Ενδοσκόπηση

Η ΔΗΜΑΡ είναι δημιούργημα της ακλόνητης πίστη ενός πυρήνα ανθρώπων για την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας άλλης αριστεράς. Μιας αριστεράς που οι ρίζες της φτάνουν πίσω στο ’68, έχοντας διαγράψει από τότε μια μακρά, επίπονη και συνεπή πορεία, άλλοτε αυτόνομη και άλλοτε συνεργαζόμενη, χωρίς όμως ποτέ να απομακρυνθεί από τις θεμελιώδεις ιδεολογικές αρχές της.

Στόχος της ΔΗΜΑΡ είναι να εκφράσει την σοσιαλιστική- οικολογική- ανανεωτική αριστερά διαμορφώνοντας μια άλλη πολιτική πρόταση που εκτιμήσαμε ότι έλειπε από την χώρα μας. Ένα κόμμα που θα έχει στο επίκεντρο της πολιτικής του, τις ανάγκες και τα προβλήματα του μέσου ανθρώπου, με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό, στηριζόμενη στις αρχές, το ήθος και τις αξίες που σηματοδοτούσαν όλα αυτά τα χρόνια την διακριτότητα της ανανεωτικής αριστεράς.

Ξεκινήσαμε με πολύ όρεξη, με πολλά όνειρα, με πολύ μεράκι να φτιάξουμε αυτό το νέο που όπως εκτιμούσαμε, έλειπε από την από την πολιτική ζωή του τόπου.

Πιστεύαμε στις ιδέες μας και στην ορθότητα των θέσεών μας. Είχαμε όραμα, ελπίδα και διάθεση να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο για την χώρα μας.

Σήμερα, μόλις λίγα χρόνια μετά, όλες αυτές οι βεβαιότητες για κάποιους μοιάζει σαν να έχουν κλονιστεί.

Η ΔΗΜΑΡ, το τελευταίο χρόνο δεν έχασε απλά τον δρόμο της, έχασε κάτι πολυτιμότερο.

Την πίστη της στον εαυτό της, στην αναγκαιότητα ύπαρξη της σαν διακριτή πολιτική οντότητα και στις ιδέες της.

Αυτό ήταν που διαισθάνθηκαν οι ψηφοφόροι και μας γύρισαν την πλάτη.

Τι ήταν όμως αυτό που οδήγησε τον έναν μετά τον άλλον να χάσει την πίστη του;

Πιστεύω ότι υπήρξαν αρκετοί λόγοι που συνέβαλαν για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα.

Εξαρχής, αμέσως μετά την ίδρυσή της, έγινε φανερό ότι υπήρχε μια ιδεολογική ανομοιογένεια, πράγμα το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό και που αντίθετα θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά εάν είχαμε φροντίσει με ειλικρίνεια και με συνθετική διάθεση να καταθέσουμε την διαφορετικότητά μας ανοιχτά, αντί να την κρύβουμε, επιμελώς, πίσω από γενικόλογες έννοιες, στις οποίες όλοι συμφωνούσαμε, μόνο που ο καθένας μας τις ερμήνευε διαφορετικά. Η διαφορετικότητά μας δεν εκδηλωνόταν συνήθως με κατάθεση διαφορετικών προτάσεων (εκεί είπαμε βολευόμαστε με γενικόλογες έννοιες) αλλά με αρνητική κριτική επί της ‘εφαρμογής’ των πολιτικών μας επιλογών. Αυτό ξεκίνησε από πολύ νωρίς και οδήγησε μάλιστα και στις πρώτες αποχωρήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν αντί να συζητάμε με πολιτικούς όρους και με πολιτικά επιχειρήματα σαν σύντροφοι, προσπαθώντας να συνθέσουμε από τις διαφορετικότητες μας, να ξεκινήσει από νωρίς μια ασταμάτητη γρίνια, μια αρνητική έως απορριπτική κριτική που πολλές φορές άγγιζε τα όρια της απαξίωσης απέναντι στο ίδιο μας το κόμμα και στους συντρόφους μας.

