Απαντούν οι: 

Φώτος Λαμπρινός: Προσγείωση στην αναγκαιότητα του εφικτού

Χρήστος Χωμενίδης: Ρεαλιστικές προτάσεις για έξοδο από την κρίση

Τέλης Σαμαντάς: Σε νέους δρόμους, παρέα με πολλούς

Οποιοσδήποτε ζει την καθημερινότητα, καταλαβαίνει ότι η άνευ ορίων και άνευ όρων συμμόρφωση στα κελεύσματα του ΔΝΤ (που ίσως και να μην εκπορεύονται στο σύνολο τους από το ΔΝΤ) θα επιφέρει κοινωνικό κατακερματισμό, θα οδηγήσει στη φτώχεια και στον αποκλεισμό κατηγορίες ολόκληρες συμπολιτών μας, θα πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες εκρήξεις. Πιθανότατα δε δίχως να οδηγήσει καν στην πολυπόθητη ανάκαμψη των αριθμών.

Τον τελευταίο καιρό όλοι μας πιπιλάμε μια καραμέλλα: την καραμέλλα της κρίσης. Κρίση οικονομική, πολιτική, κοινωνική, αξιών, ηθική και πάει λέγοντας.
Ωραία. Το ξέρουμε, το είπαμε, το μάθαμε. Και παρακάτω; Πώς απ’ αυτή τη ρημάδα την καραμέλλα της κρίσης που έχει πιά λοιώσει κι αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα θα περάσουμε σ’ ένα επόμενο στάδιο; Μ’ άλλα λόγια: Από ποιούς δρόμους θα βγούμε από την κρίση; Και, επίσης, με ποιούς θα πάρουμε αυτούς τους δρόμους;

Είναι δικαίωμα των εργαζομένων να αγωνίζονται και να κινητοποιούνται για να αποκρούουν ρυθμίσεις που τους περιθωριοποιούν, απομειώνουν την αμοιβή της εργασίας τους και περιορίζουν τα εργασιακά δικαιώματά τους. Είναι δικαίωμά τους να αντιτίθενται στην κυβερνητική πολιτική, που, πολλές φορές, αρνείται την ικανοποίηση δίκαιων αιτημάτων και ενεργεί ισοπεδωτικά με γενικόλογη αναφορά στην αντιμετώπιση της κρίσης. Οι αγώνες του συνδικαλιστικού κινήματος όμως, θα πρέπει να εντάσσονται σ’ ένα συνολικό σχεδιασμό, που δεν θα τροφοδοτεί ενδοκοινωνικές αντιθέσεις, με κίνδυνο να αποδυναμώνεται το περιεχόμενο και η στόχευσή τους.