Με δήλωση του Φώτη Κουβέλη , ότι «δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε την απόφαση του Συνεδρίου γι΄ αυτό και δεν θα θέσουμε υποψηφιότητα για τα καθοδηγητικά όργανα , ούτε θα μετάσχουμε στις διαδικασίες της αυριανής ψηφοφορίας» οι σύνεδροι που πρόσκεινται στην Αν. Πτέρυγα απεχώρησαν από τις διαδικασίες του Συνεδρίου.

Είχε προηγηθεί η ψηφοφορία κατ΄ αντιπαράθεση των δύο σχεδίων –αυτό της πλειοψηφίας(το υπερψήφισαν κατ΄αρχήν όλες οι τάσεις, εκτός Αν. Πτέρυγας) και αυτό της Ανανεωτικής Πτέρυγας-, όπου πλειοψήφησε το πρώτο.
Με το σχέδιό της η Αν. Πτέρυγα ζητούσε την άμεση απεμπλοκή από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το πρωί του Σαββάτου είχε προηγηθεί τετράωρη συνάντηση σε ξενοδοχείο της Αθήνας όλων των συνέδρων που πρόσκεινται στην Αν. Πτέρυγα προκειμένου να υπάρξει απόφαση για τη συλλογική στάση των συνέδρων.
Επί 320 συνέδρων, με 4 κατά και 2 λευκά , υπερψηφίστηκε η εισήγηση του Φώτη Κουβέλη για την επιμονή στη θέση να μη «διαβούμε την κόκκινη γραμμή» της απεμπλοκής του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δήλωση Φώτη Κουβέλη εκ μέρους της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» στο 6ο Συνέδριο του ΣΥΝ

Υποστηρίξαμε σταθερά και προσπαθήσαμε να σας πείσουμε ότι η επιμονή στη διατήρηση του σχήματος ΣΥΡΙΖΑ και η συμμετοχή μας σε αυτό λειτουργεί ως τροχοπέδη στο αναγκαίο άνοιγμα του κόμματός μας στην κοινωνία, μας καθηλώνει και μας οδηγεί σε πολλαπλά πολιτικά αδιέξοδα.

Η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ με τις παραλυτικές ισορροπίες, την κρίση πολιτικών αξιών και πολιτικών σχέσεων και τη μόνιμη εχθρότητά του προς το κόμμα μας, διαμορφώνει ένα σκηνικό παρακμής που το παρατηρεί όλη η ελληνική κοινωνία.

Εξ’ άλλου, ο αριστερισμός που αποπνέει ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί πλαίσιο πολιτικής ασφυξίας για τη σύγχρονη, ανανεωτική , δημοκρατική και ριζοσπαστική Αριστερά που φιλοδοξούμε να εκφράσουμε.

Ζητήσαμε την απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ, το θεωρήσαμε ως ζήτημα κορυφαίας σημασίας και σας δηλώσαμε με ειλικρίνεια και ευθύνη ότι για την Ανανεωτική Πτέρυγα , η απόφαση του Συνεδρίου σε αυτό το θέμα έχει οριακά χαρακτηριστικά.

Δεν σας πείσαμε.

Σεβόμαστε τις επιλογές σας και σας καλούμε να σεβαστείτε και εσείς τις δικές μας.

Δεν θα μετάσχουμε στην ευθύνη υλοποίησης μιας απόφασης και κατεύθυνσης που δεν την πιστεύουμε, δεν θα θέσουμε υποψηφιότητα για τα νέα όργανα του κόμματος, δεν θα μετέχουμε σε αυτά και δεν θα πάρουμε μέρος στη σχετική ψηφοφορία για την ανάδειξή τους.