Έτσι φτάσαμε μέχρι τις εκλογές και την συμμετοχή μας στην κυβέρνηση.

Οφείλω να διευκρινίσω ότι είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η συμμετοχή μας στην κυβέρνηση αλλά και η έξοδός μας, ήταν πράξεις πολιτικής ευθύνης και ξεκάθαρο, μη αμφισβητήσιμο δείγμα συνέπειας έργων και λόγων της άλλης αριστεράς, της αριστεράς της ευθύνης που ευαγγελιζόμασταν.

Τα προβλήματα όμως που μας δημιούργησε ο ένας χρόνος περίπου παραμονής μας στην κυβέρνηση είχαν ολέθριες συνέπειες στο νεοσύστατο κόμμα μας.

Ήμασταν ένα κόμμα που καλά – καλά δεν είχε δομηθεί. Δεν είχε αποκτήσει συνοχή, δεν είχε προλάβει να δημιουργήσει κομματικές υποδομές που να λειτουργούν επαρκώς, δεν είχε προλάβει να δημιουργήσει κομματικό ιστό-μηχανισμό και κυρίως δεν είχαμε προλάβει να αποκτήσουμε επαφή με την κοινωνία. Ούτε καν ποιοι ήταν οι ψηφοφόροι μας γνωρίζαμε, τι περίμεναν από εμάς και τι ήταν αυτό που τους ώθησε να μας ψηφίσουν.

Η είσοδός μας στην κυβέρνηση ήταν σαν βουτιά στα βαθιά, από κάποιον που δεν ξέρει κολύμπι και μάλιστα σε μια κρύα και τρικυμιώδη θάλασσα.

Κανείς μας δεν είχε προηγούμενη εμπειρία σε διακυβέρνηση.

Κανείς μας δεν είχε προηγούμενη εμπειρία σε συμμαχικές κυβερνήσεις.

Κανείς μας δεν είχε στα χέρια του επεξεργασμένες προτάσεις σε τέτοιο αναλυτικό βαθμό που να είναι έτοιμες να τεθούν άμεσα σε εφαρμογή και μάλιστα έχοντας προηγουμένως ξεπεράσει την μάχη της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας στα πλαίσια της τριτοκομματικής.

Κανείς μας δεν είχε πλήρη εικόνα για την πραγματική κατάσταση που βρισκόταν η χώρα και για το χάος που θα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.

Κανείς μας δεν είχε στην διάθεσή του τον απαραίτητο χρόνο ώστε να εγκλιματιστεί, να μελετήσει τα δεδομένα και μετά να προχωρήσει στις απαραίτητες παρεμβάσεις.

Παρόλα αυτά και άλλα πολλά ακόμα, εμείς δεν διστάσαμε και με αυτοπεποίθηση και γεμάτοι καλές προθέσεις, μπήκαμε στον χορό.

Τα προβλήματα φάνηκαν από την πρώτη στιγμή. Η έλλειψη επαρκούς αριθμού δικών μας ανθρώπων με τα ανάλογα προσόντα, ικανότητες και εμπειρία για να στηρίξουν την προσπάθεια. Η έλλειψη μηχανισμών στήριξης-υποστήριξης των συντρόφων μας που ανέλαβαν κυβερνητικές ευθύνες. Έλλειψη συντονισμού, αμφίδρομης ενημέρωσης και συλλογικών επεξεργασιών. Ο ξαφνικός βομβαρδισμός μας από τις εκατοντάδες βιογραφικά συντρόφων και μη, που κατέκλυσαν τα γραφεία μας, καθώς και οι προσωπικές πιέσεις που άσκησαν αρκετοί από αυτούς, για έναν διορισμό, σε όλα τα επίπεδα, μας έφεραν αντιμέτωπους για πρώτη φορά με την πραγματικότητα και την καθημερινότητα του πελατειακού κράτους που έχει τελικά, όπως φάνηκε, διαποτίσει σχεδόν όλους, και στο οποίο υποκύψαμε, παραμερίζοντας και καταστρατηγώντας τις μέχρι τότε πάγιες θέσεις μας, δημιουργώντας ‘βολεμένους’ και μη ‘βολεμένους’ που από την επόμενη στιγμή ξεκίνησαν τις γκρίνιες και τις επιθέσεις για τα κριτήρια και την μέθοδο που επιλέχτηκε, κάτι που σωστά μεταφράστηκε από την κοινωνία σαν ένα πρώτο δείγμα πολιτικής ασυνέπειας της ΔΗΜΑΡ.

Ο κάθε σύντροφος ανέλαβε έναν τόσο μεγάλο αριθμό υποχρεώσεων και ευθυνών που καθιστούσε απαγορευτική την εξεύρεση διαθέσιμου χρόνου από πλευράς του, για ενημέρωση, συζήτηση, συλλογική επεξεργασία. Σε αυτό ήρθε να προστεθεί και μια ακατανόητη και ανεξήγητη απόφαση-στάση συστηματικής σιωπής, απόκρυψης, ωραιοποίησης, εξωραϊσμού, άκριτης στήριξης, φανερών και κρυφών, θετικών και αρνητικών γεγονότων και αποφάσεων που συνέβαιναν στα πλαίσια της τρικομματική, με αποτέλεσμα να μην δώσουμε την δυνατότητα στα μέλη μας και τους οπαδούς μας να έχουν γνώση, δυνατότητες διορθωτικών παρεμβάσεων, και άποψη.

Δεν κάναμε σύμμαχό μας σε αυτήν μας την προσπάθεια την κοινωνία, ως οφείλαμε, αλλά ούτε και τα μέλη μας. Δεν είπαμε τις αλήθειες που ξέραμε και οφείλαμε να πούμε.

Καταφέραμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και τα όρια μας στην προσπάθεια να αποφύγει η χώρα την καταστροφή αλλά παραμένει αναπάντητο ερώτημα τι από όλα αυτά έμαθε και κατανόησε η κοινωνία που είχε εναποθέσει τις ελπίδες της επάνω μας.

Φοβάμαι πως δεν κατάλαβε τίποτα γιατί δεν έμαθε και τίποτα. Το μόνο που μπορούσε να δει ήταν την συμμετοχή της αριστεράς της ευθύνης, σε μια κυβέρνηση που έπαιρνε το ένα ποιο σκληρό και άδικο μέτρο μετά το άλλο. Μιας κυβέρνησης που αντί για ένα δίκαιο φορολογικό νομοσχέδιο, ψήφισε και εφάρμοσε ένα καθαρά εισπρακτικό και εντελώς άδικο φορολογικό, που εφάρμοσε τα τεκμήρια με έναν τέτοιο τρόπο που οδήγησε τον μέσο Έλληνα στο απόλυτο αδιέξοδο και σε μαζικές καταθέσεις πινακίδων, ενώ ταυτόχρονα συνέχισε να εισπράττει το χαράτσι μέσο της ΔΕΗ, βυθίζοντας εκατοντάδες σπίτια στο σκοτάδι. Μιας κυβέρνησης που δεν μπόρεσε να ψηφίσει το αντιρατσιστικό, που κατάργησε τον νόμο για την ιθαγένεια, που δεν μπόρεσε να πατάξει την φοροδιαφυγή, που αντί να πατάξει το λαθρεμπόριο καυσίμων προτίμησε την αύξηση των τελών πετρελαίου θέρμανσης, που δεν πραγματοποίησε ούτε μία πραγματική μεταρρύθμιση, που μείωσε μισθούς και συντάξεις και που αύξησε ακόμα περισσότερο τις χιλιάδες των ανέργων. Αυτά εισέπραξε η κοινωνία μας σαν κυβερνητικό έργο από μία κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε και η ΔΗΜΑΡ.

Οι ποιο καλοπροαίρετοι μπορεί να μην μας χρέωσαν τις πολιτικές επιλογές αυτών των μέτρων, μας χρέωσαν όμως την αδυναμία να τα εμποδίσουμε να υλοποιηθούν γιατί εμείς δεν φροντίσαμε να επικοινωνήσουμε το έργο μας και να αναδείξουμε τις προσπάθειες που καταβάλαμε και το κλίμα που συναντούσαμε σε κάθε μας βήμα.

Και φυσικά έγιναν και λάθη, υπήρξαν και καθυστερήσεις και ταλαντεύσεις. Εντελώς ανθρώπινες ιδιότητες ειδικά όταν αναγκάζεσαι να λειτουργείς σε τόσο ασφυκτικά πλαίσια χωρίς προηγούμενη εμπειρία και με μηδενικές ανοχές χρόνου.

Ο καθένας από εμάς για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην νέα πραγματικότητα, σε μια πραγματικότητα που ερχόταν πολλές φορές σε ρήξη με θεμελιώδεις αρχές και τις αδιαπραγμάτευτες αξίες ενός αριστερού, αναγκάστηκε να υιοθετήσει μια προσωπική εσωτερική τακτική, κάτι σαν ατομικό μηχανισμό άμυνας, αναλόγως με την ιδιοσυγκρασία του και τον χαρακτήρα του, ο οποίος όμως συνεχίζει να τον ακολουθεί ακόμα και σήμερα στις περισσότερες των περιπτώσεων.

Άλλος έχοντας πλήρη επίγνωση των συμβιβασμών και υποχωρήσεων που αναγκαζόταν να κάνει, δοκίμαζε τα όρια της ανοχής και αντοχής του.

Άλλος έριξε ‘νερό στο κρασί του’, αναθεωρώντας-μετατοπίζοντας κάποιες από τις ‘κόκκινες γραμμές του’.

Άλλος απορρίπτοντας ή αναθεωρώντας τις μέχρι χτές απόψεις και θέσεις του, απαξίωσε κάποιες από αυτές σαν λάθος, προσάπτοντάς τους τον χαρακτηρισμό: παλαιοκομματικές, αναχρονιστικές, κρατικίστικες κλπ.

Άλλος ‘γαντζώθηκε’ από την ‘αναγκαιότητα σωτηρίας της χώρας’ πάση θυσία και με κάθε κόστος, με τέτοιο πάθος, που ‘ξεθώριασαν’ όλα τα υπόλοιπα στο μυαλό του.

Και τέλος κάποιοι άλλοι, εντελώς απρόσμενα, ένοιωσαν ότι βρέθηκαν στο ‘φυσικό τους’ περιβάλλον, αλλά ακόμα και σήμερα αρνούνται να το παραδεχτούν.

Σε κομματικό επίπεδο την μεγαλύτερη ζημιά την έπαθε η αυτοπεποίθηση μας. Η πίστη μας στον εαυτό μας-στο κόμμα μας και στις δυνατότητές μας να ανταπεξέλθουμε σε αυξημένες υποχρεώσεις και σε κυβερνητικές ευθύνες.

Αυτό το τελευταίο, πιστεύω ότι είναι μια παράμετρος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις όποιες επιλογές του καθενός μας για την επόμενη μέρα.

Κάποιοι βγήκαν σχεδόν αλώβητοι, πλουσιότεροι όμως σε εμπειρίες και γνώσεις, αποφασισμένοι να αλλάξουν τα πράγματα σταματώντας την αδιέξοδη πορεία της χώρας προς όφελος την κοινωνίας μας.

Σε κάποιους κυριάρχησε το συναίσθημα της επιστροφής στις ‘ρίζες’.

Κάποιους άλλους τους ώθησε να ξεκινήσουν μια αγωνιώδη αναζήτηση έμπειρων ‘συνεταίρων’-συμμάχων, ώστε να μπορέσουν σύντομα να ξανά συμμετάσχουν σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα αλλά με καλύτερες προϋποθέσεις.

Σε κάποιους άλλους κυριάρχησαν απορριπτικά συναισθήματα απέναντι σε αυτό που σηματοδοτούσε η ΔΗΜΑΡ και προσπάθησαν να αναζητήσουν κάπου αλλού τον ‘παράδεισό τους’.

Η προσπάθειά μας να ξανά βρούμε τον βηματισμό μας ώστε να συνεχίσουμε να παράγουμε πολιτικές λύσεις για το αύριο της κοινωνίας και της χώρας, ατόνησε.

Επεκράτησε η εσωστρέφεια, οι προσωπικές αντιπαλότητες, οι μικροεγωισμοί, και επικεντρωθήκαμε στην προσπάθεια να δοθεί απάντηση, εδώ και τώρα, στο με ποιους θα πάμε πριν και μετά την επόμενη εκλογική αναμέτρηση αμφισβητώντας με τις πράξεις μας και τις επιλογές μας, μόνοι μας, την αναγκαιότητα ύπαρξης της ΔΗΜΑΡ.

Με τις αλλεπάλληλες κινήσεις και δημόσιες τοποθετήσεις στελεχών και μελών μας, ωθήσαμε την κοινωνία να σταματήσει να αναγνωρίζει την ΔΗΜΑΡ σαν μια αυτόνομη πολιτική δύναμη με διακριτό λόγο και πολιτικό στίγμα, που μπορεί να προσφέρει πολιτικές λύσεις και όραμα για ένα καλύτερο αύριο και να την αντιλαμβάνεται σαν μία συμπληρωματική δύναμη, άλλων πολιτικών σχεδίων και μπαλαντέρ μελλοντικών κυβερνητικών συνασπισμών.

Μεγάλη ζημιά έγινε και σε οργανωτικό επίπεδο όπου σταμάτησε κάθε προσπάθεια για περαιτέρω συγκρότηση των απαραίτητων κομματικών δομών για την εύρυθμη εσωκομματική μας λειτουργία ώστε να μετεξελιχθούμε από μια πολιτική παρέα που ήμασταν, σ’ ένα πραγματικό κόμμα των μελών, με συλλογική λήψη των αποφάσεων, με θέσπιση βασικών κανόνων λειτουργίας, υποχρεώσεων και δικαιωμάτων, καταλήγοντας κάποιοι να παραφράσουνε την δημοκρατία σε ασυδοσία, φτάνοντας μέχρι και στην άρνηση αποδοχής-αναγνώρισης των συλλογικών μας αποφάσεων, ακόμα και αυτών, των αποφάσεων του συνεδρίου και αντιμετωπίζοντας την ΔΗΜΑΡ σαν τόπο προσωρινής στάσης-μετεπιβίβασης προς άλλους κομματικούς σχηματισμούς εάν και όταν δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την προσωπική τους πολιτική καριέρα.

Η ατροφική κομματική συγκρότηση και η υποβάθμιση των τοπικών οργανώσεων, είχε σαν αποτέλεσμα να μην δημιουργήσουμε σταθερές αμφίδρομες γέφυρες με την κοινωνία. Σε αυτήν την επιλογή, των ατροφικών τοπικών οργανώσεων, οδηγηθήκαμε από μια λάθος ή βολική για μερικούς άλλους, άποψη που υιοθέτησαν αρκετοί ότι δεν χρειαζόταν, ότι ήταν περιττή η ύπαρξή τους, θεωρώντας τις σαν ένα παλαιοκομματικό κατάλοιπο που δεν είχε λόγο ύπαρξης στην ηλεκτρονική εποχή μας.

Ο συνδυασμός όλων αυτών των παραμέτρων, επικουρούμενος με την θλιβερή εικόνα προσωπικών πολιτικών τακτικών και ταχτικισμών που σχεδόν σε καθημερινή βάση προσφέραμε στην κοινωνία μας, χρησιμοποιώντας τις προσβάσεις που είχαν κάποιοι ‘τηλεαστέρες’ στα ΜΜΕ, απομάκρυνε τους ψηφοφόρους μας, ο καθένας των οποίων ζει και βιώνει τον δικό του, προσωπικό γολγοθά, αναζητώντας απεγνωσμένα μια διέξοδο επιβίωσης για αυτόν και τα παιδιά του και ουδόλως ενδιαφέρεται για την επιβίωση και τις καριέρες των διάφορων φιλόδοξων πολιτικών και πολιτικάντηδων.

