Το έξυπνο αυτό σύνθημα - ερώτημα που συνοδεύει πρόσφατη αφίσσα που εξέδωσε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών, περιγράφει εύγλωτα την πολιτική που αποφάσισε να εφαρμόσει η κυβέρνηση της λεγόμενης «Πράσινης Ανάπτυξης» απέναντι στο πιο οικολογικό και πράσινο μέσο μεταφοράς.

Οι ρυθμίσεις της κυβέρνησης για τις εργασιακές σχέσεις είναι απαράδεκτες. Πέρα από την πρόδηλη αντισυνταγματικότητά τους, καταστρέφουν τον προστατευτικό ιστό της εργασίας, που κατακτήθηκε με αγώνες, καθηλώνουν τους εργαζόμενους, τους υποτάσσουν στις διαθέσεις και τα συμφέροντα της εργοδοσίας και διασπούν τη συνοχή της κοινωνίας.

Σε καμμία περίπτωση δεν αποτελούν ρυθμίσεις που μπορούν, έστω και προσχηματικά, να δικαιολογηθούν ότι εντάσσονται στην αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους και της οικονομικής κρίσης. Αντίθετα, συντελούν αρνητικά.

Τη Δευτέρα 5 Ιουλίου αναρτήθηκε από το Yπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας & Κλιματικής Αλλαγής σε δημόσια διαβούλευση το σχέδιο νόμου «Προστασία της βιοποικιλότητας». Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι συντάσσεται το 2010, έτος ανακηρυγμένο ως «Διεθνές Έτος Βιοποικιλότητας» από τα Ηνωμένα Έθνη.

Διαβάζοντας το νέο σχέδιο νόμου, διαπιστώνει κανείς ότι η θεώρηση της προστασίας της βιοποικιλότητας εκ μέρους του υπουργείου περιορίζεται στο χαρακτηρισμό και στη διαχείριση γεωγραφικών περιοχών περιβαλλοντολογικού ενδιαφέροντος.

Πολλοί αναρωτήθηκαν όταν άκουσαν την εξαγγελία του Φώτη Κουβέλη για τη δημιουργία του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς εάν θα έχουμε μια προσπάθεια ανασύστασης της προδικτατορικής ΕΔΑ. Η προφανής απάντηση είναι ότι η Δημοκρατική Αριστερά δεν κοιτάζει στο παρελθόν, αξιοποιεί μεν τα ιστορικά στοιχεία αλλά έχει το βλέμμα της στο μέλλον και τη δημοκρατία στην καρδιά της.

Δεν είναι ένα επιπλέον κόμμα της Αριστεράς. Είναι ένα κόμμα που αντιστοιχεί με τα καίρια ζητήματα που θέτει η ελληνική κοινωνία έχοντας στον πυρήνα της τη δημοκρατία, το ριζοσπαστισμό και τον αριστερό ευρωπαϊσμό.