Η δεκαετία της τερατολαγνείας
Ανταίος Χρυσοστομίδης, Κυριακάτικη Αυγή, Δημοσιευμένο: 2010-01-03
Τελευταίες μέρες της χρονιάς στην Ιταλία. Τα θέματα που απασχολούν τις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες είναι, εδώ και μέρες, πάντα τα ίδια. Η εξέγερση στο Ιράν (σκέφτομαι πως την ίδια λέξη χρησιμοποιούσαν αρκετοί από εμάς πέρσι τον Δεκέμβριο για τα αθηναϊκά γεγονότα και λιγάκι ντρέπομαι), το κωμικοτραγικό επεισόδιο με τον Πάπα, τη νεαρή θρησκόληπτη και τον σωματοφύλακα, που βρέθηκαν όλοι μαζί στο μαρμάρινο πάτωμα του Αγίου Πέτρου, και την απόπειρα κατά του Μπερλουσκόνι, που, παρά τις μέρες που πέρασαν, δεν έπαψε να απασχολεί την πολιτική ζωή της χώρας.
Για το Ιράν το ενδιαφέρον είναι έτσι κι αλλιώς μεγάλο για μια χώρα που πάντα ενδιαφερόταν για όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Και είναι χαρά θεού να βλέπεις εφημερίδες σαν τη “Ρεπούμπλικα” να αφιερώνουν 4 και 5 σελίδες για τα όσα συμβαίνουν σε αυτή τη μακρινή χώρα επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι η επαρχιώτικη Ιταλία είναι πολύ λιγότερο επαρχιώτικη από ό,τι η ίδια πιστεύει, σε σύγκριση με κάποιες άλλες χώρες της ευρωζώνης -πόσες αλήθεια σελίδες να αφιέρωσαν οι ελληνικές εφημερίδες;
Η δεύτερη περίπτωση “σαλεμένου” ανθρώπου μέσα σε λίγες μέρες που έρχεται σε επαφή με μια διασημότητα άρχισε να ανησυχεί του Ιταλούς που δεν ψηφίζουν τον Καβαλιέρε. Μήπως αυτή η ελαφρώς αστεία σκηνή που θυμίζει ντόμινο -ο αστυνομικός που παρασύρει τη θεούσα, η θεούσα που παρασύρει τον Πάπα, ο Πάπας που πέφτει πάνω στον Καρδινάλιο, κι όλοι μαζί στο πάτωμα με τον Καρδινάλιο να σπάει τελικώς το πόδι του- χρησιμεύει για μια ακόμα μιντιακή επίθεση της δεξιάς;
Ενώ ο ίδιος ο Πάπας προτίμησε να μη δώσει καμιά συνέχεια στο γεγονός, οι τηλεοράσεις, και βεβαίως ο ίδιος ο Καβαλιέρε, συνέχισαν να ωρύονται ότι και αυτό το επεισόδιο εντάσσεται σε εκείνο που οι ίδιοι αποκαλούν “κλίμα του μίσους” και για το οποίο βεβαίως υπεύθυνη θεωρείται η κεντροαριστερή αντιπολίτευση.
Δεν έχει καμία σημασία αν η κακομοίρα η θεούσα επιμένει ότι ήθελε απλώς να μιλήσει στον άγιο Πατέρα. Αρκεί ένα γεγονός σαν κι αυτό για να καταλάβει κανείς τον ένα από τους δυο λόγους για τους οποίους εκλέγεται ο Μπερλουσκόνι (ο άλλος είναι η ανικανότητα και η πολυδιάσπαση της αριστεράς). Το μαύρο είναι μαύρο μονάχα αν έτσι αποφασίσουν τα ελεγχόμενα από τον Ιταλό πρωθυπουργό μίντια.
Όσο για την ίδια την απόπειρα κατά του Μπερλουσκόνι, ο αχός δεν λέει να κοπάσει, αφού ο ίδιος -εξαφανισμένος από τις κάμερες γιατί, λέει, δεν είναι ακόμα εμφανίσιμος- δεν παύει να δίνει ραδιοφωνικές συνεντεύξεις υποκαθιστώντας τον Πάπα επί της Γης.
