Ομιλία του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτη Κουβέλη στη συνεδρίαση της Κ.Ε . (7-6-2014)

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η σημερινή Κεντρική Επιτροπή συνέρχεται σε μία στιγμή εξαιρετικά κρίσιμη για το μέλλον του κόμματος μας. Η Δημοκρατική Αριστερά, το κόμμα που μαζί ιδρύσαμε πριν από τρία χρόνια για να εκφράσουμε την ανάγκη ύπαρξης μιας ισχυρής αριστερής μεταρρυθμιστικής δύναμης με ευρωπαϊκό ορίζοντα, βρίσκεται στην καμπή μιας εξαιρετικά αρνητικής εκλογικής εμφάνισης, που απογοητεύει τα μέλη μας και δείχνει να περιορίζει δραστικά την εμβέλειά μας.

Οφείλουμε να σταθούμε με γενναιότητα και ειλικρίνεια απέναντι στα γεγονότα. Γιατί μόνο αν αποτιμήσουμε σωστά το αποτέλεσμα της κάλπης, μόνο αν δούμε κατάματα την πραγματικότητα χωρίς εξωραϊσμούς, υπολογισμούς και μικρο-διευθετήσεις, μπορούμε να ελπίζουμε ότι η Δημοκρατική Αριστερά θα βρει και πάλι το βηματισμό της, για να συμβάλει με όποιες δυνάμεις διαθέτει στην ανασυγκρότηση του τόπου.

Τι έφταιξε, όμως, και φθάσαμε έως εδώ; Τι οδήγησε στην ήττα και στον εκλογικό καταποντισμό;

Tο εκλογικό ποσοστό αυτής της αναμέτρησης συνιστά εξέλιξη για την οποία οφείλουμε μια συγγνώμη στον κόσμο της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Μια συγγνώμη στη γενιά της ανανέωσης, στους νεότερους αριστερούς, στους σοσιαλδημοκράτες, στους οικολόγους και στους ανένταχτους πολίτες που έσπευσαν πριν από τρία χρόνια να αγκαλιάσουν με θέρμη το εγχείρημά μας.

Οφείλουμε μια συγγνώμη. Και μια υπόσχεση: ότι στις δύσκολες μέρες που έρχονται θα κάνουμε, όλες και όλοι, ό, τι περνάει από το χέρι μας για να αναστηλώσουμε το κύρος του χώρου μας, να ξαναφέρουμε την ελπίδα, να ξαναζήσουμε το όνειρο, να στήσουμε ξανά το κόμμα στα πόδια του…

Γιατί σε πείσμα όσων χαιρέκακα – και δεν είναι καθόλου λίγοι αυτοί – διαλαλούν το τέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς, αυτό το πολιτικό ρεύμα που μπόλιασε τη μεταπολίτευση με τα καλύτερα υλικά, δεν παραδίδει τα κλειδιά, δεν μπαίνει στην άκρη, όπως εύχονται ή απαιτούν οι χωροτάκτες της νέας πολιτικής γεωγραφίας.

Και το κυριότερο: αυτό το ρεύμα που ευτύχησε να έχει στις τάξεις του εκατοντάδες χιλιάδες ανιδιοτελείς αριστερούς αγωνιστές, δεν συναλλάσσεται και δεν υποτάσσεται. Διεκδικεί και θα διεκδικεί την πολιτική του αυτονομία, όχι γιατί η παρουσία του συνιστά αυτοσκοπό, αλλά γιατί αποτελεί ανάγκη για την ελληνική κοινωνία.

Είναι αλήθεια ότι το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών σκόρπισε απογοήτευση. Οφείλουμε να το αποτιμήσουμε. Όχι μόνο για να κάνουμε την προσήκουσα, την οφειλόμενη, αυτοκριτική, αλλά για να αξιοποιήσουμε τα συμπεράσματα στα οποία θα καταλήξουμε ως εργαλείο επαναφοράς, ως εφαλτήριο για την περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας.

Το αποτέλεσμα της κάλπης, πέραν όσων επεφύλαξε στο κόμμα μας, έστειλε ένα διπλό μήνυμα:

Το πρώτο είναι ότι οι πολίτες καταδίκασαν τις συντηρητικές πολιτικές, δηλώνοντας με την ψήφο τους ότι δεν αντέχουν άλλο επιλογές που βυθίζουν την κοινωνία και εγκλωβίζουν την οικονομία στο τέλμα της ύφεσης. Οι επτά ποσοστιαίες μονάδες που έχασε από τις εκλογές του 2012 η ΝΔ και οι τέσσερις και πλέον που απώλεσε το ΠΑΣΟΚ, πιστοποιούν αυτή την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, που επιχειρεί να συσκοτίσει ολόκληρος ο υποστηρικτικός επικοινωνιακός μηχανισμός της κυβέρνησης.

Το δεύτερο μήνυμα αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ και την αδυναμία του να δημιουργήσει δυναμική ανατροπής. Οι πολίτες τον κράτησαν στάσιμο, σε απόλυτους αριθμούς κάτω και από την εκλογική επίδοση που είχε σημειώσει τον Ιούνιο του 2012, φοβούμενοι τους μετεωρισμούς του ανάμεσα σε ρεαλιστικές θέσεις και ανεδαφικούς δογματισμούς.

Η δικιά μας θέση ήταν ότι η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη έναν τρίτο προοδευτικό πόλο, που θα σταθεί απέναντι τόσο στις συντηρητικές πολιτικές όσους και στους αδιέξοδους λαϊκισμούς. Και η ανάλυσή μας στη βάση της δεν ήταν λάθος. Το πιστοποιεί αυτό ακριβώς το διπλό μήνυμα της κάλπης, που οι πολίτες απέστειλαν ήδη στους εταίρους του νέου διπολισμού.

Την ίδια ώρα, ωστόσο, που η κοινωνία εμφανιζόταν αρνητική στο κυβερνητικό δίδυμο ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και δύσπιστη έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, εμάς μας προσπερνούσε, καθώς το πολιτικό στίγμα της συμπαράταξης που συγκροτήσαμε, αποδεικνυόταν θολό, αδύναμο να αποτυπωθεί στην ακραία διλημματικήκαι πολωτική προεκλογική ατμόσφαιρα.

Η «Δημοκρατική Αριστερά – Προοδευτική Συνεργασία» τοποθετήθηκε αρνητικά στο ενδεχόμενο συμμετοχής της σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, που θα ακολουθούσε τη μνημονιακή πεπατημένη, χωρίς επαναδιαπραγματεύσεις. Τοποθετήθηκε επίσης αρνητικά στην πιθανότητα σύμπραξης με τον ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλοντας τις υπαρκτές και μεγάλες προγραμματικές διαφορές της μαζί του.

Δεν μπορέσαμε, ωστόσο -και εδώ είναι προφανείς οι ευθύνες μας- να καταδείξουμε το κυβερνητικό μοντέλο που προτείνουμε και πώς εμείς εννοούμε την πολιτική των συμμαχιών, με ορίζοντα μία διακυβέρνηση που θα ανακουφίσει τους πολίτες και θα στρέψει τον άξονα των εξελίξεων σε προοδευτική κατεύθυνση, με αποτέλεσμα τις τεράστιες διαρροές και από τις δύο δεξαμενές της εκλογικής μας βάσης.

Η πραγματικότητα αυτή προσδιόρισε σε μεγάλο βαθμό το εκλογικό αποτέλεσμα, απομάκρυνε κοινωνικά στρώματα που αποδεδειγμένα έτρεφαν και τρέφουν εκτίμηση για το κόμμα μας και την ποιότητα των στελεχών του, υπονόμευσε την εκλογική μας παρουσία.

Πολλοί σπεύδουν να υποδείξουν ως αιτίες της εκλογικής ήττας τη μη υιοθέτηση των απόψεών τους ή να προβάλουν υπαρκτές, αλλά δευτερεύουσες πλευρές, ως κύριες. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι αποχωρήσαμε από την κυβέρνηση, εμφανίζεται περίπου ως η εξέλιξη που άλλαξε ξαφνικά τον ρου της Ιστορίας.

