Το μαύρο, το κόκκινο και το χρυσό

Μπορεί οι ποιητές να δοξάζουν το απέραντο γαλάζιο της Ελλάδας, αυτές τις μέρες όμως, μέρες αφόρητου καύσωνα και πυρκαγιών, κυριαρχούν το μαύρο και το κόκκινο. Το μαύρο των απανθρακωμένων δασών στην Αιγιάλεια και στη Ρόδο. Kαι το βαθύ κόκκινο των 55 βαθμών Κελσίου, απόρροια του φαινομένου της αστικής θερμικής νησίδας, που ανίχνευσαν οι θερμικές κάμερες των ντρόουν στην Ακρόπολη και στην Ομόνοια.

Από την κυβέρνησή τους, κάθε κυβέρνησή τους, οι πολίτες αξιώνουν πολύ περισσότερα από όσα τους παρέχει. Σίγουρα είναι χρήσιμες οι συστάσεις να κάνουμε οικονομία τόσο στο ρεύμα όσο και στην ανευθυνότητα με την οποία φερόμαστε ακόμα και σε εξαιρετικά επικίνδυνες μέρες. Θα ήταν όμως πολύ χρησιμότερες, και κυρίως ηθικοπνευματικά δικαιωμένες, αν δεν γίνονταν εξ ασφαλούς αποστάσεως, με πατερναλιστικές νουθεσίες που μοιάζουν σαν λεζάντες σε φωτογραφίες ανεμελιάς τραβηγμένες παρά θίν’ αλός.

Να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά όλες οι πυρκαγιές που ξεσπούν κάθε καλοκαίρι είναι ανέφικτο. Ακόμα κι αν αντικαθιστούσαμε όλα τα πολεμικά σκάφη της Αεροπορίας μας με πυροσβεστικά, και πάλι το μαύρο της στάχτης θα στιγμάτιζε πολλές περιοχές της χώρας. Αυτό όμως δεν νομιμοποιεί τη σχεδόν μοιρολατρική στάση της πολιτείας, η οποία μάλιστα διαδέχεται κάθε χρόνο τα αφειδώλευτα ανοιξιάτικα αυτοεγκώμια περί «πλήρους προετοιμασίας» και «βαθιά επεξεργασμένων αντιπυρικών σχεδίων». Στα αποκαΐδια τα βρίσκουμε πάντα τα σχέδια αυτά, μαζί με τις δεσμεύσεις για καλύτερη στελέχωση του Πυροσβεστικού Σώματος, ανανέωση του στόλου κ.λπ.

Σε μια εποχή που τα ακραία φαινόμενα κανονικοποιούνται, καταντώντας αναπόφευκτη ρουτίνα, είναι αυτοκαταστροφικό να βασιζόμαστε σε όπλα παλαιάς κοπής. Δεν θα σωθεί έτσι το περιβάλλον, το σπίτι μας. Φυσικοί και μετεωρολόγοι επιμένουν να προειδοποιούν ότι καύσωνες σαν αυτόν που μας ταλανίζει θα καταγράφονται όλο και πιο συχνά. Οι θερμικές νησίδες θα σχηματίσουν αρχιπελάγη ασφυξίας και οι δασικές πυρκαγιές, ολοένα δεινότερες, θα εξαντλήσουν τα τελευταία αποθέματα πρασίνου. Πότε θα τους ακούσουμε;

Ανάμεσα στο κόκκινο και στο μαύρο τρύπωσε μια παρήγορη χρυσαφένια κλωστή: το χρυσό μετάλλιο του Μίλτου Τεντόγλου στο Τόκιο, χρυσό της υπομονής και του πάθους. Οσοι επίσημοι θα σπεύσουν να φωτογραφηθούν με τον ολυμπιονίκη, για να σφετεριστούν λίγη λάμψη, θα θυμηθούν άραγε ότι την άνοιξη ο προπονητής του, ο Γιώργος Πομάσκι, έλεγε ότι «φέτος δεν τους έδωσε κανένας ούτε μια καραμέλα για να γίνει καλύτερος ο Μίλτος»;