η σύγχρονη Αριστερά να δώσει στόχους και πολιτικό προσανατολισμό στις εκρήξεις αυτής της οργής.
Αν ανεξέλεγκτες ομάδες που δεν εμπιστεύονται κανένα και δεν πιστεύουν σε τίποτε βάλουν τη σφραγίδα τους και διαμορφώσουν τα γεγονότα και τις εξελίξεις, με την Αριστερά ανίκανη να παρέμβει ή αδιάφορη, το σκοτάδι είναι δίπλα μας.
Οι αθλιότητες τα προηγούμενα 24ωρα στο κέντρο της Αθήνας, οι φωτιές, τα σπασμένα και λεηλατημένα μαγαζιά, τα καμένα αυτοκίνητα και το πλιάτσικο {που επιχειρήθηκε να φορτωθεί –πού αλλού;– στους δυστυχείς μετανάστες] δεν οδηγεί παρά στην ακόμη μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, στην ακόμη μεγαλύτερη ένταση της κρατικής καταστολής.
Τέτοιες τυφλές «εξεγέρσεις» έχουμε δει στο παρελθόν και τη δεκαετία του ’90 στην Αμερική και τη δεκαετία του 2000 στα γκέτο του Β. Παρισιού με αποτελέσματα απολύτως αντίθετα από τα επιδιωκόμενα. Γιατί είναι χαοτικές εκρήξεις χωρίς κανένα απολύτως στόχο, χωρίς κανένα απολύτως προσανατολισμό, χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο.
Η Αριστερά, η σύγχρονη Αριστερά, δεν μπορεί να αγνοήσει το φαινόμενο. Δεν μπορεί να βλέπει παντού μόνο προβοκάτορες και χαφιέδες. Δεν μπορεί να μην ερμηνεύει το αυθόρμητο και τα στοιχεία του. Απαγορεύεται όμως απλώς να το παρατηρεί και να «αποσύρεται» στην κοινωνιολογία .
Οι μεγάλες εξεγέρσεις της νεολαίας και του λαού από τις οποίες η Αριστερά διδάχθηκε, άντλησε δυνάμεις αλλά και επανακαθόρισε πολιτικούς προσανατολισμούς και φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, οι εξεγέρσεις της 10ετίας του ’60 και του ’70, ο Μάης, το Πολυτεχνείο, το Μπέρκλεϊ κ.λ.π. δεν είχαν κουκούλες και λεηλασίες. Είχαν σκληρές συγκρούσεις, όχι τυφλή βία. Το Πολυτεχνείο, 3 μερόνυχτα στα χέρια των αγωνιστών, στα χέρια των εξεγερμένων δεν κάηκε και δεν λεηλατήθηκε.
Οι εκδηλώσεις βίας είναι ενέργειες κατάτμησης και κατακερματισμού της κοινωνίας. Και γι’ αυτό χρειάζεται ένα σαφές «ΟΧΙ» στη στρατηγική κλιμάκωσης της βίας.
Ας δούμε λοιπόν τη πραγματικότητα αυτών των ημερών στην Ελλάδα όσο πιο καθαρά μπορούμε. Αν το σύστημα εξουσίας, σε μια περίοδο έντονων κοινωνικών προβλημάτων και αφόρητης οικονομικής πίεσης των πολιτών, θέλει να αποδυναμώσει ή και να αναστείλει πλήρως την δημοκρατική κοινωνική αντίσταση, θα κάνει τον αποδοτικότερο δυνατό συνδυασμό. Θα εντείνει την κρατική καταστολή, έχοντας ως ασπίδα μια φοβισμένη από τη φωτιά και τη καταστροφή κοινωνία. Θα την αφήσει να φοβηθεί δε ακόμα περισσότερο, με τον νέο ύποπτο και σκοτεινό πυροβολισμό στο μαθητή του Περιστερίου. Το παιχνίδι, δηλαδή, στο δικό του γήπεδο.
Και η Αριστερά;
Η ευρύτερη Αριστερά όλων των αποχρώσεων; Οι μαζικοί κοινωνικοί φορείς;
Τι πράττουν; Πώς πράττουν;
Δυστυχώς, ξεχωριστές διαδηλώσεις κάθε μέρα, ενώ παράλληλα αναπτύσσουν και την μεταξύ τους πολεμική.
Είναι ανάγκη να υπάρξει, αυτές, τις κρίσιμες ώρες, ένας συντονισμός της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, μια συμπαράταξη κοινωνικών δυνάμεων και μαζικών φορέων, για την δημοκρατική διέξοδο από την κρίση.
Θέλουμε να εκφράσουμε την έκπληξή μας αλλά και την οργή μας για την άδικη επίθεση που δέχτηκε αυτές τις μέρες ο Συνασπισμός από το ΚΚΕ, με αφορμή τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας. Γνωρίζει πολύ καλά το ΚΚΕ ότι ο ΣΥΝ δεν είχε ούτε έχει ούτε πρόκειται να έχει, όχι απλώς σχέση, αλλά ούτε καν ανοχή προς τις αθλιότητες και τις καταστροφές. Η στάση του έδωσε το έναυσμα για μια ενορχηστρωμένη επίθεση, του Μαξίμου, των ΜΜΕ στήριξης του δικομματισμού και του ΛΑ.Ο.Σ. προς τον ΣΥΝ, που έχει απλώς τελείως διαφορετική αντίληψη για το πώς συγκροτείται και πώς κινείται μια μεγάλη λαϊκή διαδήλωση. Και εδώ δεν συμφωνεί με τις πρακτικές του ΚΚΕ.
Για τον ΣΥΝ δεν νοείται λαϊκή διαδήλωση που αρχίζει και τελειώνει με μπλοκ, όπου οι πολίτες για να διαδηλώσουν στο δρόμο πρέπει να περάσουν τα σύνορα της κομματικής αλυσίδας, επιδεικνύοντας την κομματική τους νομιμότητα.
Ο ΣΥΝ πορεύεται διαφορετικά, με το χώρο του ανοιχτό στους πολίτες, ανοιχτό στο λαό που θέλει να διαδηλώσει τα αιτήματά του στους δρόμους. Με αυτή την αντίληψη θα συνεχίσουμε να διαδηλώνουμε. Ως μια μαχητική και ειρηνική, αλλά παράλληλα ανοιχτή λαϊκή συνάντηση.
Θέλουμε όμως να εκφράσουμε και τη βαθειά μας πεποίθηση, πως ακριβώς επειδή είμαστε ένας ανοιχτός, ειρηνικός, δημοκρατικός, χώρος που μπορεί να υποδεχθεί, χωρίς πιστοποιητικά, χιλιάδες πολίτες που θέλουν να διαδηλώσουν, πρέπει να είμαστε σε διαρκή πολιτική εγρήγορση για να προστατεύουμε το κόσμο που διαδηλώνει μαζί μας.
Οφείλουμε όχι μόνο να δηλώνουμε αλλά και με πολιτικά μέτρα να πείθουμε, ότι για τον ΣΥΝ αυτοί που καίνε, καταστρέφουν και λεηλατούν δεν είναι «λαϊκοί αγωνιστές με λαθεμένες μεθόδους και μορφές πάλης», αλλά υπονομευτές της Δημοκρατίας και της Αριστεράς.
Ο ΣΥΝ, πρέπει να συνεχίσει να βρίσκεται στο πλάι, συμπαραστάτης και αρωγός των χιλιάδων νέων παιδιών, κυρίως των μαθητών, που τα πρώτα τους πολιτικά σκιρτήματα είναι σφραγισμένα με την οργή για τον θάνατο του συμμαθητή τους. Στο πλάι των χιλιάδων νέων φοιτητών και εργαζομένων, που ασφυκτιούν σε μια κοινωνία χωρίς προοπτική
Παράλληλα το κόμμα μας πρέπει να μιλήσει, άμεσα και αριστερά στους αγωνιζόμενους νέους. Να τους πει ποιός, ποιά πραγματικά πολιτική της δεξιάς κόβει τα φτερά τους, ποιός πραγματικός εχθρός τσακίζει τη νιότη τους, γιατί δεν μπορεί να είναι κυρίαρχο, το απολίτικο και ισοπεδωτικό, σύνθημα, «μπάτσοι γουρούνια, δολοφόνοι».
Καλούμε, τέλος, το κόμμα μας να οργανώσει με πολιτικές παρεμβάσεις και αγώνες, την καθημερινή του παρουσία.
Να συνεχίσει την εκπόνηση του προγράμματος του και να συντονίσει τις πολιτικές του πρωτοβουλίες για να αποκρούσει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ν.Δ. Η κυβέρνηση της Δεξιάς πρέπει να φύγει! Και λύση δεν είναι η αναστήλωση του δικομματισμού. Η χώρα έχει ανάγκη δημοκρατικής διεξόδου από μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, με ενίσχυση του κύρους των δημόσιων αγαθών, αναβάθμιση του δημόσιου χώρου και της δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών, αναγκαίες προϋποθέσεις για ένα αξιοπρεπές μέλλον, που θα αίρει τα αδιέξοδα, στη ζωή των νέων.
ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ για την ΚΠΕ, 20/12/2008
Βιώνουμε εδώ και καιρό μια ιδιαίτερα σοβαρή κρίση στη χώρα μας. Μια κρίση που δεν είναι μόνο απότοκο της ζοφερής παγκόσμιας πραγματικότητας, αλλά έχει και τα δικά της ελληνικά χαρακτηριστικά.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. ακολουθώντας άκριτα και κατά βήμα όλες τις συνταγές του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού βυθίζεται μέσα στις δικές της επιλογές.
Η ανατροπή των κατακτήσεων των εργαζομένων, η αφόρητη συμπίεση του λαϊκού εισοδήματος, η υπερχρέωση των νοικοκυριών, η απειλητική διόγκωση της ανεργίας και της φτώχειας, η διαρκής περιβαλλοντική υποβάθμιση, ο ισχυρός κλονισμός του κοινωνικού κράτους, η διαλυτική εικόνα στους χώρους της Υγείας και της Παιδείας, η κατάτμηση και ο κατακερματισμός της κοινωνίας, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο, κανένα ίχνος αισιοδοξίας, που αποτυπώνεται σε όλους τους δείκτες. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε, την διάχυτη διαφθορά, την οσμή της σήψης που στέλνει η συμμαχία καλογέρων του Βατοπεδίου και των πολιτικών «προστατών» τους για την λεηλασία της δημόσιας γης, έχουμε ένα εκρηκτικό μείγμα που οδηγεί την κοινωνία, και κυρίως τους νέους ανθρώπους, σε καταστάσεις απόγνωσης.
Ο φόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έφερε στο προσκήνιο το θέμα της βίας και της κακομεταχείρισης πολιτών, από κρατικούς λειτουργούς και το παγιωμένο καθεστώς ανοχής και ουσιαστικής ατιμωρησίας τους. Έκανε φανερή τη διαχρονική απουσία συγκεκριμένων μέτρων, από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού, που θα εγγυώνται τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών. Έφερε επίσης στο προσκήνιο τα θέματα του εκδημοκρατισμού των σωμάτων ασφαλείας και της ελλιπούς εκπαίδευσής τους.
Η δολοφονία αυτή λειτούργησε συναισθηματικά, αλλά και συμβολικά, για να βγουν στους δρόμους χιλιάδες νέοι άνθρωποι, ασκώντας σκληρή κριτική σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον που τους υποτιμά και δεν τους εξασφαλίζει μια καλύτερη θέση στο μέλλον. Οι νέοι, μαθητές και φοιτητές, νοιώθουν ότι ταυτίζονται με το 15χρονο νεκρό, δημιουργώντας ταυτότητα και κοινότητα. Θεωρούν τη δολοφονία ως προσβολή σε όλους. Τους κυριεύει οργή, θυμός και αναπτύσσουν μαζικές κινητοποιήσεις. Κάθε τέτοια κινητοποίηση είναι θετική γιατί, παρά τις αντιφάσεις της, διαμορφώνει ένα πρώτο βήμα πολιτικοποίησης μιας νεότερης γενιάς, μια γνήσια νεανική ριζοσπαστική αμφισβήτηση στα κοινωνικά δρώμενα που αναπτύσσεται πάνω στο έδαφος μακρόχρονων διεργασιών, που έχουν τη βάση τους στην κρίση των θεσμών και του πολιτικο-κομματικο-μιντιακού συστήματος.
Ο φόνος του 15χρονου μαθητή από το φρουρό των Εξαρχείων και πιστολά της νύχτας, λειτούργησε σαν σπίθα και πυροδότησε όλα όσα μετά ακολούθησαν, όσα ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε. Μια άνευ προηγουμένου, δηλαδή, καταστροφική επίθεση στο κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων από εξαγριωμένους κουκουλοφόρους που δεν ήταν αυτή τη φορά μόνο οι γνωστοί «γνωστοί-άγνωστοι», αλλά και πάμπολλοι άλλοι ,πραγματικά άγνωστοι, με ολοφάνερο και διάχυτο το μίσος για όλα αυτά που νομίζουν πως τυραννάνε τη ζωή τους.
Απογοητευμένοι ή και απελπισμένοι νέοι πολίτες που, όπως έχει συμβεί κατ’ επανάληψη στην ιστορία, θέλουν να τα αλλάξουν όλα ή και να τα γκρεμίσουν όλα, μπορεί πολλές φορές να βρεθούν στο κέντρο μεγάλων κοινωνικών εκρήξεων.
