Μπαίνοντας ήδη σε μία προεκλογική ή οιονεί προεκλογική περίοδο, ενόψει προεδρικής εκλογής, διατυπώνεται σε κάθε ευκαιρία από τους επικεφαλής των δύο κομμάτων της κυβέρνησης, αλλά και από τα στελέχη τους, η εκτίμηση ότι πρέπει να αποφευχθούν οι εκλογές, ότι η χώρα δεν πρέπει να διακινδυνεύσει το μέλλον της, να μπεί σε περιπέτειες ή να καταστρέψει όσα με τόσο κόπο έχτισε την τελευταία περίοδο. Πολιτικός λόγος δηλαδή που συνήθως χαρακτηρίζεται με τη φράση-κλισέ, κινδυνολογία.

Μπορεί όμως σε μία δημοκρατία και μάλιστα ευρωπαϊκής χώρας οι εκλογές να αποτελούν απειλή καταστροφής ή κατάρρευσης;

Με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού για την φυγή των καταθέσεων από τις τράπεζες στην περίπτωση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (και την χυδαία εκλαΐκευσή τους από τον γραφικό ακροδεξιό κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της ΝΔ) η κυβέρνηση διέβη τον Ρουβικώνα. Πανικόβλητη μπροστά στην προοπτική της ήττας της, ακολουθεί πλέον την τακτική του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Καθίσταται έτσι διπλά επικίνδυνη για τη χώρα.
Η προσπάθεια αποσταθεροποίησης του τραπεζικού συστήματος αποτελεί ακραία, αλλά λογική συνέπεια των θέσεων πάνω στις οποίες στηρίζουν εδώ και χρόνια την προπαγάνδα τους η κυβέρνηση και πολλοί από τους υποστηρικτές της: «πολιτική αυτοκτονία της χώρας» οι τυχόν εκλογές, αναπόφευκτα τα σενάρια Αργεντινής και Βενεζουέλας, αν όχι και των Μπολσεβίκων, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, «ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως» αν έρθει ο Τσίπρας

Λαχανιάζουμε, μας κόβεται η ανάσα, νιώθουμε ότι πλέον δεν μας κρατούν τα πόδια μας από το πολύ τρέξιμο, αλλά παρά ταύτα δεν έχουμε απομακρυνθεί από το σημείο εκκίνησης ούτε λίγα μέτρα. Πώς το καταφέραμε; Κάνοντας εξαντλητικό τροχάδην επιτόπου. Ή, με άλλα λόγια, ακολουθώντας την τακτική του σκύλου. Οταν αυτός τρέχει πίσω από την ουρά του.
Είναι χαρακτηριστικές οι συγκρούσεις γύρω από το πρόβλημα του κράτους. Χωρίς ισχυρό κράτος καμία πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί αποτελεσματικά, κάθε ανεπτυγμένη οικονομία στηρίζεται σε ένα ισχυρό κράτος - αυτά και άλλα είναι κοινός τόπος, πασίγνωστα.

Έχω δηλώσει και με άλλη ευκαιρία ότι το τρίτο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς μπορεί και πρέπει να αποδειχθεί εφαλτήριο μιας νέας πορείας. Η επιδίωξή μας είναι συγκεκριμένη: η ολική επαναφορά της ΔΗΜΑΡ στην κοινωνία και την πολιτική ζωή του τόπου. Όλη η εξουσία ανήκει στους συνέδρους. Αυτοί θα κρίνουν πού λαθέψαμε, αυτοί θα αποφασίσουν για την πολιτική των συμμαχιών, αυτοί θα πουν από ποια θέση θεωρούν πως πρέπει ο καθένας μας να δώσει τη μάχη.

Το ανανεωτικό ρεύμα της Ελληνικής Αριστεράς, μετά το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Αυτό το ρεύμα, που στην ιστορική του διαδρομή μπόλιασε την ελληνική κοινωνία με τις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού, τις αξίες της συμμετοχής στα δημόσια πράγματα και με την υπεράσπιση των ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων, αντιμετωπίζει πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης.

Οι αιτίες που η ΔΗΜΑΡ, κύριος εκφραστής αυτού του ρεύματος, έφτασε ώς εδώ είναι αρκετές. Πολλές κατορθώσαμε να τις προσεγγίσουμε στις αλλεπάλληλες συνεδριάσεις των οργάνων, άλλες μας διαφεύγουν, άλλες δεν θα τις μάθουμε ποτέ.

Οσοι υπολογίζουν ότι η πορεία προς τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν, θα είναι μια περίοδος ευφρόσυνης αντιμνημονιακής πλειοδοσίας, ανέξοδης δημαγωγικής παροχολογίας και αδιατάρακτης οικονομικής εξέλιξης θα διαψευστούν σύντομα. Η Ελλάδα έχει μπει και πάλι σε ζώνη ισχυρών αναταράξεων. Και μάλιστα σε μια περίοδο διεθνούς αστάθειας και ευρωπαϊκής στασιμότητας.