Ο νεογέννητος Χριστός είναι αγάπη, διακηρύττει, κι εμείς θα προχωρήσουμε με την αγάπη στις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Η πολιτική μας βασίζεται στην αγάπη και όχι στο μίσος και με τη βοήθεια του Θεού θα συνεχίσουμε να κατατροπώνουμε τους αθεόφοβους εχθρούς μας. Οι άγιες μέρες, η σπασμένη μύτη, ο μπαμπούλας του κομμουνισμού και οι μεταρρυθμίσεις, όλα σε συσκευασία του ενός. Πείθει και συμφέρει.
**
Και η αριστερά; Πάλι τσακώνεται. Ή, για να το πούμε διαφορετικά, οι δυο αιώνιες ψυχές της (η μεταρρυθμιστική και η μαξιμαλιστική) πάλι τσακώνονται. Ο Μπερλουσκόνι ανακοινώνει πως θέλει να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, με πρώτη αυτή της δικαστικής εξουσίας. Όλοι ξέρουν ότι, ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις που θέλει να προωθήσει, κάποιες θα τον βοηθήσουν να ξεφύγει από τη δικαιοσύνη.
Τι πρέπει να κάνει η αριστερά; Ο Nτ’ Αλέμα, τολμηρός και κυνικός όπως πάντα, δηλώνει ότι η αριστερά έχει υποχρέωση να μπει στον διάλογο, αφού οι μεταρρυθμίσεις είναι πλέον απαραίτητες για αριστερούς και δεξιούς. Ο Ντι Πιέτρο διαφωνεί: δεν ανοίγεις συζήτηση με τον διάβολο, λέει, μένοντας κι αυτός πιστός στο θρησκευτικό πνεύμα των γιορτών. Αυτό ήταν, οι παρέες των Ιταλών αριστερών και πάλι καυγαδίζουν στις ταβέρνες και τα μπαρ. Ο Μπερλουσκόνι βρίσκει και πάλι ευκαιρία να εξαπολύσει τις ειρωνείες του για την αριστερά, που δεν ξέρει ποια είναι και τι ακριβώς θέλει.
**
Το περιοδικό της “Ρεπούμπλικα”, στο τελευταίο του τεύχος του 2009, κάνει τον γνωστό απολογισμό της χρονιάς, αλλά, αυτή τη φορά, από την πλευρά των γυναικών. Πρόσωπο της χρονιάς αναδεικνύει την Ιρανή Νέντα Αγκάν Σόλντα, που στα 26 της χρόνια σκοτώθηκε από σφαίρα της αστυνομίας σε μια διαδήλωση που αμφισβητούσε το επίσημο αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών.
Δεύτερο πρόσωπο της χρονιάς -δικαίως κατά τη γνώμη μου- αυτή που έμοιαζε μια άχρωμη φυσιογνωμία και αποδείχθηκε η καλύτερη Ευρωπαία πολιτικός. Η Άγγελα Μέρκελ. Ακολουθούν οι 96 γυναίκες που είπαν ένα βροντερό ΟΧΙ στις προκλήσεις του Ιταλού πρωθυπουργού (εδώ το περιοδικό θα μπορούσε, μα δεν το κάνει, να αναφερθεί και στις άλλες που είπαν ένα καλοπληρωμένο ΝΑΙ...) κι άλλες, από όλο τον κόσμο, που τράβηξαν την προσοχή μας για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια.
Η Γερμανίδα συγγραφέας και φετινή νομπελίστρια Certa Muller. Η βασίλισσα της αμερικανικής τηλεόρασης Όπρα Ουίνφρεϊ, η οποία παρατάει την πετυχημένη εκπομπή της για να γίνει ιδιοκτήτρια τηλεοπτικής αλυσίδας. Η Κέιτ Ουίνσλετ, που κέρδισε το φετινό Oscar αποδεικνύοντας πως είναι -εκτός από όμορφη- και καλή ηθοποιός. Η Μισέλ Ομπάμα, για την οποία όλοι παραδέχονται ότι η μισή νίκη του συζύγου της ήταν δική της. Η Μαντόνα επειδή χώρισε (και πάλι) και επειδή, η αθεόφοβη, τα έφτιαξε με έναν 22άρη. Η Karol Γκρέιντερ που κέρδισε το Νόμπελ Ιατρικής γιατί ανακάλυψε τη δομή που προστατεύει τα ανθρώπινα κύτταρα από το γήρας. Η Elinor Ostrom γιατί είναι η πρώτη γυναίκα που κέρδισε το Νόμπελ Οικονομίας. Και διάφορες Ιταλίδες που εμείς δεν ξέρουμε.