Είναι, όμως, όντως έτσι; Η αποχώρηση από την κυβέρνηση είναι προφανές ότι αποθάρρυνε τα τμήματα εκείνα της εκλογικής μας βάσης, που επένδυαν στον κυβερνητικό μας ρόλο. Αποσιωπάται, ωστόσο, ότι η δημοσκοπική υποχώρηση του κόμματος μας είχε κορυφωθεί πολύ πρίν από την έξοδο μας από το κυβερνητικό σχήμα και παρέμεινε και μετά την αποχώρηση σε παρόμοια επίπεδα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, αν είναι η αλήθεια, όπως προβάλλεται, ότι η έξοδος από την κυβέρνηση σήμανε απόσπαση ευρύτατων μερίδων ψηφοφόρων από τη Δημοκρατική Αριστερά, τότε πώς εξηγείται ότι το ΠΑΣΟΚ, το οποίο παρέμεινε στην κυβέρνηση συνεργαζόμενο με τη ΝΔ, έβλεπε όλη εκείνη την περίοδο τα δημοσκοπικά ποσοστά του να καταρρέουν και μετά τις εκλογές να μετρά απώλειες 4 εκλογικών μονάδων ;

Αλλά - και πέραν αυτού - ποια πολιτική αντίληψη, ποιο αξιακό σύστημα, ποια λογική, εν τέλει, επιβάλλει σε ένα κόμμα της Αριστεράς τη διαρκή παραμονή του σε κυβερνητικά σχήματα, ακόμα κι αν οι πολιτικές που επιλέγονται και υλοποιούνται πλήττουν ευθέως τον σκληρό πυρήνα των πολιτικών και ιδεολογικών του παραδοχών;

Το έχω πει και με άλλες ευκαιρίες – θα το επαναλάβω και σήμερα, χωρίς ίχνος διάθεσης εξωραϊσμού: εμείς στη Δημοκρατική Αριστερά, δεν μετανιώσαμε που μπήκαμε στην κυβέρνηση, γιατί τότε η χώρα βρισκόταν με το ένα πόδι στην ευρωζώνη και με το άλλο στη χρεοκοπία. Δεν επενδύσαμε στα αδιέξοδα. Δεν πήραμε τις βολικές θέσεις. Τολμήσαμε. Και υπηρετήσαμε τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών.

Δεν μετανιώσαμε που μπήκαμε. Το αντίθετο. Είμαστε υπερήφανοι γι αυτή την επιλογή μας. Όπως υπερήφανοι είμαστε και που βγήκαμε, γιατί η τρικομματική κυβέρνηση λειτουργούσε ως μονοκομματική. Γιατί παραβίασε κατάφορα την προγραμματική συμφωνία που είχαμε συνάψει. Γιατί, με κορωνίδα το λουκέτο στην ΕΡΤ, καταβυθίστηκε στις χειρότερες συντηρητικές παραδόσεις, επιτρέποντας σε στελέχη της, σε μία σειρά εκφάνσεων της δημόσιας ζωής, ακόμα και να ανοιγοκλείνουν την ακροδεξιά ατζέντα.

Και έρχομαι στη δεύτερη αιτία του εκλογικού μας καταποντισμού. Η άρνησή μας, λένε, να αποδεχθούμε την πρόταση των «58» για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, οδήγησε στο εκλογικό ναυάγιο.

Τι λησμονούν όσοι υποστηρίζουν αυτή την άποψη;

Η πρόταση των «58» – η οποία ειρήσθω εν παρόδω εγκαταλείφθηκε από τους ίδιους τους εμπνευστές της πριν καν φτάσει η εκλογική σύμπραξη που προσδοκούσε στην κάλπη – δεν αποτελούσε πρόταση για τη συγκρότηση ενός τρίτου προοδευτικού πόλου, μιας προοδευτικής κεντροαριστεράς που το κόμμα μας επεδίωκε και πρέπει να επιδιώκει σταθερά, αλλά πρόταση για τη δημιουργία μιας κεντροαριστεράς με δορυφορικά χαρακτηριστικά, προσδεδεμένης σε συντηρητικές πολιτικές, προσανατολισμένης – υποτίθεται – σε ένα ελπιδοφόρο αύριο, αλλά φανατικά αποσπασμένης από το ζοφερό σήμερα που βιώνει η κοινωνία.

