Σε πολλές πόλεις αλλά και σε ευρύτερες γεωγραφικές ενότητες ακόμη και σε πανελλαδικό επίπεδο έχουν συγκροτηθεί κινήσεις πολιτών για ένα φλέγον θέμα της περιοχής τους ή γενικότερα. Οι κινήσεις αυτές είναι ένα σχετικά νέο δημιούργημα και μάλιστα σε μια εποχή μιας γενικότερης κρίσης της κοινωνικής και πολιτικής συγκρότησης. Δημιουργούνται με απλό τρόπο άμεσης δημοκρατίας και οι συνελεύσεις των πολιτών αποτελούν το μοναδικό ίσως επίπεδο στο οποίο παίρνονται οι αποφάσεις με πνεύμα συναίνεσης, σύνθεσης και υπέρβασης των διαφορών.

Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία χρειάζεται απελπισμένα ιδεολογική ανανέωση. Παρά τη γενικευμένη αίσθηση πως ο καπιταλισμός διέρχεται μια κρίση για την οποία βασικοί υπεύθυνοι είναι η πλεονεξία, η ανευθυνότητα, ο νεοφιλελευθερισμός και οι ανεξέλεγκτες αγορές, πουθενά στην Ευρώπη δεν παρατηρείται άνοδος της επιρροής των αριστερών κομμάτων, ούτε εμπεδώνεται η αίσθηση πως δικαιώνεται η αριστερή κοσμοθεωρία.

Ο αρτιγέννητος πολιτικός μας φορέας, τον οποίον δημιουργήσαμε στις 27 Ιουνίου, έχει να αναμετρηθεί με δύο πρωταρχικά προβλήματα, η αντιμετώπιση των οποίων πιθανότατα θα καθορίσει και τη μελλοντική του εξέλιξη: Η Δημοκρατική Αριστερά, δηλαδή η ευώνυμη – με τη διπλή σημασία της λέξης – Αριστερά του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας, αλλά και της οικολογικής εγρήγορσης, υποχρεούται να δικαιολογήσει επαρκώς το γιατί και σε τι χρειάζεται η ίδια, καθώς και το μέγεθος των ευθυνών που αναλαμβάνει, σε αυτή τη χαλεπή συγκυρία για τη χώρα και την κοινωνία.

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ κατάθλιψη των τελευταίων µηνών, η µόνη αισιόδοξη εξέλιξη αφορά περιέργως τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ: η (πάλαι ποτέ) Ανανεωτική Αριστερά αποφάσισε να εγκαταλείψει το συνονθύλευµα Κνιτών και αριστεριστών για να βαδίσει αυτοτελώς στον στίβο της πολιτικής. Καλώς τους κι ας αργήσανε...