Ποιος το περίμενε; Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες ότι ο άνθρωπος που εξελέγη πρόεδρος χάρις στους Ρώσους, και έλεγε ότι «η Αμερική έχει μεγαλύτερα προβλήματα από τον Ασαντ», θα έφτανε 77 μόλις ημέρες αφού αναλάμβανε την εξουσία να κάνει αυτό που δεν τόλμησε να κάνει ο προκάτοχός του, να βομβαρδίσει δηλαδή τον πιο πιστό σύμμαχο των Ρώσων, εκείνον ακριβώς με τον οποίο η Αμερική δεν είχε πρόβλημα, ως αντίποινα για τη χρήση χημικών αερίων εναντίον του ίδιου του πληθυσμού του;

Ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν το μεγάλο σοκ της περυσινής χρονιάς και μπορεί να αποδειχθεί η μεγάλη έκπληξη της φετινής. Αλλά οι εξελίξεις δεν τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς μόνο στην αμερικανική ήπειρο. Σε έναν ακριβώς μήνα ενδέχεται να εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας η αρχηγός της Ακροδεξιάς, κάτι που θα ενισχύσει σε μοιραίο ίσως βαθμό τις φυγόκεντρες δυνάμεις στην Ευρώπη. Οι δημοσκοπήσεις εξακολουθούν να προβλέπουν ήττα της Μαρίν Λεπέν, αλλά οι αντίπαλοί της είναι ευάλωτοι και ένα μεγάλο ποσοστό αποχής μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα. Αν, αντίθετα, επικρατήσει η λογική και εκλεγεί πρόεδρος ο Εμανουέλ Μακρόν, όλα δείχνουν ότι θα ξεκινήσει μια πορεία πραγματικής «επανίδρυσης» της Ευρώπης, χωρίς το Ηνωμένο Βασίλειο, και με τις διάφορες χώρες να κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες ανάλογα με τις προκλήσεις που θα έχουν να αντιμετωπίσουν.

Σε μια τέτοια πορεία, η Ελλάδα πρέπει να λάβει ενεργό μέρος και να βρίσκεται όσο πιο κοντά μπορεί στο «κλαμπ» της πρώτης ταχύτητας. Αλλά η κυβέρνησή της εξακολουθεί να κινείται σε έναν άλλο κόσμο. Οχι τον κόσμο της Ρωσίας ή της Κίνας, οι ψευδαισθήσεις ότι αυτές οι χώρες θα έσωζαν την ελληνική οικονομία έχουν διαλυθεί χρόνια τώρα. Ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του συνομιλούν με τους πραγματικούς παίκτες, το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, το ΔΝΤ. Αλλά εξακολουθούν να νομίζουν ότι μπορούν να κοροϊδεύουν, να εκβιάζουν, να καθυστερούν, να μπλοφάρουν. Κι ότι όσο πιο αγοραίο είναι το ύφος τους, τόσο πιο ισχυρά γίνονται τα επιχειρήματά τους.

Στην πραγματικότητα, η διαπραγματευτική τακτική της ελληνικής κυβέρνησης επιβεβαιώνει σταθερά την εικόνα εκείνου του παιδιού που απειλεί ότι αν δεν του κάνουν το χατίρι θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει. Ή εκείνου του ελαφρώς διαταραγμένου τύπου που σημαδεύει με ένα πιστόλι τον κρόταφό του και προειδοποιεί πως αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά του θα πυροβολήσει. Στο τέλος δεν θα συμβεί ούτε το ένα ούτε το άλλο. Γιατί δίνει τότε αυτή την παράσταση; Μα για να μαζέψει θεατές, που είτε θα τον θαυμάζουν είτε θα τον λυπούνται.

Οι πρώτοι δεν υπάρχουν πια. Και οι δεύτεροι έχουν μειωθεί επικίνδυνα. Αλλά ο Πρωθυπουργός εξακολουθεί το ίδιο βιολί, να μιλάει στον εκπρόσωπο του ενός θεσμού για κουμπάρες, να απειλεί τον άλλον ότι θα ζητήσει έκτακτη σύνοδο κορυφής, κι όλα αυτά για ένα δελτίο ειδήσεων, για έναν πρωτοσέλιδο τίτλο, για μια στιγμιαία απάτη δηλαδή, μήπως έχει μείνει κάποιος να τσιμπήσει, μήπως υπάρχει ακόμη κάποιος ψηφοφόρος που ξύπνησε ξαφνικά από ένα διετές κώμα.

Κι ύστερα έρχεται ο υπουργός Οικονομικών με τη δήλωση «υπάρχουν πράγματα που θα στενοχωρήσουν τον ελληνικό λαό» και βάζει τα πράγματα στη θέση τους.