Εδώ και κάμποσους μήνες ο χώρο της ελληνικής πολιτικής σκηνής και ιδιαίτερα ο χώρος της αριστεράς έχει καταληφθεί από προβληματισμούς που εμπεριέχουν έναν βαθύ στοχασμό σχετικά με το ζήτημα της δημοκρατίας και τη σχέση της με την αριστερή ιδεολογία. Απόρροια αυτής της κατάστασης αποτελούν και μια σειρά πολιτικοί επανακαθορισμοί, όπως το πρόσφατο εγχείρημα της ίδρυσης του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Αυτή η προβληματική δεν είναι κάτι το καινούργιο, ούτε κάτι το μεταφυσικό.

Σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση της αποκατάστασης της ασφαλιστικής ισονομίας των πολιτών χαρακτηρίζει ο Μάνος Ματσαγγάνης, επίκουρος καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, τον νέο ασφαλιστικό νόμο.
Σπεύδει, πάντως, να προσθέσει ότι το βήμα αυτό είναι ανεπαρκές όσον αφορά την εξάλειψη των εξαιρέσων και των σκανδαλωδών προνομίων, που έρχονται από το παρελθόν και συνεχίζουν να ισχύουν, για κάποιες κατηγορίες εργαζομένων.
Η κριτική του καθηγητή έχει πρωτίστως να κάνει με το ότι ενώ υπήρχε τώρα μια καταπληκτική ευκαιρία για να ενοποιηθεί μια και καλή το ασφαλιστικό σύστημα, αυτό δεν συνέβη.

Μια ανάμνηση από τα μαθητικά μου χρόνια που ίσως σας θυμίσει κάτι: Οποτε αναγκαζόμουν να μελετήσω για τις εξετάσεις -την τελευταία στιγμή, ως συνήθως- ανακάλυπτα χίλια δυο πράγματα τα οποία έπρεπε οπωσδήποτε να κάνω, όπως ένα πολύ σημαντικό βιβλίο που όφειλα επιτέλους να διαβάσω ή εκείνη την ταινία για την οποία όλοι μιλούσαν κι εγώ δεν μπόρεσα ακόμα να δω.

Με το ποδόσφαιρο δεν τα πάω καθόλου καλά. Έχω μείνει πολύ πίσω. Στον Ατρόμητο, στον Αβέρωφ, στο Τζιαμάκο, στον Παπλιάκο, στο Σιόντη, στον Τσιούρη, στο Μάντζιο, στο Μανέκα. Τότε που σκαρφαλώναμε τις μάντρες και μπαίναμε από αφύλαχτες εισόδους στο γήπεδο. Για να δούμε και την Αναγένηση της Άρτας στην οποία έπαιζε ο Τζαχρήστας.

Τα τελευταία χρόνια, αν τύχαινε να βρεθώ σε κάποιο καφενείο και η τηλεόραση έδειχνε αγώνα του Ολυμπιακού, έριχνα καμιά ματιά αν έπαιζε ο Τάσος ο Πάντος, επειδή είναι γιος του παιδικού μου φίλου του Κώστα.