Σημασία έχει αν είναι σε θέση το λαϊκό μαζικό κίνημα και η σύγχρονη Αριστερά να δώσει στόχους και πολιτικό προσανατολισμό στις εκρήξεις αυτής της οργής.
Αν ανεξέλεγκτες ομάδες που δεν εμπιστεύονται κανένα και δεν πιστεύουν σε τίποτε βάλουν τη σφραγίδα τους και διαμορφώσουν τα γεγονότα και τις εξελίξεις, με την Αριστερά ανίκανη να παρέμβει ή αδιάφορη, το σκοτάδι είναι δίπλα μας.
Οι αθλιότητες τα προηγούμενα 24ωρα στο κέντρο της Αθήνας, οι φωτιές, τα σπασμένα και λεηλατημένα μαγαζιά, τα καμένα αυτοκίνητα και το πλιάτσικο {που επιχειρήθηκε να φορτωθεί –πού αλλού;– στους δυστυχείς μετανάστες] δεν οδηγεί παρά στην ακόμη μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, στην ακόμη μεγαλύτερη ένταση της κρατικής καταστολής.
Τέτοιες τυφλές «εξεγέρσεις» έχουμε δει στο παρελθόν και τη δεκαετία του ’90 στην Αμερική και τη δεκαετία του 2000 στα γκέτο του Β. Παρισιού με αποτελέσματα απολύτως αντίθετα από τα επιδιωκόμενα. Γιατί είναι χαοτικές εκρήξεις χωρίς κανένα απολύτως στόχο, χωρίς κανένα απολύτως προσανατολισμό, χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο.
Η Αριστερά, η σύγχρονη Αριστερά, δεν μπορεί να αγνοήσει το φαινόμενο. Δεν μπορεί να βλέπει παντού μόνο προβοκάτορες και χαφιέδες. Δεν μπορεί να μην ερμηνεύει το αυθόρμητο και τα στοιχεία του. Απαγορεύεται όμως απλώς να το παρατηρεί και να «αποσύρεται» στην κοινωνιολογία .
Οι μεγάλες εξεγέρσεις της νεολαίας και του λαού από τις οποίες η Αριστερά διδάχθηκε, άντλησε δυνάμεις αλλά και επανακαθόρισε πολιτικούς προσανατολισμούς και φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, οι εξεγέρσεις της 10ετίας του ’60 και του ’70, ο Μάης, το Πολυτεχνείο, το Μπέρκλεϊ κ.λ.π. δεν είχαν κουκούλες και λεηλασίες. Είχαν σκληρές συγκρούσεις, όχι τυφλή βία. Το Πολυτεχνείο, 3 μερόνυχτα στα χέρια των αγωνιστών, στα χέρια των εξεγερμένων δεν κάηκε και δεν λεηλατήθηκε.
Οι εκδηλώσεις βίας είναι ενέργειες κατάτμησης και κατακερματισμού της κοινωνίας. Και γι’ αυτό χρειάζεται ένα σαφές «ΟΧΙ» στη στρατηγική κλιμάκωσης της βίας.
Ας δούμε λοιπόν τη πραγματικότητα αυτών των ημερών στην Ελλάδα όσο πιο καθαρά μπορούμε. Αν το σύστημα εξουσίας, σε μια περίοδο έντονων κοινωνικών προβλημάτων και αφόρητης οικονομικής πίεσης των πολιτών, θέλει να αποδυναμώσει ή και να αναστείλει πλήρως την δημοκρατική κοινωνική αντίσταση, θα κάνει τον αποδοτικότερο δυνατό συνδυασμό. Θα εντείνει την κρατική καταστολή, έχοντας ως ασπίδα μια φοβισμένη από τη φωτιά και τη καταστροφή κοινωνία. Θα την αφήσει να φοβηθεί δε ακόμα περισσότερο, με τον νέο ύποπτο και σκοτεινό πυροβολισμό στο μαθητή του Περιστερίου. Το παιχνίδι, δηλαδή, στο δικό του γήπεδο.
Και η Αριστερά;
Η ευρύτερη Αριστερά όλων των αποχρώσεων; Οι μαζικοί κοινωνικοί φορείς;
Τι πράττουν; Πώς πράττουν;
Δυστυχώς, ξεχωριστές διαδηλώσεις κάθε μέρα, ενώ παράλληλα αναπτύσσουν και την μεταξύ τους πολεμική.
Είναι ανάγκη να υπάρξει, αυτές, τις κρίσιμες ώρες, ένας συντονισμός της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, μια συμπαράταξη κοινωνικών δυνάμεων και μαζικών φορέων, για την δημοκρατική διέξοδο από την κρίση.