---

05/06/10 Σχέδιο Απόφασης Ανανεωτικής Πτέρυγας

-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΞΥΤΑΤΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

-Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΗ

1. Η βαριά δημοσιονομική κρίση που πιέζει πολύπλευρα την κοινωνία φέρνει σε αδιέξοδο, οδηγεί σχεδόν σε κατάρρευση, το πελατειακό κράτος των κοινωνικών ανισοτήτων που χτίστηκε επί δεκαετίες στον τόπο μας.

Καθώς οι δυνάμεις της διεθνούς χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας επιβάλλουν τους τοκογλυφικούς όρους τους, έχουν ενισχυθεί – ιδιαίτερα μετά την κυβερνητική υπογραφή του μνημονίου με την ΕΕ και το ΔΝΤ - οι δυνάμεις που από χρόνια απαιτούσαν τη συμπίεση της αμοιβής της εργασίας και συστηματικά υπονομεύουν κάθε διάθεση και πρωτοβουλία κοινωνικής αλληλεγγύης.

Γι αυτό και αναπτύσσεται σοβαρή και σημαντική για τις μελλοντικές εξελίξεις κοινωνική δυσαρέσκεια, αντίδραση πλατύτατων στρωμάτων. Αλλά, η δίνη της κρίσης του πελατειακού καπιταλιστικού κράτους συμπαρασύρει πολλές δυνάμεις της κοινωνίας στη σύγχυση και πολλαπλασιάζει τις εκδηλώσεις ατομικισμού, καθώς το δίλημμα που προβάλλεται είναι ανάμεσα στην επιβολή νεοφιλελεύθερων μέτρων και στην αμυντική υποστήριξη των πελατειακών ρυθμίσεων. Η ανοχή που επέδειξαν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και κέντρα εξουσίας απέναντι στην κερδοσκοπική επίθεση έχουν δημιουργήσει ευνοϊκό πεδίο για τη διάδοση των αδιέξοδων – και τεραστίου κοινωνικού κόστους - προτάσεων για έξοδο της χώρας από το ευρώ.

2. Υπάρχει, όμως, και άλλος δρόμος : η επιβεβλημένη μείωση του ελλείμματος και η συγκράτηση του χρέους να μη φορτωθεί στις πλάτες των συνήθων υποζυγίων αλλά να συνδυαστεί με βαθιά αλλαγή του κράτους, του άδικου φορολογικού συστήματος, της διαχείρισης των χρημάτων του δημοσίου, του παραγωγικού αλλά και του καταναλωτικού προτύπου, επιλογών και νοοτροπιών σπατάλης, διαφθοράς.

Να οδηγήσει στην εξοικονόμηση πόρων για την υγεία και την παιδεία για την εφαρμογή κοινωνικών πολιτικών που θα μειώνουν πραγματικά τις ανισότητες και θα στηρίξουν την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων που υπονομεύει την αναπτυξιακή προοπτική και την κοινωνική συνοχή.

Να προωθήσει νέο αναπτυξιακό πρότυπο, νέες οικολογικές επιλογές στην ανάπτυξη και στην ενεργειακή πολιτική, να περιορίσει δραστικά τη σπατάλη φυσικών πόρων, την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Αυτές οι κατευθύνσεις δεν μπορούν να υλοποιηθούν χωρίς την εγκατάλειψη της σκανδαλώδους ανοχής απέναντι στην υπέρογκη παραοικονομία που κλέβει τους άλλους πολίτες, υπονομεύει την κοινωνική αλληλεγγύη, συμπιέζει τις πραγματικές αμοιβές της εργασίας.Και συνδυάζονται με τους στόχους αλλαγής στην Ευρωπαϊκή Ένωση προς την επείγουσα κατεύθυνση της ομοσπονδιακής δημοκρατικής ενοποίησης με πρώτους στόχους τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του τραπεζικού συστήματος και των χρηματαγορών από πολιτικούς θεσμούς, την απεμπλοκή από τους ασφυκτικούς δημοσιονομικούς κανόνες και αποδοχή της βαρύτητας των κριτηρίων απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, τη στήριξη του ευρώ με ισχυρό κοινοτικό προϋπολογισμό, τη στήριξη χωρών όταν δέχονται τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, δηλαδή κοινή οικονομική πολιτική.

