Είναι πράγματι εντυπωσιακή η αθρόα προσέλευση μικροεπενδυτών, και τελευταία αγροτών, στους διάφορους φορείς και τη ΔΕΗ προκειμένου να υποβάλουν αίτηση για φωτοβολταϊκή μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Αυτό, βέβαια, οφείλεται στη γενναιόδωρη τιμή αγοράς της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία καθορίσθηκε πρόσφατα περίπου στα 450 ευρώ τη MWh (εκατομμύρια βατ-ώρες). Σε αυτήν την τιμή και με ίδια κεφάλαια στο 30% του κόστους επένδυσης, ο επενδυτής μπορεί να επιτύχει καθαρή απόδοση που υπερβαίνει το 15% ετησίως.

Ο Νίκος Τσούκαλης, μετά την αποχώρηση της ΝΔ από την εξεταστική επιτροπής της Βουλής για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, έκανε την παρακάτω δήλωση:

"Θεωρούμε ως Δημοκρατική Αριστερά, ότι η αποχώρηση της ΝΔ από την Επιτροπή για τη διερεύνηση του σκανδάλου του Βατοπεδίου υπονομεύει την από κοινού απόφαση για διερεύνηση του μεγαλύτερου σκανδάλου της τελευταίας εικοσαετίας."

Η σοβαρή δυσκολία για την αύξηση των εσόδων, η διογκούμενη ανεργία και η έκρηξη του πληθωρισμού συνιστούν απαισιόδοξα μηνύματα για το μέλλον.

Το επικαιροποιημένο μνημόνιο με τα νέα μέτρα και η οριστικοποίηση των αποφάσεων στο συμβούλιο των Υπουργών οικονομικών επιτείνουν την ανησυχία των πολιτών.

Χρειάζεται έγκαιρα αλλαγή πολιτικής που να αντιμετωπίζει την ύφεση στην πραγματική οικονομία και την ανεργία.

Χρειάζονται πράξεις και όχι λόγια για ένα σχέδιο ανάπτυξης.

Η σημερινή εικόνα δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο σε αδιέξοδο.

Τις μέρες αυτές, και με αφορμή την πρόταση της Δημοκρατικής Αριστεράς για την υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη στο δήμο της Αθήνας, εμφανίστηκαν στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης δύο βασικές δέσμες κριτικών, που προσπαθούν να υπονομεύσουν ή και να ακυρώσουν τη δυναμική ενός τέτοιου εγχειρήματος. Η μία προέρχεται από μερίδα του φιλοκυβερνητικού τύπου και στηρίζεται στη γνώριμη λογική των ενστάσεων για την «αναγνωρισιμότητα» του υποψηφίου. Η άλλη προέρχεται από μια ομάδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που επανέφερε το μονότονο σενάριο της συνεργασιολογίας της Δημοκρατικής Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ, στο όνομα της κεντροαριστερής «συμμαχίας των προθύμων» υπέρ του Μνημονίου.

Το 1996 οι εκδόσεις του «Ελεύθερου Τύπου» εξέδωσαν το –εδώ και καιρό εξαντλημένο– βιβλίο του Ραούλ Βάνεγκεμ, διακεκριμένης μορφής των Καταστασιακών και συντρόφου του Γκυ Ντεμπόρ, με τίτλο Το Τέλος της Εξάρτησης, προειδοποίηση προς τους μαθητές γυμνασίου και λυκείου. Η μπροσούρα του γάλλου καταστασιακού είχε κυκλοφορήσει το 1995 με πρωτότυπο τίτλο Avertissement aux ecoliers et aux lyceens αποτελώντας δημόσια παρέμβαση στο τοπίο που διαμόρφωναν οι μαθητικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία της εποχής. Πώς μου ήρθε τώρα ο Βάνεγκεμ στο μυαλό; Συναρτημένη η «έλευσή» του με τις εξελίξεις στην καθ’ ημάς Αριστερά, άλλοι θα μιλήσουν για αριστερίστικο αταβισμό κι άλλοι θα αναζητήσουν νέα τσιτάτα στον συγγραφέα της Επανάστασης της καθημερινής ζωής, η οποία τώρα μπορεί και να έχει μεταμορφωθεί σε συνταγές lifestyle.

Η κρίση του δημόσιου σχολείου ήταν εδώ από καιρό. Οι δραματικές εξελίξεις που οδήγησαν στο μηχανισμό στήριξης και στο μνημόνιο έρχονται απλώς να την εντάξουν στη μεγάλη εικόνα της χρεοκοπίας της χώρας αλλά και ν’ ανοίξουν την ατζέντα σχετικά με τα αίτια και τις προοπτικές διεξόδου. Και βέβαια, όπως και σ’ όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, η κρίση του δημόσιου σχολείου δεν είναι μόνο ούτε κυρίως οικονομική, είναι δομική και λειτουργική. Είναι κρίση στόχων, προοπτικής και αποτελεσματικότητας και συμπεριλαμβάνει όλους τους δρώντες παράγοντες που το συναποτελούν και το επικαθορίζουν, τις κυβερνήσεις, το πολιτικό σύστημα, το συνδικαλισμό, τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές, την κοινωνία.

