Κομμουνιστής αλλά και ρεαλιστής ο Κύρκος

Το μήνυμα, «η Αριστερά να μην είναι μόνο μια πολιτική αίρεση αλλά μια ζωντανή πολιτική διαδικασία», στέλνει το στέλεχος της ΔΗΜΑΡ Θοδωρής Μαργαρίτης με αφορμή το θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου. Μιλά για έναν πολιτικό ο οποίος «ποτέ δεν υποχώρησε στο λαϊκισμό και τη δημαγωγία», χαρακτηρίζει ζητούμενο «οι Αριστεροί της Ανανέωσης» να υλοποιήσουν τις απόψεις του και παρατηρεί ότι συχνά ο τρόπος ζωής στελεχών της Αριστεράς δεν συνάδει με τις αρχές τις οποίες οι ίδιοι διακηρύσσουν.

Ποιες σκέψεις σας γεννά η απώλεια του Λεωνίδα Κύρκου;

Νομίζω ότι αποτελεί μια δυσαναπλήρωτη εξέλιξη και η σκέψη η οποία με βασανίζει αυτό τον καιρό είναι πώς θα μπορέσουμε οι Αριστεροί της Ανανέωσης να υλοποιήσουμε στην πράξη μερικές από τις θεμελιώδεις απόψεις του Λεωνίδα Κύρκου, ακριβώς τιμώντας αυτόν τον μεγάλο ηγέτη της Αριστεράς. Νομίζω ότι η αναλογία του είναι κοντινή στα παραδείγματα του Τολιάτι και του Μπερλιγκουέρ, στην ελληνική εκδοχή τους. Και θεωρώ πολύ σημαντικό το γεγονός ότι το εγχείρημα της Δημοκρατικής Αριστεράς, το οποίο στήριξε από την πρώτη στιγμή ο Λεωνίδας Κύρκος, προσπαθεί να αξιοποιήσει πολλές από τις ιδέες τις οποίες ο ίδιος έχει διατυπώσει.

Τι σηματοδοτεί, λοιπόν, η δράση και η συλλογιστική του αναφορικά με τις κατευθύνσεις και τους στόχους της γνωστής ως Ανανεωτικής Αριστεράς;

Κατά τη γνώμη μου, ο Λεωνίδας Κύρκος κατάφερε να συνδυάσει μια βαθιά κομμουνιστική ψυχή με έναν πραγματικό αποτελεσματικό ρεαλισμό στην πολιτική υλοποίηση των σχεδίων της Αριστεράς. Αυτή η παρακαταθήκη του, αυτή η θεμελιώδης πίστη του στα ιδανικά της ελευθερίας και της ισότητας όπως τα επαγγέλθηκε ο κομμουνισμός, καθώς και η προσπάθεια να μην είναι η Αριστερά μόνο μια πολιτική αίρεση αλλά μια ζωντανή πολιτική διαδικασία η οποία προσαρμόζεται στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας και βρίσκει λύσεις για το σήμερα -προς όφελος των εργαζομένων και όχι σε «παραδείσους» της Δευτέρας Παρουσίας- αποτελεί και την πιο σημαντική κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να παλέψουμε όσες και όσοι ενστερνιζόμαστε τις ιδέες και την κουλτούρα της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Ήταν μία πολιτική προσωπικότητα η οποία από τη μία πλευρά κέρδιζε την εκτίμηση αντίπαλων πολιτικών χώρων, από την άλλη πλευρά δεχόταν κριτική από το εσωτερικό της Αριστεράς.

Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν ένας από τους πολιτικούς που ποτέ δεν υποχώρησαν στο λαϊκισμό και τη δημαγωγία. Υπενθυμίζω ότι εκείνος και το ΚΚΕ Εσωτερικού μετά τη δικτατορία υποστήριξαν την ευρωπαϊκή προοπτική, στήριξαν την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, όταν το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ είχαν μια τελείως διαφορετική θέση η οποία και αποδείχθηκε λάθος στο πέρασμα του χρόνου. Νομίζω ότι εκεί μπορούμε να εντοπίσουμε και τη ρίζα αντιπαλοτήτων οι οποίες δημιουργήθηκαν μέσα στην Αριστερά, όπως και το γεγονός ότι πολλές φορές και στους ίδιους τους χώρους της Ανανεωτικής Αριστεράς εμφιλοχωρούσε το «φλερτ» με το λαϊκισμό, τη δημαγωγία και τη ρητορική μιας θρησκευτικής θέασης του κομμουνισμού, οδηγώντας σε αντιπαλότητες με τον ρεαλιστικό και πραγματιστικό λόγο του Λεωνίδα Κύρκου.

Τι άλλο «κρατάτε» από τη διαδρομή του Λεωνίδα Κύρκου;

Κάτι ακόμα που δεν αφορά την άμεση πολιτική δράση: το γεγονός ότι με τη ζωή του ο Λεωνίδας Κύρκος, όπως φυσικά και άλλοι από αυτή τη «δρακογενιά», απέδειξε πώς μπορείς να διακηρύσσεις μεγάλες αλλαγές στην κοινωνία, αλλά αυτές να συνδέονται και με την προσωπική σου λιτότητα και με το προσωπικό σου παράδειγμα ζωής. Είναι λυπηρό που στην Αριστερά έχουμε πολλές φορές, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, παραδείγματα μεγάλων διακηρύξεων για την ισότητα, για την αλλαγή της κοινωνίας, για τη σοσιαλιστική προοπτική, σε αναντιστοιχία με τα προσωπικά παραδείγματα ζωής και τον τρόπο ζωής πολλών Αριστερών. Νομίζω ότι και αυτό το στοιχείο της διαδρομής του Κύρκου είναι πάρα πολύ σημαντικό για όσους θέλουν να πιστεύουν και να αγωνίζονται από την «όχθη» της Αριστεράς.