Η διεθνής πίεση, οικονομική και πολιτική, κλιμακώνεται πολύπλευρα και επικίνδυνα για τη χώρα μας αναδεικνύοντας τη μεγάλη δυσκολία, αν όχι την αδυναμία της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τον καταιγισμό.

Διεθνή κέντρα οικονομικής ισχύος έχουν στήσει το - γνωστό σε αυτούς και επώδυνο σε εμάς - χορό των δισ. σε βάρος των μελλοντικών εσόδων του δημοσίου και εντέλει των εισοδημάτων των ελληνικών νοικοκυριών. Αυτή είναι η ουσία των αυξημένων επιτοκίων δανεισμού του δημοσίου.

Οι εξελίξεις της τελευταίας εβδομάδας επιβεβαίωσαν τις δυσοίωνες προβλέψεις αλλά και δεν μας έκαναν σοφότερους. Δε μάθαμε με βεβαιότητα ποιοι έστησαν τη διόγκωση του ελλείμματος, δεν γνωρίζουμε τι θέλει ή σχεδιάζει να πράξει η κυβέρνηση, όπως κατέδειξαν οι ενδοκυβερνητικές συγκρούσεις. Την περασμένη Κυριακή τονίζαμε ότι η κυβέρνηση παγιδεύτηκε (ή κατ’ άλλους αυτοπαγιδεύτηκε) με την τρομερή μετεκλογική διόγκωση του ελλείμματος. Και θέταμε τα εύλογα ερωτήματα για το ποιοι την αποφάσισαν και τη σχεδίασαν.

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος έδωσε τη δική του εξήγηση, που γέννησε καινούργια ερωτηματικά. Μας ενημέρωσε ότι στις αρχές Σεπτεμβρίου, μετά την προκήρυξη των εκλογών, ενημέρωσε τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή και τον τωρινό Γ. Παπανδρέου για διψήφιο ποσοστό του ελλείμματος. Άρα, πρώτον, ο Κ. Καραμανλής μας είπε προεκλογικά τη μισή αλήθεια και μας έκρυψε το βασικό : πόσο διόγκωσε το έλλειμμα, ενώ ο ίδιος καταγγέλλει τα ελλείμματα! Δεύτερον, ο Γ. Παπανδρέου έδειξε να αντιλαμβάνεται την παγίδα και δεν έγινε προεκλογικά ο ντελάλης της επικίνδυνης πληροφορίας - αλλά τι έγινε τώρα, μετά τις εκλογές, και το οικονομικό επιτελείο έδειξε να “επενδύει” στο διογκωμένο έλλειμμα και δεν εφάρμοσε αντίμετρα;

Ο κ. Προβόπουλος γιατί δεν ενημέρωσε προεκλογικά, ούτε μετεκλογικά, τα άλλα κόμματα; Για να διευκολύνει το σχέδιο Καραμανλή; Ο κ. Προβόπουλος γιατί δεν ενημέρωσε προεκλογικά τους πολίτες ή τουλάχιστον γιατί δεν έκανε καμία ουσιαστική προσπάθεια να μην φθάσει εδώ η κατάσταση; Για να “σκάσει” σα βόμβα το 12%; Μετεκλογικά γιατί εξαντλείται σε μαθήματα οικονομικής πολιτικής προς τους άλλους και ευθυγραμμίζεται με τις πιέσεις των διεθνών οικονομικών κέντρων;

Κι από κοντά και η Κομισιόν που επέλεξε τη γραμμή των πιέσεων για τον προϋπολογισμό - ίσως για να ζυγίσει την ευλυγισία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ - παραδίδοντας έτσι το δημόσιο ταμείο της Ελλάδας στην κερδοσκοπία των αγορών κεφαλαίου.

Απέναντι σε αυτή τη δύσκολη και σύνθετη κατάσταση, στους χώρους της αριστεράς κυριαρχεί - αλλά δεν είναι η μόνη - η στάση, η προσδοκία να πληρώσει η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου (με στόχο ποια να είναι η επόμενη κυβέρνηση;). Στάση συνηθισμένη, ακόμη και εύλογη αν βλέπουμε την πολιτική από τη σκοπιά των κομματικών συσχετισμών και των παιγνιδιών στην κορυφή της εξουσίας. Αν βλέπουμε όμως την πολιτική ως αγώνα των κοινωνικών δυνάμεων για την πραγματική εξουσία και τη διαχείριση του παραγόμενου πλούτου δεν προέχει να οδηγηθεί σε αδιέξοδο η κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά να αποκρουστεί η ακραία πίεση που δέχεται το ελληνικό δημόσιο από την κερδοσκοπία και τους συνεργάτες- υποστηρικτές της, εδώ και αλλού. Προέχει η ανακατανομή πόρων όχι υπέρ του κεφαλαίου μέσω του υπέρογκου δανεισμού για την κάλυψη των υπέρογκων ελλειμμάτων. Αλλά η ανακατανομή υπέρ των δυνάμεων της εργασίας μέσω της αναδιοργάνωσης και της περικοπής των κρατικών δαπανών, μέσω της δίκαιης φορολόγησης - που σημαίνει μεγαλύτερη και όχι μικρότερη φορολόγηση του κεφαλαίου και των υπεραξιών.

Η φαντασιακή καταφυγή στην προσδοκία μιας εξέγερσης στην Ελλάδα που θα ανατρέψει την καπιταλιστική κυριαρχία στην ... Ευρώπη - εκτός ορίων και δυνατοτήτων της σημερινής πραγματικότητας - δεν δίνει βεβαίως μια ρεαλιστική προοπτική και αποτελεσματικούς ενωτικούς δρόμους στον λαό, δίνει όμως το άλλοθι στις αριστερές δυνάμεις να ανέχονται στην πράξη, ακόμη και να την υπερασπίζονται τη σημερινή πελατειακή κατανομή προνομίων ομάδων, την υπονόμευση των δημόσιων αγαθών και αξιών.

Η χώρα βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμες επιλογές. Ο ένας δρόμος είναι ο γνωστός της υποταγής στις οδηγίες που ζητούν να πληρώσουν περισσότερο και πάλι οι άνθρωποι της εργασίας και του πολιτισμού και οι οικογένειές τους. Ο άλλος δρόμος με προοπτική υπέρ των πολλών μπορεί να διαμορφωθεί μόνον μέσα από μια ευρεία κοινωνική σύμπλευση και συνεννόηση, ώστε να επιβληθεί στις δυνάμεις του κεφαλαίου να πληρώσουν ένα μεγαλύτερο μερίδιο για την αντιμετώπιση της επείγουσας κατάστασης. Σε μια τέτοια προοπτική θα μπορούσε να συμβάλει η κυβέρνηση, εφόσον επιλέξει αυτό τον δρόμο, θα μπορούσαν να συμβάλουν και δυνάμεις της αριστεράς που συνειδητοποιούν τι παίζεται.