Θέλουμε να εκφράσουμε την έκπληξή μας αλλά και την οργή μας για την άδικη επίθεση που δέχτηκε αυτές τις μέρες ο Συνασπισμός από το ΚΚΕ, με αφορμή τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας. Γνωρίζει πολύ καλά το ΚΚΕ ότι ο ΣΥΝ δεν είχε ούτε έχει ούτε πρόκειται να έχει, όχι απλώς σχέση, αλλά ούτε καν ανοχή προς τις αθλιότητες και τις καταστροφές. Η στάση του έδωσε το έναυσμα για μια ενορχηστρωμένη επίθεση, του Μαξίμου, των ΜΜΕ στήριξης του δικομματισμού και του ΛΑ.Ο.Σ. προς τον ΣΥΝ, που έχει απλώς τελείως διαφορετική αντίληψη για το πώς συγκροτείται και πώς κινείται μια μεγάλη λαϊκή διαδήλωση. Και εδώ δεν συμφωνεί με τις πρακτικές του ΚΚΕ.
Για τον ΣΥΝ δεν νοείται λαϊκή διαδήλωση που αρχίζει και τελειώνει με μπλοκ, όπου οι πολίτες για να διαδηλώσουν στο δρόμο πρέπει να περάσουν τα σύνορα της κομματικής αλυσίδας, επιδεικνύοντας την κομματική τους νομιμότητα.
Ο ΣΥΝ πορεύεται διαφορετικά, με το χώρο του ανοιχτό στους πολίτες, ανοιχτό στο λαό που θέλει να διαδηλώσει τα αιτήματά του στους δρόμους. Με αυτή την αντίληψη θα συνεχίσουμε να διαδηλώνουμε. Ως μια μαχητική και ειρηνική, αλλά παράλληλα ανοιχτή λαϊκή συνάντηση.
Θέλουμε όμως να εκφράσουμε και τη βαθειά μας πεποίθηση, πως ακριβώς επειδή είμαστε ένας ανοιχτός, ειρηνικός, δημοκρατικός, χώρος που μπορεί να υποδεχθεί, χωρίς πιστοποιητικά, χιλιάδες πολίτες που θέλουν να διαδηλώσουν, πρέπει να είμαστε σε διαρκή πολιτική εγρήγορση για να προστατεύουμε το κόσμο που διαδηλώνει μαζί μας.
Οφείλουμε όχι μόνο να δηλώνουμε αλλά και με πολιτικά μέτρα να πείθουμε, ότι για τον ΣΥΝ αυτοί που καίνε, καταστρέφουν και λεηλατούν δεν είναι «λαϊκοί αγωνιστές με λαθεμένες μεθόδους και μορφές πάλης», αλλά υπονομευτές της Δημοκρατίας και της Αριστεράς.
Ο ΣΥΝ, πρέπει να συνεχίσει να βρίσκεται στο πλάι, συμπαραστάτης και αρωγός των χιλιάδων νέων παιδιών, κυρίως των μαθητών, που τα πρώτα τους πολιτικά σκιρτήματα είναι σφραγισμένα με την οργή για τον θάνατο του συμμαθητή τους. Στο πλάι των χιλιάδων νέων φοιτητών και εργαζομένων, που ασφυκτιούν σε μια κοινωνία χωρίς προοπτική
Παράλληλα το κόμμα μας πρέπει να μιλήσει, άμεσα και αριστερά στους αγωνιζόμενους νέους. Να τους πει ποιός, ποιά πραγματικά πολιτική της δεξιάς κόβει τα φτερά τους, ποιός πραγματικός εχθρός τσακίζει τη νιότη τους, γιατί δεν μπορεί να είναι κυρίαρχο, το απολίτικο και ισοπεδωτικό, σύνθημα, «μπάτσοι γουρούνια, δολοφόνοι».
Καλούμε, τέλος, το κόμμα μας να οργανώσει με πολιτικές παρεμβάσεις και αγώνες, την καθημερινή του παρουσία.
Να συνεχίσει την εκπόνηση του προγράμματος του και να συντονίσει τις πολιτικές του πρωτοβουλίες για να αποκρούσει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ν.Δ. Η κυβέρνηση της Δεξιάς πρέπει να φύγει! Και λύση δεν είναι η αναστήλωση του δικομματισμού. Η χώρα έχει ανάγκη δημοκρατικής διεξόδου από μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, με ενίσχυση του κύρους των δημόσιων αγαθών, αναβάθμιση του δημόσιου χώρου και της δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών, αναγκαίες προϋποθέσεις για ένα αξιοπρεπές μέλλον, που θα αίρει τα αδιέξοδα, στη ζωή των νέων.