Η πρόταση αυτή δεν άντεξε. Και όσοι την επικαλούνται σήμερα για να αποδείξουν τον υποτιθέμενο αυτοεγκλωβισμό μας, που κατά τη γνώμη τους επέφερε και την εκλογική συντριβή, ξεχνούν ότι κατέρρευσε κάτω από την ασφυκτική λαβή της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, που αντιλαμβανόταν τη συνεργασία με όρους λεοντείου εταιρείας.

Η εκλογική ήττα είναι ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο, που έσπειρε απογοήτευση στα μέλη του κόμματος και θέτει επί τάπητος ζητήματα υπαρξιακού χαρακτήρα.

Οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Να συζητήσουμε χωρίς μισόλογα, υπαινιγμούς και δεύτερες σκέψεις…

Να αναλάβουμε – πραγματικά και όχι προσχηματικά – τις ευθύνες που μας αναλογούν.

Να αναλογιστούμε όλοι – και όταν λέω όλοι, το εννοώ – αν ο καθένας , από τη θέση που τον έταξαν οι εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες μας, έκανε ό, τι περνούσε από το χέρι του για να μη βρεθούμε μπροστά σ’ αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα που βιώνει με οδύνη ο κόσμος της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, άς βάλουμε το χέρι στην καρδιά…

Ήμασταν όσο άξιζε σ’ αυτόν τον χώρο ενωμένοι;

Ήμασταν αλληλέγγυοι;

Δώσαμε τη μάχη όσο αποτελεσματικότερα μπορούσαμε, πέρα από προσωπικές θέσεις ;

Φανήκαμε φιλόξενοι σε πρόσωπα με άλλη πολιτική καταγωγή και άλλες πολιτικές αφετηρίες, που θέλησαν να δώσουν μαζί μας την εκλογική μάχη και να συντονίσουν το βηματισμό τους με τη Δημοκρατική Αριστερά;

Προφυλάξαμε το κόμμα μας και τη συλλογικότητά μας – για να το πω κι αυτό - όταν κάποια εξωγενή κέντρα υπεδείκνυαν το δρομολόγιο που οφείλαμε να ακολουθήσουμε;

Προσωπικά, από το βράδυ της Κυριακής των ευρωεκλογών, ένιωσα βαριά στους ώμους μου την ευθύνη της ήττας. Δεν υπέβαλα την παραίτησή μου εκείνη τη στιγμή, όχι γιατί κιότεψα ή γιατί προσπάθησα να μεταθέσω σε άλλους το συντριπτικό εκλογικό αποτέλεσμα, όπως ανερυθρίαστα τόλμησαν να ψιθυρίσουν ορισμένοι.

Αναφέρθηκα από εκείνο το βράδυ στην ανάγκη να λειτουργήσουν οι προβλεπόμενες εσωκομματικές διαδικασίες και μετέθεσα την πρωτοβουλία υποβολής της παραίτησής μου δύο ημέρες αργότερα, με μοναδική φροντίδα να βαδίσει το κόμμα συντεταγμένα, εκείνες τις πρώτες στιγμές του κλυδωνισμού και της μεγάλης απογοήτευσης.

Την Τετάρτη το μεσημέρι ανακοίνωσα ότι θα υποβάλλω, την παραίτησή μου στα όργανα του κόμματος. Παρά τα όσα ακούστηκαν - υποδέχθηκα και υποδέχομαι υπομονετικά και με πολιτική αξιοπρέπεια και τα καλοπροαίρετα και τα κακοπροαίρετα - σπεύδω να υπογραμμίσω ότι αυτός ήταν και ο μόνος ενδεδειγμένος τρόπος. Ο μόνος δρόμος.