3. Οι ευθύνες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι τεράστιες και ιστορικού χαρακτήρα. Η επικυριαρχία και εγκατάσταση του ΔΝΤ αποτελεί στίγμα στη συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Οι πολιτικές επιλογές των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι φανερό ότι δεν εκφράζουν, δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Οι ευθύνες τους για τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας και του κράτος δεν μπορούν πια να κρυφτούν. Γιαυτό δυναμώνει το αίτημα ο άλλος δρόμος να γίνει χειροπιαστός, ρεαλιστικός.

Η βαθιά κρίση πολιτικής εμπιστοσύνης και εκπροσώπησης, η πασίδηλη απογοήτευση της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ έχουν δημιουργήσει πολιτικό κενό, που δεν μπορεί να καλύψει μια αριστερά με αριστερίστικη και αντι-συστημική αντίληψη, όπως αποδεικνύει και η πρόσφατη εμπειρία μας.

4. Οι αριστερές δυνάμεις καλούνται να κινηθούν ξανά στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής για να γείρουν την πλάστιγγα και τις μεσοπρόθεσμες εξελίξεις υπέρ των εργαζομένων, γυναικών και ανδρών, των ανθρώπων της δημιουργίας, των νέων, επιβάλλοντας νέες ρυθμίσεις και θεσμούς στη θέση των προνομίων και διευκολύνσεων του πελατειακού κράτους.

Να πρωτοστατήσουν στους αγώνες για διαφορετικές πολιτικές, για να αλλάξουν ριζικά τα κυβερνητικά μέτρα με στόχους τη δίκαιη κατανομή βαρών, την αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της ελληνικής διοίκησης, την υλοποίηση νέου αναπτυξιακού προτύπου της παραγωγικής βάσης, την οικολογική ανασυγκρότηση της οικονομίας.

Να προωθούν, εμπνεόμενες από τον αριστερό ευρωπαϊσμό, την πολιτική ενοποίηση της Ε.Ε. στο πεδίο της οποίας ενοποίησης αποκτούν νέο νόημα, νέα πειστικότητα τόσο τα κινήματα όσο και η πολιτική παρέμβαση στους θεσμούς, η ανάπτυξη διεκδικήσεων και αγώνων στην κατάλληλη διάσταση, αλλά και συναινέσεων ευρύτερων συσπειρώσεων.

Να αποκρούσουν τη διάβρωση του ρατσισμού, που έχει ισχυρό αλλά όχι μοναδικό μοχλό το ΛΑΟΣ, στηρίζοντας χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα δικαιώματα του ανθρώπου, πρωτίστως του ανίσχυρου κοινωνικά και πολιτικά μετανάστη και μετανάστριας, των βασανισμένων συνανθρώπων μας που έχουν ανάγκη και δικαιούνται το άσυλο μιας δημοκρατικής χώρας.

Να στηρίξουν πολλαπλά τις πρωτοβουλίες, οργανώσεις και κινήσεις κοινωνικής αλληλεγγύης.

Σε αυτήν την προοπτική σημασία δεν έχει μόνον η αντιπαράθεσή μας με την πολιτική του ΚΚΕ που εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις σε δρόμο χωρίς προοπτική και αναπαράγει τον καταγγελτικό λόγο.

5. Στο δικό μας χώρο κεντρική σημασία έχει η αντιπαράθεση με τις αριστερίστικες θέσεις, ενέργειες και δυνάμεις οι οποίες: Ακυρώνουν τον ανανεωτικό ρόλο της αριστεράς. Διαιρούν τις κοινωνικές δυνάμεις, που πρέπει να συσπειρωθούν και υπονομεύουν την αξιοπιστία, την υπευθυνότητα προτάσεων και διεκδικήσεων. Κλιμακώνουν την ένταση που αποδυναμώνει αντί να ενισχύει, την μαζική, ενωτική, ειρηνική κινητοποίηση των πολιτών.

