Όπως θυμόμαστε οι περισσότεροι, στα 1989, μετά τις βουλευτικές εκλογές συγκροτήθηκε κυβέρνηση Δεξιάς – Αριστεράς, δηλαδή Νέας Δημοκρατίας – Συνασπισμού

(ενιαίου τότε) με πρωθυπουργό το ανώτατο στέλεχος της Ν.Δ. Τζανή Τζανετάκη. Η κυβέρνηση αυτή είχε συγκεκριμένο στόχο, που ήταν η αποκάλυψη των σκανδάλων που είχαν δημιουργηθεί επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, με κορυφαίο εκείνο του Κοσκοτά, και η αποκατάσταση της κοινωνικής ομαλότητας. Το αν έπραξε σωστά ή όχι η Αριστερά τότε, υπάρχουν περισσότερες από μία απόψεις. Η γνώμη του συντάκτη αυτού του σημειώματος πάντως, είναι πως έπραξε σωστά. Αλλά ας αφήσουμε την ιστορία να κρίνει…

Εκείνο που θα ήθελα να θυμίσω στους αναγνώστες της «Αυγής» και όχι μόνο, είναι η λυσσαλέα αντίδραση μιας μερίδας πολιτικών, βασικά από το ΠΑΣΟΚ (ποιος θα ξεχάσει τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο), αλλά και του τύπου, με πρώτη και καλύτερη την εφημερίδα «Αυριανή» και τον τηλεοπτικό της σταθμό.

Με όπλο τους την κατοχή της απόλυτης αλήθειας, εκτόξευαν καθημερινά τόνους ύβρεων και συκοφαντιών κατά του Συνασπισμού και ιδιαίτερα κατά της ηγεσίας του ου ήταν τότε ο Χαρίλαος Φλωράκης και ο Λεωνίδας Κύρκος. «Κυρκοφλωράκηδες» του ανέβαζαν, «προδότες και πουλημένους» τους κατέβαζαν…

Ξεχωριστή περιποίηση έκανε η «Αυριανή» στον Λεωνίδα Κύρκο, αφού δεν έμεινε συκοφαντία και βρισιά που να μην του την προσάψει.

Όλο αυτό το εφιαλτικό κλίμα που προσπάθησε να δημιουργήσει αυτός ο έντυπος και τηλεοπτικός συρφετός, πήρε το όνομα «Αυριανισμός» και έτσι έχει καταγραφεί στην πολιτική μας ιστορία.

Ο Αυριανισμός έχει καταδικαστεί στη συνείδηση όλων των αριστερών που πιστεύουν στη Δημοκρατία και νομίζω, πως δεν θα κάνει καθόλου υπερήφανους εκείνους που τον προστατεύουν.

Την περίοδο που περνάμε σήμερα έχουμε και πάλι κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, - σ’ αυτό το κόμμα έδωσε την πλειοψηφία της 17ης Ιουνίου η κάλπη – που στηρίζεται από το ΠΑΣΟΚ και από τη Δημοκρατική Αριστερά και πάλι για συγκεκριμένους λόγους, δηλαδή να μην οδηγηθούμε στη δραχμή και στη χρεοκοπία. Πρόκειται για το κομμάτι εκείνο της «Αριστεράς της Ευθύνης», που αποφάσισε να θέσει το γενικό συμφέρον, το συμφέρον της Ελλάδας, πάνω από το δικό της κομματικό συμφέρον.

Και η απόφαση αυτή έχει τόσο τους υποστηρικτές, όσο και τους επικριτές της. Έτσι γίνεται πάντα άλλωστε. Ας μη βιαζόμαστε, λοιπόν, να βγάζουμε συμπεράσματα. Άλλωστε τελικός κριτής θα είναι κι εδώ η ιστορία.

Εκείνο που θέλω όμως να επισημάνω, είναι πως και τώρα οι θεματοφύλακες της απόλυτης αλήθειας τραβήξανε και πάλι τα γιαταγάνια τους κατηγορώντας τη Δημοκρατική Αριστερά για ανεπανόρθωτες παρεκκλίσεις και ζητούν «την κεφαλή της επί πινάκι».

Ιδιαίτερα περιποιούνται τον πρόεδρό της, τον Φώτη Κουβέλη, προσάπτοντάς του κατά καιρούς και κοσμητικά επίθετα, που μπορεί να μην είναι τα ίδια με κείνα που έδινε η «Αυριανή» στους «Κυρκοφλωράκηδες», αλλά έχουν περίπου την ίδια σημασία.

Το ότι όλα αυτά εκπορεύονται από ανθρώπους που ανήκουν σε συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχω καμία αμφιβολία. Άλλωστε όλοι βάζουν φαρδιές – πλατιές τις υπογραφές τους.

Το ότι πολλά απ’ αυτά όμως περνάνε μέσα από την «Αυγή» και μερικά μάλιστα από μόνιμες στήλες της (π.χ. του Θανάση Καρτερού), μου προξενεί απέραντη λύπη. Και τούτο όχι τόσο γιατί πολλοί από τους ανθρώπους της ΔΗΜ.ΑΡ έχουμε κάνει αφάνταστες θυσίες να στηρίξουμε την εφημερίδα σε δύσκολες εποχές, τότε που κάποιοι από τους σημερινούς τιμητές της βγάζανε σπυράκια ακόμα κι όταν άκουγαν τ’ όνομά της, αλλά γιατί η «Αυγή» είναι μια ιστορική εφημερίδα 60 χρόνων (φέτος τα κλείνει) καταξιωμένη σε φίλους και αντιπάλους για τη νηφαλιότητα, το ήθος, την αντικειμενικότητα και τον ορθό της λόγο.

Πιστεύω πως αυτά τα πικρόχολα κείμενα που δημοσιεύονται τον τελευταίο καιρό, αποτελούν μια σύντομη παρένθεση, που δεν εκφράζει ούτε την διεύθυνση της εφημερίδας, ούτε τις πολλές εκατοντάδες ή και χιλιάδες μέλη και στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς που ανήκουν στο ΣΥΝ ακόμα και το ΣΥΡΙΖΑ.

Ας μην επιτρέψουν την αναβίωση του «Αυριανισμού», που τον έχουμε από κοινού καταδικάσει σε άλλες εποχές. Θα ήταν κρίμα.