Συμπαίκτες όχι εχθροί
Γιάννης Πανούσης, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2006-09-29
Κάνε πέρα τις αψηλάφητες «αλήθειες»
Και ψάξε μόνος σου να βρεις
Ποιος ο ρυθμός σου
Κ. Σοφιανός, Συνθήματα
Το κρίσιμο ερώτημα που θέτουν οι νομαρχιακές/ δημοτικές εκλογές είναι αν επιτρέπεται το τοπικό δημόσιο συμφέρον να ταυτίζεται με τις κομματικές ανάγκες της στιγμής.
Οι θεσμικές αρρυθμίες των ΟΤΑ, οι μεταλλάξεις των τοπικών αρχόντων σε υπόγειους/ αδιαφανείς οικονομικούς πόλους εξουσίας, η εκποίηση της ιστορικής/ πολιτιστικής κληρονομιάς στο όνομα της τουριστικής (υπ)ανάπτυξης, οι περιορισμοί των ελευθεριών (στις ακτές, στους δρόμους, στα πάρκα), η δημιουργία ή κάλυψη κυκλωμάτων παροχής υπηρεσιών στους πολίτες επ ανταλλάγματι (π.χ. άδειες προς μετανάστες), όλα αυτά και άλλα τόσα υποχωρούν μπροστά στην πολιτική πίεση «να βγει ο δικός μας». Το παν είναι -για τη δόξα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης!- να κρύψουμε καλύτερα τα ελαττώματά του, να φροντίσουμε το επικοινωνιακό αμπαλάζ και να παρουσιάσουμε το ετοιμοπαράδοτο προϊόν ως το καταλληλότερο στις σημερινές συνθήκες.
Στη μέχρι τώρα προεκλογική εκστρατεία μπορεί κανείς να εντοπίσει τρία τουλάχιστον ενδιαφέροντα φαινόμενα.
1. Τον γενικευμένο εκφυλισμό τού «σεμνά και ταπεινά» σε όλες τις εκφάνσεις των περισσοτέρων υποψηφίων. Τι αυτοδιοικητικό νόημα έχει να χαιρετάει ο ένας τον άλλον, ο καθείς από έναν υπουργό, όλοι μαζί και με φλας την Εκκλησία (θυμίζω πως είναι οι ίδιοι που πριν από χρόνια «απετάξαντο το Ιερατείο»); Τι πολιτικό παράδειγμα δίνουμε όταν χαιρόμαστε για τις μετεγγραφές (λες και πρόκειται για ποδοσφαιρικό τουρνουά) ή διαγ(κ)ωνιζόμαστε ποιος θα πάρει τα πιο λαμπερά ονόματα (πίστας, λίστας ή νύστας);
Τι ιδεολογικό μήνυμα περιέχει το κοινό χαμόγελο ανθρώπων που επί τέσσερα χρόνια υβρίζονταν και αλληλοκατηγορούντο και τώρα διά μαγείας μονοιάσανε;
Πρέπει ν αφήσουμε τους υπόλοιπους θεσμούς έξω από τις προεκλογικές φανφάρες. Ο σεβασμός στους θεσμούς και στους θεματοφύλακες πρέπει να είναι σταθερή θέση και αντίληψη και όχι αποτέλεσμα συγκυριακού επικοινωνιακού marketing. Οποιος πιστεύει, εκτιμάει και σέβεται Εκκλησία, Δικαιοσύνη, Παιδεία, ΜΗΚΥΟ, το δείχνει με την καθημερινή του δράση και δεν περιμένει ένα μήνα πριν τις εκλογές να του ρθει η «θεία επιφοίτηση».
2. Την απολυτοποίηση των «αληθειών» που εκφράζει ο κάθε υποψήφιος (υποκρυπτόμενος πίσω από τα κομματικά αξιώματα ή θέσφατα).
Ολοι οι συνδυασμοί μάχονται για τη βελτίωση της ζωής. Ο καθείς βέβαια με τον τρόπο και τον στόχο του. Δεν μπορεί κάποιοι να ναι «κατάλευκοι» και όλοι οι άλλοι «κατάμαυροι».
Είναι νομίζω λάθος ο αυτοδιοικητικός υποψήφιος που ανήκει σ ένα κόμμα να θεωρεί ως ιδεολογική/ πολιτική του ιδιοκτησία το «κεκτημένο του κόμματος» ή τις θεωρητικές αναλύσεις όλων των μελών του κόμματος. Στην πραγματικότητα είναι μόνος του με τη δική του φιλοσοφία, γνώση και πείρα, και δεν αντιπροσωπεύει ούτε ενσαρκώνει -στις εκλογές αυτές- το ποσοστό του κόμματός του στις βουλευτικές εκλογές ή τις πολιτικές απόψεις (συγκλίνουσες ή αποκλίνουσες) της ηγεσίας του κόμματός του. Αν έτσι ήταν τα πράγματα, τότε δεν θα χρειάζονταν οι αυτοδιοικητικές εκλογές (με τη σπατάλη χρόνου, χρημάτων και ανθρώπων). Θα μπορούσε το πλειοψηφήσαν κόμμα στο συγκεκριμένο δήμο να (δι)όριζε τον δήμαρχο και να τελείωνε η ιστορία.
