Η παρούσα κρίση στην Ελλάδα έχει δυο εμφανείς διαστάσεις που έχουν συζητηθεί ιδιαίτερα και συνεχίζουν να βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής: την πολιτική και την οικονομική.

Αντίθετα, ελάχιστα έχει συζητηθεί και αναλυθεί μια άλλη πτυχή της κρίσης, εξίσου σημαντική. Πρόκειται για την ιδεολογική κρίση που διατρέχει από άκρη σε άκρη την ελληνική κοινωνία.

Μπορεί η τρόικα να έχει σχολιάσει θετικά την πορεία εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας μετά την τελευταία επίσκεψή της στα μέσα Ιουνίου. Μπορεί και η Fitch, για όσους δίνουν βάρος στους οίκους αξιολόγησης, να έκρινε τα τελευταία δημοσιονομικά στοιχεία ευνοϊκά. Μπορεί νέα δυσμενή γεγονότα να μην υπήρξαν. Τίποτα δεν σταματάει όμως κάποιους οικονομολόγους του διεθνούς σταρ-σύστεμ από το να μας σπρώχνουν αδιάκοπα στο γκρεμό της χρεοκοπίας.

Η συγκρότηση του νέου κόμματος, της Δημοκρατικής Αριστεράς, είναι αναμφίβολα σημαντικό γεγονός και για τους υποστηρικτές και για τους επικριτές της -κυρίως όμως ευρύτερα για την κοινή γνώμη.

Η ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ συνδιάσκεψη της περασμένης Κυριακής, η μεγάλη συγκέντρωση της προηγούμενης Πέμπτης στην Αθήνα με την ομιλία του Φ. Κουβέλη, επιβεβαιώνουν για κάθε αντικειμενικό και ψύχραιμο παρατηρητή ότι κάτι σημαντικό κινείται και διαμορφώνεται. Τα στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι ικανοποιημένα όχι μόνον από τη συσπείρωση των δυνάμεων της Ανανεωτικής Πτέρυγας, αλλά και από τη συσπείρωση ανανεωτών αριστερών που δεν συμμετείχαν στο ΣΥΝ, ανένταχτων, από την ΑΡ.ΣΗ., από την “Πρωτοβουλία”.

ΤΟ ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ, λοιπόν, της Δημοκρατικής Αριστεράς, που "δεν βολεύεται στα εύκολα", είναι γεγονός. Και δεν είναι τυχαίο, ασφαλώς, ότι τη συγκρότησή του χαιρέτισαν όλοι όσοι προσβλέπουν σε μια ανανεωτική και διαρκώς ανανεούμενη αριστερά.

ΠΛΗΝ, τη συγκρότηση του νέου κόμματος επέκριναν (κάτι πολύ φυσικό, άλλωστε), λογής σχολιαστές, με πρώτους και καλύτερους τους πρωτοκλασάτους του Περισσού: Το νέο κόμμα --δήλωσαν-- ήρθε να πλουτίσει τον κόσμο του... "αναθεωρητισμού". Άρα, πρόβλημα ουδέν.

Ενα τυποποιημένο μέρος των οικονομικών εγχειριδίων λέει ότι, αν μια χώρα δεν μπορεί να προβεί σε υποτίμηση του νομίσματός της, τότε πρέπει να προβεί σε περικοπές στους πραγματικούς μισθούς για να αυξήσει την παραγωγικότητα της εργασίας και να καταστήσει τις εξαγωγές της ελκυστικότερες.

O διάσημος αρθρογράφος των «Νew Υork Τimes» και κάτοχος του βραβείου Νομπέλ Οικονομίας Πολ Κρούγκμαν έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου αυτή την εβδομάδα. Αναρωτιέται μήπως η πολιτική των περικοπών στους κρατικούς προϋπολογισμούς επιβλήθηκε πολύς νωρίς και κατά πόσο βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από μια νέα ύφεση.

Το αίτημα της μεγάλης διοικητικής μεταρρύθμισης της χώρας, με δημοκρατία, αυτοδιοίκηση και αποκέντρωση κατέλαβε – όχι εύκολα - τις τελευταίες δεκαετίες κεντρική θέση στην ατζέντα της Κ.Ε.Δ.Κ.Ε. και της Ε.Ν.Α.Ε. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, όχι και σ’ αυτή των αυτοδιοικητικών στο σύνολό τους, αν και, πολύ απ’ αυτούς, (αυθαίρετα) υποπτεύομαι, ότι έχουν ψηφίσει τα σχετικά ντοκουμέντα. Μεμονωμένες, περιθωριακές φωνές εντός των δύο κυβερνητικών κομμάτων το έθεταν επίσης. Η ανανεωτική αριστερά δήλωνε το ενδιαφέρον της για το αίτημα αυτό, το οποίο αποτελούσε στοιχείο «εκ των ων ουκ άνευ», της προτάσεώς της, για τον εκδημοκρατισμό των θεσμών και την ανάπτυξη της ελληνικής δημοκρατίας.

Μεγάλες συναινέσεις σε προγράμματα, φερέγγυα πρόσωπα και πολιτικές θα επιδιώξει στις εκλογές για την Aυτοδιοίκηση η Δημοκρατική Αριστερά. O επικεφαλής της Φώτης Κουβέλης, μιλώντας σήμερα στην «Κ», ξεκαθαρίζει ότι ο ανακαθορισμός του ασφαλιστικού είναι αναγκαίος, αλλά όχι με τον τρόπο που τον προωθεί η κυβέρνηση, ενώ σημειώνει ότι «το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να εντάσσει τους αγώνες του μέσα σε ένα πλαίσιο το οποίο θα του επιτρέπει μεν να προωθεί τις δικές του διεκδικήσεις, αλλά να μην αρνείται και να μην περιφρονεί μια οικονομική κατάσταση υπαρκτή». Ο κ. Κουβέλης ξεκαθαρίζει, τέλος, πως η Δημοκρατική Αριστερά δεν ξεκινάει από την αξιωματική θέση να αρνείται την όποια ρύθμιση. Η συνέντευξή του έχει ως εξής:

Εκείνος ο Δεκέμβρης του 2008 είχε μεγάλες πολιτικές συνέπειες. Η ΝΔ τέθηκε οριστικά σε τροχιά απώλειας της εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρεώθηκε με την πολιτική κάλυψη της χαοτικής «εξέγερσης». Το ΚΚΕ, που πρωτοστάτησε στη χρέωση του αντιπάλου, εξήγαγε πολύτιμα συμπεράσματα για την εδραίωση της ηγεμονίας του στην Αριστερά, που νωρίτερα είχε αμφισβητηθεί από τη δημοσκοπική έκλαμψη του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι εννοούμε λέγοντας «Ευρωπαϊκή» Αριστερά; Μιαν Αριστερά η οποία να εκπορεύεται από την ευρωπαϊκή πολιτική παράδοση; Ή μιαν Αριστερά που να πιστεύει πως το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας είναι άρρηκτα δεμένο με την πορεία της Ευρώπης συνολικά;

Για να έχει- έτσι κι αλλιώς- αιτία ύπαρξης η Αριστερά, δύο βασικά χαρακτηριστικά οφείλει να διαθέτει και να μην τα διαπραγματεύεται ποτέ και για κανένα λόγο:

Πρώτον, έναν ουμανιστικό χαρακτήρα, ο οποίος να μην εξαντλείται σε αοριστολογίες και σε φανφάρες αλλά να την καθιστά τον φανατικότερο υπερασπιστή των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, των δημοκρατικών κεκτημένων, από την εποχή της Μάγκνα Κάρτα και εντεύθεν.