Νομίζω ότι αν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά και υπεύθυνα για τα «σκληρά και άδικα» μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση (κατά δική της ομολογία), οφείλουμε πρώτα να απαντήσουμε σε μια σειρά ερωτήματα από τα οποία απομονώνω τα εξής: Υπάρχουν και ποια είναι τα μέτρα που θα έπρεπε εμείς οι ίδιοι να είχαμε τολμήσει;

Υπάρχουν και ποια είναι τα μέτρα που θεωρούμε μεν άδικα, αλλά υποχρεούμαστε να δεχτούμε, είτε επειδή δεν υπάρχουν εφικτές εναλλακτικές λύσεις είτε γιατί η άρνησή μας θα επέφερε τη χρεοκοπία;

Όλοι έχουν αντιληφθεί ότι η κρίση με τα φορτηγά και τα βυτία οφείλεται στη σύγκρουση του πελατειακού συστήματος (μη έκδοσης) των αδειών με την οικονομική πραγματικότητα και τις ανάγκες της κοινωνίας από τις οδικές τις μεταφορές. Η αντίθεση αυτή δεν είναι τωρινή, με την κρίση και την τρόικα, αλλά τώρα κλιμακώνεται.

Δύο είναι τα κεντρικά και σοβαρά προβλήματα που δημιουργεί το ισχύον επί δεκαετίες σύστημα, το οποίο έστησαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και συντεχνιασμός :

Η Θεσσαλονίκη δεν έχει ανάγκη από ένανα ακόμη καλό διαχειριστή. Ούτε νομίζω πως η Θεσσαλονίκη χρειάζεται σωτήρα.

Η πόλη ήταν μιά κοσμοπολιτισα και πολυεθνική κούκλα και κατήντησε άξενη, ξενόφοβη και συντηρητική φτειασιδωμένη, επαρχιακής συνειδήσεως γεροντοκόρη.

Ηταν μιά πόλη που αγκάλιαζε κάθε ριζοπαστικό και νεωτερικό ρεύμα και κίνημα και κατάντησε μιά αντιδραστική και αποκρουστική χοάνη του εθνικιστικού και οπισθοδρομικού παραεκκλησιαστικού λόγου, που έχει και πέραση.

Ακόμη και η φήμη για το «πολύ καλό φαί της πόλης» είνα μιά φαινάκη, μιά ψευδαίσθηση στην οποία βολέυονται οι κάτοικοι της.

Εδώ και μερικούς μήνες, έχει αρχίσει και λειτουργεί ένα ιδιότυπο, ελληνικό «πολιτικό ημερολόγιο» : η παρουσία του «Μνημονίου» μετριέται (και εξειδικεύεται) ανάλογα με τις απεργίες της ημέρας. Αυτός είναι, άλλωστε, ο μόνος τρόπος που βρήκε, ως τώρα, ο ελληνικός συνδικαλισμός για να τοποθετηθεί απέναντι στην κρίση ∙ με τη συσπείρωση γύρω από αιτήματα «ομοιοεπαγγελματικών ενώσεων» συντεχνιακού χαρακτήρα που βαφτίζονται, κατά περίπτωση, ως αγώνας για «κοινωνικά κεκτημένα», προκειμένου να αποκτήσουν την κατάλληλη αίγλη για τη νομιμοποίησή μιας, εντέλει, αντικοινωνικής συμπεριφοράς.

Ο Φώτης Κουβέλης, πρόεδρος της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, μετά τη συνάντηση με το προεδρείο του σωματείου των εργαζομένων στην ΑΤΕ έκανε δηλώσεις όπου μεταξύ άλλων αναφέρθηκε :

-Επιστράτευση(επίταξη υπηρεσιών των ιδιοκτητών φορτηγών)

-Οι συζητήσεις τρόικας -κυβέρνησης

-Για την ΑΤΕ και τον δημόσιο τραπεζιτικό πυλώνα

Με αντικείμενο το συντονισμό δράσης (Οργανωτικής και Εκλογικής) στο χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς σε επίπεδο περιφέρειας.

Συγκροτήθηκε το προσωρινό γραφείο της περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας της Δημοκρατικής Αριστεράς, αΑποτελούμενο από τους:
1.ΒΟΥΚΟΥΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ (Εύβοια) Τηλ 6973304191- gvoukoutis@hol.gr
2.ΠΑΥΛΟΒΙΤΣ ΑΛΚΗΣ (Εύβοια) Τηλ.6932838349- alkis4@otenet.gr
3.ΓΡΥΠΑΡΗΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ (Θήβα) Τηλ.6977592757
4.ΚΑΡΑΤΣΩΛΗΣ ΝΩΝΤΑΣ (Θήβα) Τηλ.6932222772- ekaratsolis@hotmail.com
5.ΚΑΡΑΚΙΚΕΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ (Λιβαδειά) Τηλ.6977440399- serkarakikes@yahoo.gr
6.ΠΟΛΥΜΕΡΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ (Φθιωτιδα) Τηλ.6976562635

...Η Δημοκρατική Αριστερά θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο, τόσο επί της αρχής, όσο και επί των άρθρων, επειδή αυτό που χαρακτηρίζει το νομοσχέδιο είναι το άρθρο 3 και οι τροπολογίες και όχι οι διατάξεις, για τον εξορθολογισμό της κατάρτισης και αναμόρφωσης του Προϋπολογισμού, ώστε επιτέλους να γίνει κατά το δυνατόν αξιόπιστος, με ελεγχόμενες αποκλίσεις, υιοθετώντας μάλιστα με το άρθρο 12, την από χρόνια πρόταση της Αριστεράς για τη δημιουργία του «Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής».