Όσες αριστερές δυνάμεις θέλουν να επιτελέσουν τον ιστορικό τους ρόλο οφείλουν να υιοθετήσουν πολιτικές πλατιών συγκλίσεων κοινωνικών και πολιτικών, ιδιαίτερα με τον οικολογικό και το σοσιαλιστικό χώρο και να δώσουν τη μάχη των πειστικών, εναλλακτικών, υπεύθυνων προτάσεων για την πορεία της χώρας, τις αλλαγές στο κράτος και την οικονομία, για τη δημοκρατική ευρωπαϊκή προοπτική.

Αυτό πρέπει να είναι και το περιεχόμενο της παρέμβασης στην αυτοδιοίκηση, της συνάντησης με τα κινήματα, της συνεργασίας με τις κοινωνικές οργανώσεις, ιδιαίτερα τις συνδικαλιστικές, που όχι μόνο δεν είναι “εχθροί της εργατικής τάξης” αλλά σήμερα καλούνται να σηκώσουν με ενωτικούς αγώνες το μεγαλύτερο βάρος της υπεράσπισης των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Αλλιώς η όποια επαναστατικότητα εξαντλείται στα λόγια και τις καταγγελίες, δεν μορφοποιείται σε δύναμη αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων.

Δεν ελπίζουμε στα τυφλά αδιέξοδα, δεν θα εργαστούμε για να γυρίσει το δικομματικό εκκρεμές στη ΝΔ, αναζητούμε την προωθητική δημοκρατική διέξοδο.

6. Προωθητική δύναμη μπορεί - και είναι ανάγκη - να είναι ο πολιτικός φορέας των ανανεωτικών αριστερών ιδεών, πολιτικών και πρωτοβουλιών. Ο “Συνασπισμός της Αριστεράς, των κινημάτων και της οικολογίας” με τις επιλογές της ηγεσίας του τα τελευταία χρόνια έχει μπει στη γωνία και πλήττεται, έχει οδηγηθεί σε κρίση ταυτότητας, αποδιαρθρώνεται πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά από τη συγκατοίκηση – κατ’ όνομα συνεργασία – με αριστερίστικες απόψεις και δυνάμεις στο “Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς”.

Σε αυτή την κατάσταση η προγραμματική εικόνα του ΣΥΝ στην κοινωνία έχει αλλοιωθεί, οι ορθές αναλύσεις και θέσεις στα κείμενα και απόψεις στελεχών εξανεμίζονται. Ιδιαίτερα έχει απονευρωθεί η οικολογική φυσιογνωμία του και δεν πρωτοστατεί στην προγραμματική σύγκλιση αριστεράς και οικολογίας.

Το κεντρικό κομματικό πρόβλημα φυσιογνωμίας του ΣΥΝ δεν θα λυθεί - αντίθετα επιδεινώνεται καθοριστικά - με τις επιθέσεις στον «εσωτερικό εχθρό», στη διαφορετική πολιτική άποψη που απαιτείται να σιγήσει. Γιαυτό και τα μέτρα, οι κώδικες δεοντολογίας και οι κανονιστικές ρυθμίσεις περιορισμού της δημοκρατικής λειτουργίας, που έχουν προταθεί, πρέπει να απορριφθούν . Οι αποφάσεις και η λειτουργία του ΣΥΝ οφείλουν να επιβεβαιώνουν και να μην υπονομεύουν ή να μην ακυρώνουν τις ιδρυτικές αρχές του, τα αναφαίρετα δικαιώματα κάθε μέλους, τον πολυτασικό του χαρακτήρα, τη μη παρεμπόδιση, το σεβασμό της έκφρασης της μειοψηφίας.

7. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η βαριά κατάσταση που ζούμε πάνω από ένα χρόνο, όχι μόνον δεν είναι υλοποίηση της στρατηγικής επιλογής του πολιτικού μας χώρου για ενότητα, αλλά υπονομεύει την επιδίωξη, την προοπτική της πραγματικής ενότητας, την αλλοιώνει, όταν δεν την γελοιοποιεί.

Για πρώτη φορά, μετά από είκοσι χρόνια ενεργού παρουσίας του ΣΥΝ, στελέχη, μέλη και συμμαχικές «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν πολιτικά με σχεδόν αποκλειστικό κίνητρο τη διάλυση του ΣΥΝ, την περιθωριοποίησή του, ή έστω την υπέρβασή του, στο όνομα ενός ρευστού κομματικού αμορφισμού.

Οι αποφάσεις της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσαν την προϋπάρχουσα τάση «ρευστοποίησης» του ΣΥΝ εντός του ΣΥΡΙΖΑ, επιτρέποντας, έτσι, τη μετεξέλιξη μιας πολιτικής συμμαχίας σε άτυπο ενιαίο κόμμα με «κάρτα μέλους», οργανωτικές δομές, και πολλαπλά πολιτικά κέντρα αποφάσεων.

Τα πολλαπλά και καθημερινά συμπτώματα ενισχύουν την πεποίθηση πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οριστικά εισέλθει σε μια βαθύτατη κρίση δομικού χαρακτήρα, που καταλήγει πρακτικά στην αποσύνθεση της ίδιας της συμμαχίας, τουλάχιστον έτσι όπως ιδρύθηκε, κρίση που συνοδεύεται από την ταυτόχρονη ανάδυση μιας πολυδιάσπασης, η οποία ολοένα και περισσότερο προβάλλει τα απολύτως προσωποκεντρικά της χαρακτηριστικά : οι «έντεκα αρχηγοί» των πρόσφατων εκλογών – έστω και ως καρικατούρα μιας απόφασης που δεν τηρήθηκε ποτέ – θα πρέπει να θεωρηθούν ως αφετηριακό σημείο αυτής της νέας πολιτικής αλαζονείας, που θεωρεί πως ένα κόμμα (ΣΥΝ) και μια συμμαχία (ΣΥΡΙΖΑ) μπορούν απλώς να καταφύγουν στον αμορφισμό για να καλύψουν ατομικές διαδρομές, μικρότητες και εύθραυστες ισορροπίες.

Ο διαμορφούμενος «ΣΥΡΙΖΑ των μελών» καθημερινά και ολοένα και περισσότερο δίνει την εντύπωση ενός φέουδου των «συνιστωσών» που εκβιάζουν προκειμένου να πείσουν ότι πολύ μικρά πολιτικά μορφώματα έχουν υπέρτερη ισχύ από ένα αναγνωρίσιμο κόμμα με ιστορία είκοσι χρόνων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως συμμαχία αφού απέτυχε ως ιδιαίτερη μορφή οργάνωσης της νέας κοινωνικής αριστεράς, τώρα αποτυγχάνει και στο πεδίο της πολιτικής πρακτικής αφού δεν καταφέρνει να προβάλει ένα ενιαίο πειστικό πολιτικό πρόταγμα απέναντι στην κοινωνική συγκυρία.

Το στοίχημα αυτό χάθηκε οριστικά, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει αλλά συρρίκνωσε αυτές τις πολιτικές προσδοκίες, επιλέγοντας μια στρατηγική που τον έκανε «κόμμα διαμαρτυρίας» παρά υπεύθυνη πολιτική δύναμη. Ακόμη περισσότερο, το αρχικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ως πολυφωνικής συνύπαρξης διαφορετικών αριστερών σχημάτων που θα μπορούσαν, δυνητικά έστω, να συμπορεύονται με ενιαίο στόχο ανεστάλη, ακριβώς επειδή – και αυτό είναι σημαντικό- πρώτη φορά στην πορεία του προέκυψαν μείζονα ζητήματα εσωτερικής ιδεολογικής διαφοροποίησης, που τα έθεσε η ίδια η κοινωνία και όχι ο εσωτερικός «πόλεμος των τάσεων». («Δεκέμβρης», Ευρώπη, προγραμματική αντιπολίτευση).

