Η βαθιά κρίση στην οποία έχει βυθιστεί η Ελλάδα, αναδύει νέα σοβαρά προβλήματα κλιμάκωσης των κοινωνικών ανισοτήτων και απειλεί με αποπτώχευση και απώλεια της αξιοπρέπειας σημαντικά τμήματα του πληθυσμού.
Σε αυτή τη δυσμενή συγκυρία, η χώρα μας έχει επιπλέον να αντιμετωπίσει μακροχρόνια οξύτατα οικολογικά προβλήματα, τα οποία δημιουργήθηκαν από την αλόγιστη χρήση ή από τη βάναυση εκμετάλλευση των πολύτιμων φυσικών μας πόρων τις τελευταίες δεκαετίες. Ταυτόχρονα, υπάρχει η πρόκληση να κατορθώσουμε ως κοινωνία να δημιουργήσουμε και στη συνέχεια να αξιοποιήσουμε ευκαιρίες για την ανάπτυξη μιας ισόρροπης πράσινης οικονομίας, ως μια ρεαλιστική διέξοδο στην κρίση.

Το ’χω γράψει πολλές φορές και σε διαφορετικές συγκυρίες. Η Αριστερά σίγουρα δεν είναι υπεύθυνη για όσα γίνονται (από τις φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις). Είναι όμως συν-υπεύθυνη για όσα δεν γίνονται. Η Αριστερά δεν έχει ως ιστορικό ρόλο μόνο να ορίζει «τι είναι κοινωνική δικαιοσύνη», «τι είναι συμμετοχική δημοκρατία», «τι είναι λαϊκή κυριαρχία». Οφείλει και να διακρίνεται από το τολμηρό (ακόμα κι από το παράτολμο και σε κάθε περίπτωση ανιδιοτελές και μεγάθυμο) άλμα πάνω από τις δικές της αγκυλώσεις προκειμένου ν’ απελευθερώσει -εδώ και τώρα- την πάσχουσα σιωπηρή πλειοψηφία των αδύναμων (είτε ψηφίζει είτε όχι αριστερά κόμματα).