Υποβάλλω την παραίτησή μου για την εκλογική ήττα του κόμματος στο ίδιο μου το κόμμα, στα όργανά του, στους συντρόφους μου και στις συντρόφισσες που μου έκαναν την τιμή να μου εμπιστευθούν την ηγεσία του. Την υποβάλω στους ανθρώπους που μοιράστηκα μαζί τους τις αγωνίες της ανανεωτικής Αριστεράς, τις οδύνες των ρήξεων, τις ελπίδες των ανατροπών.

Σ’ εσάς, συντρόφισσες και σύντροφοι, προσφεύγω, όπως οφείλω, όπως προβλέπουν οι καταστατικές μας αρχές και σας ζητώ να κρίνετε την παρουσία, τις πράξεις ή τις παραλείψεις μου. Η παραίτησή μου είναι στη διάθεσή σας και στην κρίση σας.

Οι ευθύνες οι δικές μου – πρώτα αυτές- προφανώς και είναι αδιαίρετες με τις ευθύνες όλης της ηγεσίας του κόμματος. Αντιλαμβάνομαι τις ευαισθησίες όλων των στελεχών και τη διάθεση να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ζητώ, όμως, για να μη διασαλευτεί η πορεία του κόμματος, αυτές να κριθούν στο πλαίσιο μιας συντεταγμένης διαδικασίας, την οποία σήμερα μπορούμε να προσδιορίσουμε.

Η Δημοκρατική Αριστερά πρέπει να υπάρξει και θα υπάρξει.

Από την προεκλογική περίοδο και ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, θέσαμε την ανάγκη για ανάληψη πρωτοβουλιών ανασυγκρότησης του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς. Της παράταξης του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Παρ’ ότι προεκλογικά συγκροτήσαμε την Προοδευτική Συνεργασία, ξέραμε ότι μέσα στις δυνατότητες της συγκυρίας, αυτό ήταν ένα πρώτο βήμα. Δεν είχε το εύρος που επιθυμούσαμε και επιδιώκουμε. Δηλώναμε άλλωστε από τότε, ότι το εγχείρημα της ανασυγκρότησης του ευρύτερου προοδευτικού χώρου δεν τελειώνει με την ημερομηνία των ευρωεκλογών.

Σήμερα οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε με σαφή τρόπο τους στόχους και τις επιδιώξεις μας.

1.Επιμένουμε στο εγχείρημα της Δημοκρατικής Αριστεράς. Στην οργανωτική και πολιτική αυτονομία μας. Το εγχείρημα της Δημοκρατικής Αριστεράς οφείλει και πρέπει να συνεχιστεί ως μία σύγχρονη πολιτική συνισταμένη, των καταβολών της ανανεωτικής αριστεράς, του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της πολιτικής οικολογίας. Ως πολιτική δύναμη που θέλει και μπορεί να συμβάλλει στη συνεργασία των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας σε μία εναλλακτική κατεύθυνση, απέναντι στις συντηρητικές πολιτικές.

2.Χρειαζόμαστε ένα προοδευτικό μπλοκ εξουσίας, που να εκφράσει την εναλλακτική προοδευτική λύση. Με συγκεκριμένο προγραμματικό σχέδιο διακυβέρνησης της χώρας, απέναντι στις ασκούμενες συντηρητικές πολιτικές, με σαφή και αδιαπραγμάτευτο ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Με στόχο μια παραγωγική ανάπτυξη που θα δίνει θέσεις εργασίας, με αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής και αντιμετώπιση της ανεργίας.

Χρειαζόμαστε ένα νέο μπλοκ εξουσίας της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που θα είναι απαλλαγμένη από τον λαϊκισμό και μιας κεντροαριστεράς που θα είναι σε αντιπαράθεση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Σ’ αυτό το νέο μπλοκ εξουσίας συμπεριλαμβάνονται όλες οι δυνάμεις που κινούνται σε προοδευτική κατεύθυνση, από τον χώρο της Κεντροαριστεράς, από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τον χώρο της Οικολογίας.

Σ’ ένα τέτοιο μπλοκ εξουσίας, η κεντροαριστερά οφείλει να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο.