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως σχήμα πολιτικής συνεργασίας έχει κλείσει τον κύκλο του, η ταχύτερη ή πιο αργή μετατροπή του σε κόμμα είναι μέγιστο πρόβλημα.

Η άμεση απεμπλοκή του ΣΥΝ από το ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρώτο και θεμελιώδες βήμα μιας πορείας ανασύνταξης και ανάκτησης του ευρύτερου πολιτικού του ρόλου του ΣΥΝ στις εξαιρετικές συνθήκες αυξημένων υποχρεώσεων και κοινωνικών απαιτήσεων που ζούμε.

Η απεμπλοκή από τον ΣΥΡΙΖΑ, επιβάλλεται γιατί με τις συνιστώσες του είχαμε και έχουμε πολλές και σημαντικές πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, οι οποίες διαμορφώνουν καθημερινά πεδίο στρέβλωσης και παραμόρφωσης των πολιτικών χαρακτηριστικών του Συνασπισμού ως κόμματος της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, του Συνασπισμού, ως κόμματος του αριστερού ευρωπαϊσμού, του ριζοσπαστικού μεταρρυθμισμού, της πολιτικής οικολογίας.

Επιβάλλεται η απεμπλοκή του ΣΥΝ γιατί η ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά πρέπει να αγωνίζεται και να δίνει παράλληλα ζωντανές λύσεις προοπτικής. Χωρίς να κλείνεται στις «ασφαλείς» απαντήσεις των περασμένων δεκαετιών, στηρίζεται στην επιθετική σχέση ρήξης και μεταρρύθμισης και που διαμορφώνει εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο.

Η απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ανθενωτική πολιτική. Το αντίθετο. Είναι η αναγκαία κίνηση για να αποκατασταθεί σε στέρεες πολιτικές βάσεις η αριστερή ενωτική μας πολιτική και η αναγκαία ανάπτυξη της συμπόρευσης και συνεργασίας με τους Οικολόγους-Πράσινους και άλλες δυνάμεις της ευρύτερης αριστεράς.

8. Η νέα κατάσταση, με την ολέθρια παρουσία του Δ.Ν.Τ. στη χώρα και την λαϊκή αναζήτηση διεξόδου επιβάλλει καινούργια καθήκοντα για τη σύγχρονη, ανανεωτική, οικολογική, υπεύθυνη Αριστερά, αλλά και για όλες τις δυνάμεις του εργατικού κοινωνικού κινήματος.

Η εξέλιξη της κρίσης δεν είναι γνωστή. Θα δυναμώσουν οι δυνάμεις της εργασίας και της παραγωγής ή θα συμπιεστούν περισσότερο για την αναστήλωση του νεοφιλελευθερισμού;

Τίποτα δεν έχει κριθεί. Η έκβαση εξαρτάται και από τους αγώνες, τις πρωτοβουλίες της Αριστεράς, τους συσχετισμούς δυνάμεων. Γι΄ αυτό έχει καθοριστική σημασία ποιοι, ποιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις θα βάλουν τη σφραγίδα τους και θα διαχειριστούν την αντιμετώπιση της κρίσης.

Το μήνυμά μας προς τα μέλη του κόμματος, τους αριστερούς πολίτες τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές, του νέους είναι μήνυμα ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, με στόχο την ανάκτηση του ρόλου της ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ των πραγματικών εξελίξεων, της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ, ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ διεξόδου από την κρίση υπέρ των εργαζομένων.