Αναρωτιέμαι ποια θα προκρίναμε Ελληνίδα γυναίκα της χρονιάς. Το μυαλό μου, εδώ στη Ρώμη, δεν πάει σε καμία. Θα μπορούσε να ήταν η Ντόρα Μπακογιάννη, αν δεν έχανε τόσο παταγωδώς σε αυτό για το οποίο όλοι την είχαμε σίγουρη. Μια γυναίκα μόνο, κι αυτή χαμένη. Μήπως, ως κράτος και ως έθνος, βρισκόμαστε σε κρίση;
**
Στα γιορτινά προγράμματα της τηλεόρασης εμφανίζονται όλοι οι γνωστοί εκπρόσωποι του ιταλικού τραγουδιού (πλην Μίνας, που δεν εμφανίζεται ποτέ). Παθαίνω μια μικρή κρίση. Η Ορνέλλα Βανόνι, που στα 70τόσα χρόνια της έχει κρατήσει αναλλοίωτη τη θεσπέσια φωνή της, δεν βλέπεται από τα πολλά τραβήγματα. Τέρας και η κατά πολύ νεότερή της Πάτη Πράβο, που μέχρι πριν 3-4 χρόνια ήταν μια πενηνταπεντάρα καλλονή.
Κορακίσιο μαλλί που κοκκινίζει κάτω από τους προβολείς, ο Μάσιμο Ρανιέρι τουλάχιστον κράτησε άθικτες τις ρυτίδες του. Μικροεπεμβάσεις στο πρόσωπο με επίσης κορακίσιο μαλλί και ο μεγαλύτερός του Τζαννή Μοράντι. Η Loren, ωραία παρά τα απανωτά τραβήγματα, νομίζεις ότι είναι από εύθραυστο υλικό και με την πρώτη κακουχία θα σπάσει σαν κέρινη κούκλα.
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ιταλία, και δεν είναι αυτό του κομμουνισμού. Όλοι τρέχουν να πολεμήσουν την ηλικία τους. Όλοι νέοι με το ζόρι, κι ας μοιάζουν με τέρατα. Μάλλον ανατέλλει η δεκαετία της τερατολαγνείας.
**
Σε εσάς καλή χρονιά, αγαπητοί αναγνώστες. Με τις ρυτίδες σας, τις εμπειρίες σας, τα πάνω και τα κάτω σας.
Για το Ιράν το ενδιαφέρον είναι έτσι κι αλλιώς μεγάλο για μια χώρα που πάντα ενδιαφερόταν για όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Και είναι χαρά θεού να βλέπεις εφημερίδες σαν τη “Ρεπούμπλικα” να αφιερώνουν 4 και 5 σελίδες για τα όσα συμβαίνουν σε αυτή τη μακρινή χώρα επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι η επαρχιώτικη Ιταλία είναι πολύ λιγότερο επαρχιώτικη από ό,τι η ίδια πιστεύει, σε σύγκριση με κάποιες άλλες χώρες της ευρωζώνης -πόσες αλήθεια σελίδες να αφιέρωσαν οι ελληνικές εφημερίδες;
Η δεύτερη περίπτωση “σαλεμένου” ανθρώπου μέσα σε λίγες μέρες που έρχεται σε επαφή με μια διασημότητα άρχισε να ανησυχεί του Ιταλούς που δεν ψηφίζουν τον Καβαλιέρε. Μήπως αυτή η ελαφρώς αστεία σκηνή που θυμίζει ντόμινο -ο αστυνομικός που παρασύρει τη θεούσα, η θεούσα που παρασύρει τον Πάπα, ο Πάπας που πέφτει πάνω στον Καρδινάλιο, κι όλοι μαζί στο πάτωμα με τον Καρδινάλιο να σπάει τελικώς το πόδι του- χρησιμεύει για μια ακόμα μιντιακή επίθεση της δεξιάς;
Ενώ ο ίδιος ο Πάπας προτίμησε να μη δώσει καμιά συνέχεια στο γεγονός, οι τηλεοράσεις, και βεβαίως ο ίδιος ο Καβαλιέρε, συνέχισαν να ωρύονται ότι και αυτό το επεισόδιο εντάσσεται σε εκείνο που οι ίδιοι αποκαλούν “κλίμα του μίσους” και για το οποίο βεβαίως υπεύθυνη θεωρείται η κεντροαριστερή αντιπολίτευση.
Δεν έχει καμία σημασία αν η κακομοίρα η θεούσα επιμένει ότι ήθελε απλώς να μιλήσει στον άγιο Πατέρα. Αρκεί ένα γεγονός σαν κι αυτό για να καταλάβει κανείς τον ένα από τους δυο λόγους για τους οποίους εκλέγεται ο Μπερλουσκόνι (ο άλλος είναι η ανικανότητα και η πολυδιάσπαση της αριστεράς). Το μαύρο είναι μαύρο μονάχα αν έτσι αποφασίσουν τα ελεγχόμενα από τον Ιταλό πρωθυπουργό μίντια.
Όσο για την ίδια την απόπειρα κατά του Μπερλουσκόνι, ο αχός δεν λέει να κοπάσει, αφού ο ίδιος -εξαφανισμένος από τις κάμερες γιατί, λέει, δεν είναι ακόμα εμφανίσιμος- δεν παύει να δίνει ραδιοφωνικές συνεντεύξεις υποκαθιστώντας τον Πάπα επί της Γης.
Ο νεογέννητος Χριστός είναι αγάπη, διακηρύττει, κι εμείς θα προχωρήσουμε με την αγάπη στις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα. Η πολιτική μας βασίζεται στην αγάπη και όχι στο μίσος και με τη βοήθεια του Θεού θα συνεχίσουμε να κατατροπώνουμε τους αθεόφοβους εχθρούς μας. Οι άγιες μέρες, η σπασμένη μύτη, ο μπαμπούλας του κομμουνισμού και οι μεταρρυθμίσεις, όλα σε συσκευασία του ενός. Πείθει και συμφέρει.
**
Και η αριστερά; Πάλι τσακώνεται. Ή, για να το πούμε διαφορετικά, οι δυο αιώνιες ψυχές της (η μεταρρυθμιστική και η μαξιμαλιστική) πάλι τσακώνονται. Ο Μπερλουσκόνι ανακοινώνει πως θέλει να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, με πρώτη αυτή της δικαστικής εξουσίας. Όλοι ξέρουν ότι, ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις που θέλει να προωθήσει, κάποιες θα τον βοηθήσουν να ξεφύγει από τη δικαιοσύνη.
Τι πρέπει να κάνει η αριστερά; Ο Nτ’ Αλέμα, τολμηρός και κυνικός όπως πάντα, δηλώνει ότι η αριστερά έχει υποχρέωση να μπει στον διάλογο, αφού οι μεταρρυθμίσεις είναι πλέον απαραίτητες για αριστερούς και δεξιούς. Ο Ντι Πιέτρο διαφωνεί: δεν ανοίγεις συζήτηση με τον διάβολο, λέει, μένοντας κι αυτός πιστός στο θρησκευτικό πνεύμα των γιορτών. Αυτό ήταν, οι παρέες των Ιταλών αριστερών και πάλι καυγαδίζουν στις ταβέρνες και τα μπαρ. Ο Μπερλουσκόνι βρίσκει και πάλι ευκαιρία να εξαπολύσει τις ειρωνείες του για την αριστερά, που δεν ξέρει ποια είναι και τι ακριβώς θέλει.
**
Το περιοδικό της “Ρεπούμπλικα”, στο τελευταίο του τεύχος του 2009, κάνει τον γνωστό απολογισμό της χρονιάς, αλλά, αυτή τη φορά, από την πλευρά των γυναικών. Πρόσωπο της χρονιάς αναδεικνύει την Ιρανή Νέντα Αγκάν Σόλντα, που στα 26 της χρόνια σκοτώθηκε από σφαίρα της αστυνομίας σε μια διαδήλωση που αμφισβητούσε το επίσημο αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών.