Σε ευρεια σύσκεψη μελών και φιλων της Ανανεωτικής Αριστεράς, πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 27/7, η Ιδρυτική Συνέλευση του κόμματος Δημοκρατικής Αριστεράς Λιβαδειάς .

Η σύσκεψη έγινε με την παρουσία του βουλευτή Θ.Λεβέντη.

Στην εισήγηση του αναφέρθηκε στους λόγους δημιουργίας, την χρησιμότητα, τους στόχους και τις προοπτικές ενος σύγχρονου Ευρωπαικού Αριστερού κόμματος .

Όλοι οι συμμετέχοντες ,εν ενεργεία μελη,νεοι ενδιαφερόμενοι,αλλα και παλιοί αποστασιοποιημένοι, γυναίκες και άντρες, με πηγαίο , αυθόρμητο και απελευθερωτικό λόγο κατέθεσαν τις σκέψεις τους και τον προβληματισμό τους.

Δηλώνοντας ταυτόχρονα την αισιοδοξία τους και την διάθεση τους να συμβάλλουν στο ελπιδοφόρο νέο εγχείρημα.

Η υπόθεση των κινητοποιήσεων των Ελεγκτών Εναέριας Κυκλοφορίας δεν έχει μόνο τη βραχυπρόθεσμη βαρύτητα - σύγκρουση εν μέσω καλοκαιριού με πλήγμα στον τουρισμό, για την οποία ευθύνες έχει και η κυβέρνηση.

Έχει δύο άλλες πολύ σημαντικές πλευρές ουσίας που πρέπει να συζητηθούν, γιατί αφορούν όλη την κοινωνία. Η μία είναι η εφαρμογή των κανόνων ασφαλείας και η άλλη το κεντρικό αίτημα των κινητοποιήσεων.

Είναι εντυπωσιακή η σιωπή της κυβέρνησης όταν συνδικαλιστές και μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν ως μορφή απεργίας (“λευκής”) την τήρηση των κανόνων ασφαλείας.

Το κυπριακό πρόβλημα είναι ένα σύνθετο διακοινοτικό ζήτημα.

Με σαφείς διακρατικές διαστάσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία και ευνοϊκό πεδίο άσκησης διπλωματικής πολιτικής από τις μεγάλες δυνάμεις. Συνδέεται αναντίρρητα με τη ρύθμιση του Μεσανατολικού.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ πλευρά έχει σημαντική ευθύνη για την κατάσταση που δημιουργήθηκε στο κυπριακό κράτος μετά την ίδρυσή του το 1960. Η εμπλοκή μηχανισμών και η συνωμοτική δράση προσώπων απέδειξε ότι δεν εξυπηρέτησε καθόλου την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η νοµοθετική παρέµβαση του υπουργού Εργασίας µε σκοπό να ακυρωθούν πρόσφατες συλλογικές συµβάσεις εργασίας και διαιτητικές αποφάσεις, τροπολογία που τίθεται αύριο σε ψηφοφορία στη Βουλή, εξόργι σε συνδικαλιστές, πολιτικούς και νοµικούς, θα µπορούσε όµως να είναι η αφορµή για µιαν ευρύτερη συζήτηση γύρω από τους θεσµούς και τα όρια της πολιτικής. Αφορά συλλογικές συµβάσεις ύστερα από µεσολάβηση και διαιτητικές αποφάσεις του Οργανισµού Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), καµιά δεκαριά όλες µαζί, µε τις οποίες είχαν χορηγηθεί φέτος κάποιες ελάχιστες αυξήσεις – µεταξύ 1,5% και 3% – στους µισθούς λιγοστών κατη γοριών εργαζοµένων.

Η συνέχιση της απεργίας των ιδιοκτητών φορτηγών δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην εξέλιξη της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.

Η μη έκδοση νέων αδειών φορτηγών και βυτιοφόρων επί δεκαετίες οδηγεί σε αυξημένα κόμιστρα και σε μεγάλη δαπάνη κεφαλαίων για τις μεταβιβάσεις των αδειών.

Αυτή η πολιτική του πελατειακού κράτους, με αδικαιολογήτως κλειστά επαγγέλματα πρέπει να πάρει τέλος το συντομότερο δυνατό.

Η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι του κλάδου οφείλουν με διάλογο - και μόνο με αυτόν - να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, διασφαλίζοντας όσους απέκτησαν άδειες πρόσφατα, πληρώνοντας υπέρογκα ποσά.

Είναι ανάγκη να αναζητηθούν άμεσα τρόποι συνεννόησης για να εξασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον και η καθημερινότητα των πολιτών.