Στην εποχή των εθνικών κρατών, πολύ λίγα ζεύγη γειτονικών χωρών δεν έχουν εμπλακεί σε πόλεμο μεταξύ τους. Οταν χαράσσονται οι γραμμές των συνόρων, χαράσσονται συγχρόνως, πάνω στο παλίμψηστο της Ιστορίας, και οι προϋποθέσεις για μελλοντικά παράπονα και αξιώσεις, απόρροια των αναπόφευκτων αισθημάτων «αδικίας». Αρκετά εθνικά-κρατικά ζευγάρια πάντως κατορθώνουν να ειρηνέψουν οριστικά, υπακούοντας στους καταναγκασμούς της γεωγραφίας και στους όρους των συμφωνιών που συνυπογράφουν κάποια στιγμή.

Η Ελλάδα και η Τουρκία δεν συγκαταλέγονται σε αυτά. Και όχι μόνο επειδή οι ευφρόσυνες εθνικές επέτειοι της μιας εθνότητας παραπέμπουν σε στιγμές ήττας της άλλης. Και με την Ιταλία μάς χωρίζει η 28η Οκτωβρίου. Αλλά στο πεδίο των συλλογικών αισθημάτων, ο χωρισμός αυτός έληξε σχεδόν ταυτόχρονα με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου.

Εχουν υπάρξει και φεγγάρια ομαλότητας στις σχέσεις των δύο γειτόνων, όμως οι ανοιχτές πληγές παραμένουν περισσότερες από τις κλειστές. Ο βάναυσος αναθεωρητισμός του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει προσθέσει νέες στις ήδη γνωστές, στο Κυπριακό και στην υφαλοκρηπίδα. Με την απατηλή βεβαιότητα ότι η κακία των χριστιανών και μόνο δεν ανοίγει τις αγκάλες του φόρουμ G7 για να τον υποδεχτεί πανηγυρικά, αυτόν, έναν ισοδύναμο του Μπάιντεν και υπέρτερο του Μακρόν, κλιμακώνει συνεχώς την προκλητικότητά του. Αρχαϊκή η ρητορική του, ηχεί ασύμβατη ακόμα και με τις ευτελέστερες εκδοχές της διπλωματικής γλώσσας. Το να περιμένουμε ότι, με τις τουρκικές προεδρικές εκλογές σε απόσταση ενός έτους και με τη λίρα στα βάραθρα, η γλώσσα του θα ξαναβρεί τον χαλινό της, νουθετημένη από τον Μεγάλο Σύμμαχο ή πιεσμένη από την Ευρωπαϊκή Ενωση, σημαίνει ότι θα παραμείνουμε όμηροι της ψευδαίσθησης πως οι φίλοι και εταίροι μας αναγνωρίζουν αυτόματα τα δίκαιά μας σε στεριά, αέρα και θάλασσα, και τα υποστηρίζουν ανεπιφύλακτα.

Οσοι αναζητούν «ισαποστασάκηδες», θα τους βρουν εύκολα στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στις ΗΠΑ: Ούτε όσα άκρως υποτιμητικά είπε ο Ερντογάν για τον Ελληνα πρωθυπουργό δεν μετακίνησαν μισή πιθαμή τους συμμάχους και τους εταίρους από τη γραμμή της ουδετερότητας, έκδηλα ευμενή για την Τουρκία. Τους χάρτες της τουρκικής παραβατικότητας στο Αιγαίο τούς έχουν, δεν περίμεναν να τους πάρουν από την Ελλάδα. Και το ερώτημα είναι: δεν τους διαβάζουν καν ή τους διαβάζουν διαφορετικά από εμάς; Ποια απάντηση είναι άραγε η χειρότερη;