1) Η υποχώρηση του ” συλλογικού” και η κυριαρχία του ιδιωτικού. Η κρίση στην κοινωνική της απόληξη, ιδιωτικοποιείται, εξατομικεύεται.
2) Το έλλειμμα ηγεσίας. Οι υπάρχουσες ηγεσίες αδυνατούν και αρνούνται να σχεδιάσουν μακροπρόθεσμα, να δράσουν τακτικά, να υπερβού…ν τις εμφανείς η λανθάνουσες ματαιοδοξίες τους.
3) Η απουσία επεξεργασμένης ,εναλλακτικής και εφαρμόσιμης στρατηγικής εξόδου από την κρίση.
4) Η αυταπάτη αρκετών στελεχών της να αυτό-προσδιορίζονται ως προοδευτικοί, ενώ συνειδητά η ασυνείδητα θητεύουν στο νεοφιλελευθερισμό.
5) Η αυταπάτη αρκετών στελεχών της να υπερβούν τις μύχιες τριτοδιεθνιστικές τους εμμονές.

Διαβάζοντας για τη συγκίνηση που προκάλεσαν στον διοικητικό διευθυντή της ΑΕΚ Δημήτρη Μελισσανίδη οι αναμνήσεις από τον αγώνα συμπαράστασης προς τον αδελφό σερβικό λαό που έδωσε η ΑΕΚ με την Παρτιζάν Βελιγραδίου το 1999, σκέφτηκα, πάλι καλά που σήμερα, λόγω και της κρίσης, δεν φαίνεται πιθανό κάποια ελληνική ομάδα να τρέξει στο Ντονέτσκ για να παίξει κανέναν αγώνα με την τοπική ομάδα προς υποστήριξη των αγωνιζόμενων κατά του «ουκρανικού φασισμού» αυτονομιστών.

Ο δημόσιος λόγος ενός πολιτικού χωρίζεται σε αυτά που λέει, σε αυτά που αποφεύγει να πει και σε αυτά που προτείνει. Ας αξιολογήσουμε με αυτή τη μέθοδο την τελευταία ομιλία του προέδρου το ΠαΣοΚ Βαγγέλη Βενιζέλου - σε κομματικό ακροατήριο την Τετάρτη.Είπε τα συνήθη: δεν προβλέπονται νέο Μνημόνιο και νέα μέτρα - εμείς κρατάμε ζωντανή τη χώρα και τη Δημοκρατική Παράταξη - το χρέος είναι βιώσιμο. Δεν είπε τίποτε για τη Γάζα, παρότι είναι ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός και αρχηγός κόμματος με παραδοσιακά στενές σχέσεις με τους Παλαιστίνιους που σφαγιάζονται εκεί. Και από τις προτάσεις ξεχώριζε μια επανάληψη: «Εμείς μιλάμε και πάλι για την ανάγκη μιας εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης»