Η μακρόχρονη εμπειρία από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με κρίσεις να διαδέχονται περιόδους ύφεσης χωρίς ποτέ (μετά το 1974) να εκτροχιάζονται σε ένοπλη σύγκρουση, οδηγεί συχνά σε εφησυχασμό. Πόλεμος με την Τουρκία δεν γίνεται, μας διαβεβαιώνουν. Οι Αμερικανοί δεν θα τον επιτρέψουν, ιδίως σήμερα εν μέσω πολέμου της Ουκρανίας. Ο Ερντογάν έχει ήδη πολλά μέτωπα ανοικτά. Οι δύο χώρες μας δεν θα θυσιάσουν τον προσοδοφόρο τουρισμό. Εξάλλου, οι φραστικές υπερβολές στα «εθνικά» θέματα είναι αναπόσπαστο μέρος της εσωτερικής τους πολιτικής. Ας μην τις παίρνουμε τοις μετρητοίς.

Πρόεδρος μόνος, ψάχνει πλειοψηφία»: σοβαρές μόνο προτάσεις στο Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων, Παρίσι, Γαλλία, υπόψη Εμανουέλ Μακρόν. Το τηλεοπτικό διάγγελμα του Προέδρου το βράδυ της Τετάρτης είχε στόχο την προσέλκυση συμμάχων προκειμένου η προεδρική, σχετική πλέον, πλειοψηφία να αποκτήσει τις κρίσιμες 43 ψήφους που της λείπουν για να μπορεί να νομοθετεί.

Οι κρίσεις της τελευταίας δωδεκαετίας και οι αλλαγές στις πολιτικές που υιοθετήθηκαν από κυβερνήσεις για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειές τους καθιστούν επίκαιρο το ερώτημα αν ωρίμασαν οι συνθήκες για αλλαγή οικονομικού παραδείγματος. Αλλαγή που με τη σειρά της θα μπορούσε να συμβάλει στην επιστροφή των σοσιαλιστικών κομμάτων -έπειτα από μια εικοσαετία εκλογικών απωλειών- σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή στην Ευρώπη.

Το μεταναστευτικό βρίσκεται στην προμετωπίδα των πολιτικών της κυβέρνησης Ν. Αναστασιάδη. Στον τελευταίο χρόνο της θητείας της, η κυβέρνηση εφαρμόζει μέτρα που αποσκοπούν, όπως διακηρύσσει, στην αναχαίτιση της παράτυπης μετανάστευσης μέσω της πράσινης γραμμής. Χαρακτηρίζει τις αυξημένες τα τελευταία χρόνια μεταναστευτικές ροές «μείζον εθνικό ζήτημα για την ασφάλεια των Ελληνοκυπρίων».

Συμπληρώνονται σε λίγες μέρες τέσσερις μήνες από την εισβολή ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία. Είναι η πρώτη μεγάλη εισβολή και κατάληψη εδαφών ξένης χώρας στην Ευρώπη από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μικρότερης κλίμακας ήταν η εισβολή της Τουρκίας το 1974 στην Κύπρο, αλλά με μεγαλύτερη κατοχή εδαφών, η οποία συνεχίζεται ακόμη.

Δεν είμαι οπαδός της θεωρίας των εθνικών ιδιαιτεροτήτων ως ερμηνευτικού σχήματος για την κατανόηση των πολιτικών φαινομένων. Υπό ένα πρίσμα, εξάλλου, όλοι οι λαοί είναι ιδιαίτεροι, όπως και όλοι οι άνθρωποι ξεχωριστοί, αλλά όλοι έχουν λίγο-πολύ τις ίδιες ανάγκες και το ίδιο πάνω-κάτω εύρος αντιδράσεων στα εξωτερικά ερεθίσματα.

Ακούω τις παροτρύνσεις πολλών πολιτικών προς επιχειρηματίες να δίνουν υψηλότερους μισθούς. Καλώς. Αλλά, το πολιτικό προσωπικό της χώρας, αν εννοεί αυτά που λέει, όφειλε να δίνει το παράδειγμα (αν όχι προνομιακής, όπως πολλοί πιστεύουμε ότι θα ήταν το σωστό) της ισότιμης μεταχείρισης της μισθωτής εργασίας.

Εάν προσεγγίσουμε τις σχέσεις της Τουρκίας του Ερντογάν με τη Δύση με τα δεδομένα που είχαν διαμορφωθεί πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, τότε θα επιβεβαιώσουμε για μία ακόμη φορά ότι η Τουρκία έχει εξελιχθεί σε μόνιμη παρενόχληση των ΗΠΑ και της Ε.Ε. καθώς επιμένει σε μια δική της εθνική περιφερειακή ατζέντα που πολύ συχνά συγκρούεται με τα ζωτικά συμφέροντα των εταίρων της.

Στις προεκλογικές περιόδους έχουμε ένα σωρό βρόμικα χτυπήματα. Υπερβολές στην εκφορά του λόγου, βιτριολικά υπονοούμενα, δολοφονίες χαρακτήρων, συκοφαντικές επιθέσεις, ακόμη και απόπειρες πολιτικής εξόντωσης. Δράστες, και πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης. Οι περισσότερες κατηγορίες ξεχνιούνται μόλις κλείσουν οι κάλπες και σπανίως δίνεται συνέχεια. Προφανώς γιατί οι κατήγοροι δεν έχουν στοιχεία.

Πριν από δύο εβδομάδες και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Παιδικής Εργασίας, η Δόμνα Μιχαηλίδου, υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, έκανε την εξής δήλωση: «Ευθύνη μας να διασφαλίσουμε ότι όλα τα παιδιά μεγαλώνουν ως παιδιά και έχουν τις ευκαιρίες που δικαιούνται». Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας, ένα στα δέκα παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο, αντί να πηγαίνει στο σχολείο αναγκάζεται να δουλέψει, υπό συνθήκες σκληρές και με ελάχιστη αμοιβή για να συνεισφέρει στο οικογενειακό εισόδημα, εγκλωβισμένο σε έναν φαύλο κύκλο της φτώχειας και της εκμετάλλευσης από τον οποίο είναι σχεδόν αδύνατο να βγει.

Η τρέχουσα πολιτική έχει οδηγήσει σε υποστελέχωση και απαξίωση των δομών για τις εξαρτήσεις, ενώ κατά κύριο λόγο χαρακτηρίζεται από ευκαιριακές, με επικοινωνιακά κριτήρια δράσεις και παρεμβάσεις, οι οποίες δεν εντάσσονται σε κανενός είδους συνεκτικό σχεδιασμό, ούτε λαμβάνουν υπόψη τις τοπικές κοινωνίες και τις ανάγκες τους. Είναι προφανές πως η σημερινή κυβερνητική πολιτική είτε αδυνατεί είτε αδιαφορεί να παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό σχέδιο για την ολιστική αντιμετώπιση των εξαρτήσεων

Από το 1984 όταν ο Μιτεράν διόρισε πρωθυπουργό τον Φαμπιούς, η Αριστερά και η Δεξιά στη Γαλλία παρουσίαζαν στους ψηφοφόρους δύο εναλλακτικές πορείες προς μία κατεύθυνση, το τέλος του Γαλλικού Μοντέλου ή της Γαλλικής Εξαίρεσης ή του τελευταίου Γαλατικού Χωριού του Αστερίξ, όπως απαξιωτικά προσέγγιζαν τη Γαλλία οι Αγγλοσάξονες.