3. Τους επαγγελματίες παραμυθάδες της παροχολογίας. Δεν νομίζω ότι συνιστά ένδειξη σύγχρονου πολιτικού πολιτισμού το να έρχεται ο (κάθε) υποψήφιος και να τάζει λαγούς και πετραχήλια στους «αφελείς ιθαγενείς ψηφοφόρους». Το τρίπτυχο «Προγραμματισμός - Απολογισμός - Αξιολόγηση» δεν μπορεί να γίνεται με την απλή καταλογογράφηση έργων, ή με την καταγγελία ότι κανένα έργο δεν έγινε, ούτε με τη μελλοντική και αβέβαιη παραπομπή του θέματος σε συνολική ανατροπή του κοινωνικού συστήματος.
Ο λαός πρέπει να γνωρίζει εκ των προτέρων τι ψηφίζει (κι όχι απλώς ποιον ψηφίζει) και να μπορεί εκ των υστέρων να καταλογίζει ευθύνες σ αυτούς που δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους, είτε εξελέγησαν είτε όχι.
Πρέπει επιτέλους ή να «φορολογούνται» τα ψεύτικα λόγια των πολιτικών, ή -το ορθότερο- να περιορίσουμε σε δύο τις συνεχείς θητείες των δημάρχων, νομαρχών κ.λπ. και σε τρεις τις θητείες των αντίστοιχων συμβούλων. Επίσης ν απαγορεύεται στους δημάρχους, νομάρχες κ.λπ. να θέτουν υποψηφιότητα για βουλευτές στην πρώτη -μετά τη λήξη της θητείας τους- περίοδο. Η ελληνική πολιτική σκηνή δεν πρόκειται να ανανεωθεί όσο οι ίδιοι οι άνθρωποι λένε τα ίδια πράγματα (και βέβαια πράττουν τα αντίθετα).
Ο λαός αξίζει να συμμετάσχει στη γιορτή της δημοκρατίας όταν οι όροι είναι ξεκάθαροι και τα χαρτιά δεν είναι σημαδεμένα. Αυτό το κρίσιμο δημοκρατικό προαπαιτούμενο δεν πρέπει ν απασχολεί μόνο τους μηχανισμούς των κομμάτων (μικρών και μεγάλων) αλλά κυρίως τους ίδιους τους υποψηφίους, οι οποίοι πρέπει να θέλουν να αναδειχθούν νικητές με βάση το fair play και τη γνήσια θέληση των πολιτών και όχι με βάση ψεύτικες υποσχέσεις και πολιτικάντικα τρικ.
Και ψάξε μόνος σου να βρεις
Ποιος ο ρυθμός σου
Κ. Σοφιανός, Συνθήματα
Το κρίσιμο ερώτημα που θέτουν οι νομαρχιακές/ δημοτικές εκλογές είναι αν επιτρέπεται το τοπικό δημόσιο συμφέρον να ταυτίζεται με τις κομματικές ανάγκες της στιγμής.
Οι θεσμικές αρρυθμίες των ΟΤΑ, οι μεταλλάξεις των τοπικών αρχόντων σε υπόγειους/ αδιαφανείς οικονομικούς πόλους εξουσίας, η εκποίηση της ιστορικής/ πολιτιστικής κληρονομιάς στο όνομα της τουριστικής (υπ)ανάπτυξης, οι περιορισμοί των ελευθεριών (στις ακτές, στους δρόμους, στα πάρκα), η δημιουργία ή κάλυψη κυκλωμάτων παροχής υπηρεσιών στους πολίτες επ ανταλλάγματι (π.χ. άδειες προς μετανάστες), όλα αυτά και άλλα τόσα υποχωρούν μπροστά στην πολιτική πίεση «να βγει ο δικός μας». Το παν είναι -για τη δόξα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης!- να κρύψουμε καλύτερα τα ελαττώματά του, να φροντίσουμε το επικοινωνιακό αμπαλάζ και να παρουσιάσουμε το ετοιμοπαράδοτο προϊόν ως το καταλληλότερο στις σημερινές συνθήκες.
Στη μέχρι τώρα προεκλογική εκστρατεία μπορεί κανείς να εντοπίσει τρία τουλάχιστον ενδιαφέροντα φαινόμενα.
1. Τον γενικευμένο εκφυλισμό τού «σεμνά και ταπεινά» σε όλες τις εκφάνσεις των περισσοτέρων υποψηφίων. Τι αυτοδιοικητικό νόημα έχει να χαιρετάει ο ένας τον άλλον, ο καθείς από έναν υπουργό, όλοι μαζί και με φλας την Εκκλησία (θυμίζω πως είναι οι ίδιοι που πριν από χρόνια «απετάξαντο το Ιερατείο»); Τι πολιτικό παράδειγμα δίνουμε όταν χαιρόμαστε για τις μετεγγραφές (λες και πρόκειται για ποδοσφαιρικό τουρνουά) ή διαγ(κ)ωνιζόμαστε ποιος θα πάρει τα πιο λαμπερά ονόματα (πίστας, λίστας ή νύστας);
Τι ιδεολογικό μήνυμα περιέχει το κοινό χαμόγελο ανθρώπων που επί τέσσερα χρόνια υβρίζονταν και αλληλοκατηγορούντο και τώρα διά μαγείας μονοιάσανε;
Πρέπει ν αφήσουμε τους υπόλοιπους θεσμούς έξω από τις προεκλογικές φανφάρες. Ο σεβασμός στους θεσμούς και στους θεματοφύλακες πρέπει να είναι σταθερή θέση και αντίληψη και όχι αποτέλεσμα συγκυριακού επικοινωνιακού marketing. Οποιος πιστεύει, εκτιμάει και σέβεται Εκκλησία, Δικαιοσύνη, Παιδεία, ΜΗΚΥΟ, το δείχνει με την καθημερινή του δράση και δεν περιμένει ένα μήνα πριν τις εκλογές να του ρθει η «θεία επιφοίτηση».
2. Την απολυτοποίηση των «αληθειών» που εκφράζει ο κάθε υποψήφιος (υποκρυπτόμενος πίσω από τα κομματικά αξιώματα ή θέσφατα).
Ολοι οι συνδυασμοί μάχονται για τη βελτίωση της ζωής. Ο καθείς βέβαια με τον τρόπο και τον στόχο του. Δεν μπορεί κάποιοι να ναι «κατάλευκοι» και όλοι οι άλλοι «κατάμαυροι».
Είναι νομίζω λάθος ο αυτοδιοικητικός υποψήφιος που ανήκει σ ένα κόμμα να θεωρεί ως ιδεολογική/ πολιτική του ιδιοκτησία το «κεκτημένο του κόμματος» ή τις θεωρητικές αναλύσεις όλων των μελών του κόμματος. Στην πραγματικότητα είναι μόνος του με τη δική του φιλοσοφία, γνώση και πείρα, και δεν αντιπροσωπεύει ούτε ενσαρκώνει -στις εκλογές αυτές- το ποσοστό του κόμματός του στις βουλευτικές εκλογές ή τις πολιτικές απόψεις (συγκλίνουσες ή αποκλίνουσες) της ηγεσίας του κόμματός του. Αν έτσι ήταν τα πράγματα, τότε δεν θα χρειάζονταν οι αυτοδιοικητικές εκλογές (με τη σπατάλη χρόνου, χρημάτων και ανθρώπων). Θα μπορούσε το πλειοψηφήσαν κόμμα στο συγκεκριμένο δήμο να (δι)όριζε τον δήμαρχο και να τελείωνε η ιστορία.
3. Τους επαγγελματίες παραμυθάδες της παροχολογίας. Δεν νομίζω ότι συνιστά ένδειξη σύγχρονου πολιτικού πολιτισμού το να έρχεται ο (κάθε) υποψήφιος και να τάζει λαγούς και πετραχήλια στους «αφελείς ιθαγενείς ψηφοφόρους». Το τρίπτυχο «Προγραμματισμός - Απολογισμός - Αξιολόγηση» δεν μπορεί να γίνεται με την απλή καταλογογράφηση έργων, ή με την καταγγελία ότι κανένα έργο δεν έγινε, ούτε με τη μελλοντική και αβέβαιη παραπομπή του θέματος σε συνολική ανατροπή του κοινωνικού συστήματος.
Ο λαός πρέπει να γνωρίζει εκ των προτέρων τι ψηφίζει (κι όχι απλώς ποιον ψηφίζει) και να μπορεί εκ των υστέρων να καταλογίζει ευθύνες σ αυτούς που δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους, είτε εξελέγησαν είτε όχι.
Πρέπει επιτέλους ή να «φορολογούνται» τα ψεύτικα λόγια των πολιτικών, ή -το ορθότερο- να περιορίσουμε σε δύο τις συνεχείς θητείες των δημάρχων, νομαρχών κ.λπ. και σε τρεις τις θητείες των αντίστοιχων συμβούλων. Επίσης ν απαγορεύεται στους δημάρχους, νομάρχες κ.λπ. να θέτουν υποψηφιότητα για βουλευτές στην πρώτη -μετά τη λήξη της θητείας τους- περίοδο. Η ελληνική πολιτική σκηνή δεν πρόκειται να ανανεωθεί όσο οι ίδιοι οι άνθρωποι λένε τα ίδια πράγματα (και βέβαια πράττουν τα αντίθετα).
Ο λαός αξίζει να συμμετάσχει στη γιορτή της δημοκρατίας όταν οι όροι είναι ξεκάθαροι και τα χαρτιά δεν είναι σημαδεμένα. Αυτό το κρίσιμο δημοκρατικό προαπαιτούμενο δεν πρέπει ν απασχολεί μόνο τους μηχανισμούς των κομμάτων (μικρών και μεγάλων) αλλά κυρίως τους ίδιους τους υποψηφίους, οι οποίοι πρέπει να θέλουν να αναδειχθούν νικητές με βάση το fair play και τη γνήσια θέληση των πολιτών και όχι με βάση ψεύτικες υποσχέσεις και πολιτικάντικα τρικ.