Η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής «αποκάλυψε» πράγματα ήδη γνωστά στην εκπαιδευτική κοινότητα.

1. Υπάρχουν μαθητές πολλών ταχυτήτων που κυμαίνονται από 19,9 έως 0,9. Μαθητές με ικανότητες και οικογενειακή στήριξη που έχουν στόχους και εργάζονται σκληρά και εισάγονται σε αξιοπρεπείς, για τα ελληνικά δεδομένα, σχολές και μαθητές αδύναμους, αδιάφορους, που συμμετέχουν στις εξετάσεις για πλάκα και εισάγονται σε σχολές της πλάκας. Φυσιολογικά πράγματα. Σίγουρα το ταξικό στοιχείο παίζει το ρόλο του χωρίς να είναι απόλυτα καθοριστικό. Tα παιδιά της μεσαίας και ανώτερης τάξης έχουν πρόσβαση σε καλύτερα άρα και ακριβότερα φροντιστήρια, ζουν σε καλύτερες περιοχές και φοιτούν σε καλύτερα δημόσια ή και ιδιωτικά σχολεία, έχουν πιθανά μορφωμένους γονείς και φυσικά δημόσιες σχέσεις.

Η εισαγωγή σε ανώτατες σχολές αποφοίτων λυκείου με βαθμό 4, 5, 3 ή και κάτω της μονάδος (0,91!) δεν εξέπληξε κανέναν. Ολοι γνώριζαν τι θα συμβεί με την κατάργηση της βάσης του μεσοσταθμικού 10. Το βλέπαμε να συμβαίνει επί σειρά ετών.

Συνηθισμένος στη θετική δημοσιότητα που του προσέφερε επί χρόνια ο ρόλος του Συνηγόρου του Πολίτη, ο Γιώργος Καμίνης καλείται τώρα να «κολυμπήσει» στα δύσκολα νερά των πολιτικών ζυμώσεων. Η πρόταση του Φώτη Κουβέλη να είναι αυτός ο υποψήφιος της Κεντροαριστεράς για τον Δήμο της Αθήνας δεν συνοδεύεται μόνο από σχόλια επιδοκιμασίας, αλλά από δισταγμούς, αμφιβολίες, αν όχι και ανοιχτές αντιδράσεις. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Εθνος», ο πρώην πλέον Συνήγορος εξηγεί γιατί ενδιαφέρεται για τον Δήμο, σχολιάζει τις μετρήσεις που διενεργούνται για το πρόσωπό του από εταιρείες δημοσκοπήσεων και θυμώνει όταν ακούει ότι «εκβιάζει το ΠΑΣΟΚ».

Η υποψηφιότητα του καθηγητή Γ. Καμίνη για τη δημαρχία της Αθήνας είναι μια από τις καλύτερες προτάσεις για να δοκιμαστεί και να θεμελιωθεί μια νέα σχέση πολίτη και δήμου. Είκοσι πέντε χρόνια μονοκομματικής διοίκησης του δήμου είναι πολλά, έχει κλείσει ο κύκλος αυτός. Παρά τον συνεχή δανεισμό και τη συνεπαγόμενη αύξηση των τελών κ.λπ., η προσφορά του δήμου προς τους δημότες όλο και μικραίνει και υποβαθμίζεται.
Ο επικεφαλής του Συνηγόρου του Πολίτη έχει πετύχει όλα αυτά τα χρόνια - μαζί με τους συνεργάτες του - να αποδείξει ότι μπορεί στη σημερινή Ελλάδα να υπάρξει, να εφαρμοστεί μια διαφορετική σχέση με το Δημόσιο.

Περίσσεψαν αυτές τις μέρες τα εύσημα από επίσημα χείλη για την πορεία εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας. Δημοσιεύονται στα διεθνή μέσα την ώρα που η ελληνική κοινωνία ετοιμάζεται για ένα δύσκολο φθινόπωρο και χειμώνα, για νέα συμπίεση εισοδημάτων και άνοδο της ανεργίας, παρακινώντας μας να αντέξουμε. Πρώτα και κύρια όμως απευθύνονται στις αγορές, όπου διατηρείται ισχυρή η δυσπιστία αν μπορούμε να τα καταφέρουμε χωρίς αναδιαπραγμάτευση του χρέους.

Σε μια νέα λογική φαίνεται να εισέρχεται η ανατολική Μεσόγειος, όπου η ενέργεια μοιάζει να αναγορεύεται σε βασικό κίνητρο της σταθερότητας και της ασφάλειας. Ειδικότερα η διαμόρφωση ενός νέου δυναμικού κέντρου στην ανατολική Μεσόγειο, που θα περιλαμβάνει την Κύπρο, το Ισραήλ και την Ελλάδα, αλλά και ο αποχαρακτηρισμός της Ελλάδας ως «απειλής» για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας, είναι δύο πληροφορίες πρόσφατης εσοδείας και ιδιαίτερης σημασίας για την περιοχή μας.