Δεύτερο πρόσωπο της χρονιάς -δικαίως κατά τη γνώμη μου- αυτή που έμοιαζε μια άχρωμη φυσιογνωμία και αποδείχθηκε η καλύτερη Ευρωπαία πολιτικός. Η Άγγελα Μέρκελ. Ακολουθούν οι 96 γυναίκες που είπαν ένα βροντερό ΟΧΙ στις προκλήσεις του Ιταλού πρωθυπουργού (εδώ το περιοδικό θα μπορούσε, μα δεν το κάνει, να αναφερθεί και στις άλλες που είπαν ένα καλοπληρωμένο ΝΑΙ...) κι άλλες, από όλο τον κόσμο, που τράβηξαν την προσοχή μας για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια.
Η Γερμανίδα συγγραφέας και φετινή νομπελίστρια Certa Muller. Η βασίλισσα της αμερικανικής τηλεόρασης Όπρα Ουίνφρεϊ, η οποία παρατάει την πετυχημένη εκπομπή της για να γίνει ιδιοκτήτρια τηλεοπτικής αλυσίδας. Η Κέιτ Ουίνσλετ, που κέρδισε το φετινό Oscar αποδεικνύοντας πως είναι -εκτός από όμορφη- και καλή ηθοποιός. Η Μισέλ Ομπάμα, για την οποία όλοι παραδέχονται ότι η μισή νίκη του συζύγου της ήταν δική της. Η Μαντόνα επειδή χώρισε (και πάλι) και επειδή, η αθεόφοβη, τα έφτιαξε με έναν 22άρη. Η Karol Γκρέιντερ που κέρδισε το Νόμπελ Ιατρικής γιατί ανακάλυψε τη δομή που προστατεύει τα ανθρώπινα κύτταρα από το γήρας. Η Elinor Ostrom γιατί είναι η πρώτη γυναίκα που κέρδισε το Νόμπελ Οικονομίας. Και διάφορες Ιταλίδες που εμείς δεν ξέρουμε.
Αναρωτιέμαι ποια θα προκρίναμε Ελληνίδα γυναίκα της χρονιάς. Το μυαλό μου, εδώ στη Ρώμη, δεν πάει σε καμία. Θα μπορούσε να ήταν η Ντόρα Μπακογιάννη, αν δεν έχανε τόσο παταγωδώς σε αυτό για το οποίο όλοι την είχαμε σίγουρη. Μια γυναίκα μόνο, κι αυτή χαμένη. Μήπως, ως κράτος και ως έθνος, βρισκόμαστε σε κρίση;
**
Στα γιορτινά προγράμματα της τηλεόρασης εμφανίζονται όλοι οι γνωστοί εκπρόσωποι του ιταλικού τραγουδιού (πλην Μίνας, που δεν εμφανίζεται ποτέ). Παθαίνω μια μικρή κρίση. Η Ορνέλλα Βανόνι, που στα 70τόσα χρόνια της έχει κρατήσει αναλλοίωτη τη θεσπέσια φωνή της, δεν βλέπεται από τα πολλά τραβήγματα. Τέρας και η κατά πολύ νεότερή της Πάτη Πράβο, που μέχρι πριν 3-4 χρόνια ήταν μια πενηνταπεντάρα καλλονή.
Κορακίσιο μαλλί που κοκκινίζει κάτω από τους προβολείς, ο Μάσιμο Ρανιέρι τουλάχιστον κράτησε άθικτες τις ρυτίδες του. Μικροεπεμβάσεις στο πρόσωπο με επίσης κορακίσιο μαλλί και ο μεγαλύτερός του Τζαννή Μοράντι. Η Loren, ωραία παρά τα απανωτά τραβήγματα, νομίζεις ότι είναι από εύθραυστο υλικό και με την πρώτη κακουχία θα σπάσει σαν κέρινη κούκλα.
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ιταλία, και δεν είναι αυτό του κομμουνισμού. Όλοι τρέχουν να πολεμήσουν την ηλικία τους. Όλοι νέοι με το ζόρι, κι ας μοιάζουν με τέρατα. Μάλλον ανατέλλει η δεκαετία της τερατολαγνείας.
**
Σε εσάς καλή χρονιά, αγαπητοί αναγνώστες. Με τις ρυτίδες σας, τις εμπειρίες σας, τα πάνω και τα κάτω σας.