Χαθήκαν όλα;

Το 1.2% σηματοδοτεί το τέλος της ΔΗΜΑΡ, της σοσιαλιστικής- οικολογική – ανανεωτικής αριστεράς;

Πιστεύω πως όχι.

Πιστεύω ότι ήταν ένα προειδοποιητικό καμπανάκι του τι θα συμβεί εάν συνεχίσουμε να ομφαλοσκοπούμε αγνοώντας την κοινωνία και τις ανάγκες της. Την κοινωνία δεν την ενδιαφέρει εάν θα επιβιώσουν συγκεκριμένα κόμματα ή πολιτικές καριέρες και μάλιστα αυτών που θεωρεί ότι ευθύνονται για τα προβλήματα της. Η κοινωνία στενάζει και αναζητάει ρεαλιστικές και εφικτές λύσεις. Πιστεύω ότι ακόμα έχουμε μια τελευταία ευκαιρία αρκεί να την αξιοποιήσουμε άμεσα και με σύνεση, αναγνωρίζοντας τα λάθη μας και βάζοντας επιτέλους ΤΕΛΟΣ στις προσωπικές τακτικές.

Τι πρέπει να κάνουμε

1. Να σταματήσουμε, ΧΤΕΣ, την κοντόφθαλμη προσπάθεια δημιουργίας, παραγωγής και αναζήτησης ‘ενόχων’, την απαράδεκτη ανθρωποφαγία, την προσπάθεια μετάθεσης των ευθυνών και της ‘δικαίωσης’ πληγωμένων εγωισμών. Διαδικασίες και πρακτικές ασυμβίβαστες με ένα κόμμα όπου οι αποφάσεις και οι πολιτικές επιλογές είναι προϊόν συλλογικών αποφάσεων που οφείλουν να δεσμεύουν όλους μέχρι και τον Πρόεδρο. Οι ευθύνες φυσικά είναι υπαρκτές και τα λάθη είναι ορατά, αλλά ο καθένας μας, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο έχει βάλει το λιθαράκι του για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε.

2. Να σταματήσουμε ακαριαία την προσωποποίηση των πολιτικών διαφωνιών μας και την απαράδεκτή και εντελώς απολιτική συμπεριφορά, να αντιπαλεύουμε πολιτικές απόψεις με τις οποίες διαφωνούμε, όχι καταθέτοντας αντίλογο, αλλά με άμεσες και ανήθικες, πραγματικές ή χαλκευμένες, προσωπικές επιθέσεις, αποσκοπώντας στο φτηνό, ξένο για τις ηθικές αρχές της αριστεράς, τέχνασμα, να προσπαθούμε μειώνοντας την προσωπικότητα του συντρόφου που τις εκφράζει, να μειώσουμε εμμέσως την βαρύτητα ή την αξία των πολιτικών απόψεών που εκφράζει. Κοινώς ξεκατίνιασμα.

3. Να τελειώσει εδώ και τώρα κάθε σκέψη και κάθε αμφισβήτηση ως προς την αυτόνομη και διακριτή αναγκαιότητα ύπαρξης της ΔΗΜΑΡ σε βάθος χρόνου, της ηγεσία της, και πρωτίστως η όποια έμμεση ή άμεση (με πρόσχημα την Προεδρία της Δημοκρατίας) αμφισβήτηση στο μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο της, τον Πρόεδρό της ΔΗΜΑΡ, που ακούει στο όνομα, Φώτης Κουβέλης.

4. Να φτιάξουμε, ΧΤΕΣ, πραγματικό κόμμα με σαφή και ξεκάθαρη δομή, ένα κόμμα των μελών. Με απολύτως δημοκρατικές και σαφώς οριοθετημένες λειτουργίες και αρμοδιότητες, ώστε με την λογική της πυραμίδας, να υπάρχει μια διαρκής αλληλοτροφοδοτούμενη κίνηση ιδεών, πολιτικών και πληροφοριών. Να προχωρήσουμε το συντομότερο δυνατόν σε συνέδριο που να είναι (και) Καταστατικό, φροντίζοντας όμως να μην αφήσουμε την υπάρχουσα ψυχοφθόρα κατάσταση να διαιωνίζεται μέχρι το Φθινόπωρο θέτοντας αδιαπραγμάτευτα όρια ανοχής.

5. Ξεκάθαροι κανόνες υποχρεώσεων και δικαιωμάτων, ξεκινώντας από την θεμελιώδη έννοια, του ποιος είναι μέλος του κόμματος και τι υποχρεώσεις και δικαιώματα έχει.

6. Προάσπιση των κανόνων λειτουργίας που θα έχουμε θεσπίσει με απομόνωση, εξοστρακισμό, παρεμπόδιση ή ότι άλλο επιλέξουμε, όσων συνειδητά ή συστηματικά τις παραβιάζουν.

7. Σεβασμός και τήρηση των συλλογικών μας αποφάσεων από όλους. Ναι στην διαφορετικότητα όχι στο μπάχαλο.

8. Να επικαιροποιήσουμε τις ιδρυτικές μας αρχές και αξίες και να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε, (λόγω της συμμετοχής μας στην κυβέρνηση), δηλ. στην δημιουργία – ολοκλήρωση ενός επεξεργασμένου προγράμματος – πρόταση για το αύριο της χώρας, που να καταθέσουμε στην κοινωνία καθιστώντας την συνομιλητή μας για περεταίρω επεξεργασία και υλοποίηση.

Ένα πρόγραμμα που θα προτείνει ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες λύσεις στα σημερινά κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα και θα προσφέρει ένα όραμα. Το όραμα που ξέρουμε καλά ότι μόνο ο σοσιαλισμός και η αριστερά μπορεί να γεννήσει στους ανθρώπους και όχι ο νεοφιλελευθερισμός ή ακόμα χειρότερα ο ναζισμός.

Αυτήν την ελπίδα και το όραμα μόνο η ΔΗΜΑΡ μπορεί και έχει τα εχέγγυα να το προσφέρει και αυτό είναι που έχει ανάγκη και ψάχνει εναγωνίως η κοινωνία μας. Ένα νέο όραμα που θα την γεμίσει ελπίδα και θα την κάνει να πιστέψει ξανά σε ένα καλύτερο αύριο, σε ένα καλύτερο μέλλον, όχι σε ατομικό επίπεδο, αλλά σε συλλογικό και τότε είναι σίγουρο ότι πολλοί θα είναι αυτοί που θα θελήσουν να αγωνιστούν συστρατευόμενοι μαζί μας, ακόμα και εάν χρειαστεί να ταλαιπωρηθούν και να παλέψουν σκληρά μέχρι να το επιτύχουν.

9. Να σταματήσουμε να ανακυκλώνουμε συνεχώς ένα θέμα ουσιαστικά λυμένο για την ΔΗΜΑΡ, τις κυβερνητικές συμμαχίες και τις συζητήσεις με τα υπόλοιπα κόμματα, αφού η έννοια συνεργασία και συνομιλία είναι έννοιες που αποτελούν δομικό στοιχείο της ιδεολογίας μας και μάλιστα όταν αποσκοπούν σε όφελος για την χώρας και την κοινωνία μας. Το θέμα νομίζω ότι μπορεί να κλείσει οριστικά δηλώνοντας ξεκάθαρα προς όλους, ότι η ΔΗΜΑΡ είναι ένα κατ’ εξοχήν συνεργασιακό κόμμα αρκεί να μην πλήττεται η αυτοτέλειά της, να παρέχονται τα εχέγγυα αξιοπιστίας και πιστής εφαρμογής του προσυμφωνημένου προγράμματος και να παρέχονται οι απαραίτητες προϋποθέσεις ότι οι πολιτικές που θα εφαρμοστούν δεν θα αντιμάχονται με θεμελιώδεις αρχές της ιδεολογίας της, πρωτίστως δε αυτές, που ταυτίζονται με την διακριτή πολιτική της οντότητα