3.Θέλω να ξεκαθαρίσω επίσης, ότι η Δημοκρατική Αριστερά πρέπει να συμμετέχει ενεργά στις διεργασίες για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Θα απευθυνθεί στο ΠΑΣΟΚ, στην Ελιά, στο ΠΟΤΑΜΙ, σε ανεξάρτητες προοδευτικές κινήσεις και προσωπικότητες, στον χώρο της Οικολογίας και σε ανένταχτους αριστερούς, για να εξασφαλίσει την ισχυρή παρουσία του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού στις πολιτικές εξελίξεις.

Σ’ αυτόν το διάλογο η Δημοκρατική Αριστερά θα προσέλθει με το σύνολο των προτάσεών της και με σταθερά μέτωπα απέναντι τόσο στις συντηρητικές πολιτικές, όσο και στον λαϊκισμό.

4.Η χώρα απομακρύνεται από την έκτακτη συνθήκη του καλοκαιριού του 2012, όπου είχε τεθεί ο κίνδυνος για την έξοδό της από την ευρωζώνη και την άτακτη χρεοκοπία. Σήμερα επανέρχονται πλήρως οι προγραμματικές διαφορές με τη ΝΔ για τις πολιτικές που αφορούν το παρόν και το μέλλον της χώρας. Γι‘ αυτό η Δημοκρατική Αριστερά, δεν μπορεί να συμμετέχει σε κυβερνητικό σχήμα με τη ΝΔ.

Σύντροφοι και συντρόφισσες

Αυτοί , κατά τη γνώμη μου , πρέπει να είναι οι άξονες της πολιτικής μας το επόμενο διάστημα. Άξονες που πρέπει να συζητηθούν ευρύτερα μέσα στο κόμμα, μαζί με όποιες άλλες απόψεις υπάρχουν και στο τέλος να αποφασίσουμε όλοι μαζί με δημοκρατικές διαδικασίες και απόλυτο σεβασμό σ’ όλες τις απόψεις για το τι θα πράξουμε.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, πρέπει να συμφωνήσουμε τις διαδικασίες, σύμφωνα με το καταστατικό μας, που θα ακολουθήσουμε , δεδομένων των δυσκολιών του καλοκαιριού από τη μία μεριά και της ανάγκης γρήγορων αποφάσεων από την άλλη, καθώς τα πολιτικά γεγονότα δε θα μας περιμένουν.

Γι’ αυτό προτείνω συνέδριο το φθινόπωρο, τον χαρακτήρα του οποίου πρέπει να συναποφασίσουμε. Ένα συνέδριο συνθέσεων και ενότητας .

Επειδή μέχρι το φθινόπωρο η Κεντρική επιτροπή παραμένει το θεσμικό όργανο των αποφάσεων μας, εισηγούμαι μέχρι το τέλος Ιουνίου μία νέα κεντρική Επιτροπή με αποκλειστικό θέμα τη συζήτηση γύρω από τους πολιτικούς προσανατολισμούς του κόμματος μέχρι το Συνέδριο.

Συντρόφισσες και σύντροφοι…

Οι Κασσάνδρες προεξοφλούν ήδη το τέλος του εγχειρήματός μας. Το τέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Αλλά , για μια ακόμα φορά, θα διαψευσθούν.

Η Δημοκρατική Αριστερά θα είναι παρούσα στις εξελίξεις. Θα επουλώσει τις πληγές. Θα κλείσει τα ρήγματα. Θα συμβάλει στην αναγέννηση του τόπου, μέσα από προοδευτικές κυβερνητικές λύσεις.

Με παρούσα την συλλογικότητα του κόμματος μας .

Με τη δυναμική παρουσία της κοινοβουλευτικής μας ομάδας .

Με όλους και όλες . Με τα μέλη μας , τα στελέχη μας ,τους υποψήφιους Ευρωβουλευτές μας , τις αυτοδιοικητικές μας δυνάμεις , που έδωσαν τη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών και των ευρωεκλογών .

Θα προχωρήσουμε .