Ηταν πρώτα η αυταπάτη του «αδιάβροχου έθνους».

Ο Καραμανλής διαβεβαίωνε, μήνες μετά την πτώση της Λίμαν, ότι η ελληνική οικονομία είναι «θωρακισμένη» και άτρωτη στα βέλη της κρίσης που συγκλόνιζε τον κόσμο. Ο Γιώργος Παπανδρέου το πίστεψε, συνέχισε να το πιστεύει, ακόμη και όταν ο ίδιος ο Καραμανλής πηδούσε από το εκλογικό παράθυρο για ν’ αποφύγει το πικρό ποτήρι, και αιχμαλώτισε τον εαυτό του στο ρητορικό σχήμα «λεφτά υπάρχουν»

O Λάκης Λαζόπουλος είναι αναμφίβολα ο σημαντικότερος σατιρικός ανατόμος της κοινωνίας μας στη σύγχρονη εποχή. Πήγε πολύ πιο πέρα από τον Χάρρυ Κλυνν, του οποίου η σάτιρα εστιαζόταν περισσότερο στους γραφικούς και άνοιξε όλη τη βεντάλια της ελληνικής κακοδαιμονίας. Έψαξε και έφτιαξε Μήτσο-Μήτσο όλο το ψηφιδωτό της μικροαστικής Ελλάδας έτσι που η ιστορική αυτή εκπομπή μπορεί να πει κανείς ότι ήταν το τηλεοπτικό ντιβάνι του ψυχαναλυτή

Σύμφωνα με την κυβέρνηση, προκειμένου να καλυφθούν οι μελλοντικές χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας, δεν θα καταφύγει στην υπογραφή τρίτου μνημονίου αλλά θα προσφύγει στις αγορές.

Αυτό σημαίνει ότι η χώρα θα ενταχθεί στο μεταμνημονιακό πρόγραμμα εποπτείας που προβλέπεται από το νέο, αυστηρότερο πλαίσιο δημοσιονομικής πολιτικής της ευρωζώνης, το οποίο εφαρμόζεται στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία.

Η εκλογή Προέδρου είναι αναγκαία για να δοθεί χρόνος στη χώρα να διαπραγματευτεί το χρέος, στην Κεντροαριστερά για να συγκροτηθεί και στον ΣΥΡΙΖΑ για να αποκτήσει πραγματική αριστερή φυσιογνωμία.
Αντί προκήρυξης εκλογών, οι αρχηγοί των κομμάτων οφείλουν να συζητήσουν καθαρά και ανοικτά, σε μια κοινή σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, τι πρέπει να προτείνει η χώρα μας για την αναδιάρθρωση του χρέους. Θα ήταν πολύ θετικό μια τέτοια πρόταση να την είχαν ήδη κάνει τα δύο κόμματα της ελληνικής «Κεντροαριστεράς».
Και τώρα το κρίσιμο ερώτημα: τι Πρόεδρο χρειαζόμαστε ακριβώς; Αν είναι σωστή η ανάλυση που θεωρεί ότι στο άμεσο μέλλον αλλάζει η πολιτική ατζέντα στην Ευρώπη, τότε η Ελλάδα χρειάζεται Πρόεδρο που θα μπορεί να εκπροσωπεί τα στοιχεία του ευρωπαϊκού κεϊνσιανισμού.

Στις δημόσιες δηλώσεις Μέρκελ – Σαμαρά δεν ελέχθη κάτι νέο. Ούτε υπήρξε -παρά τα εύσημα- κάποια δέσμευση. Ηταν φυσικό και αναμενόμενο. Εξάλλου, η γερμανική πλευρά, πριν ακόμα γίνει η συνάντηση, την είχε οριοθετήσει. Ο εκπρόσωπός της είχε ξεκαθαρίσει ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν αποφασίζεται σε «διμερές επίπεδο» και ότι «μετά το πέρας του προγράμματος, θα εξετασθεί εάν η Ελλάδα θα χρειασθεί περαιτέρω βοήθεια και, εάν ναι, ποια».

Βέβαια, ο ρόλος της γερμανικής κυβέρνησης, στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών ισορροπιών, είναι καθοριστικός, εξ ου και η σημασία της συνάντησης…

Πρόγραμμα ακριβώς δεν το λες. Περισσότερο είναι απαρίθμηση σχολιασμών που καταπίνουν και κάποιες όντως πρωτότυπες ιδέες. Κατά τα λοιπά, τα «21 σημεία» που παρουσίασε ο Στ. Θεοδωράκης για Το Ποτάμι, είναι καλή προσπάθεια που θα είχε ενδιαφέρον με καλύτερη επεξεργασία.

Το γενικό χαρακτηριστικό του «προγράμματος» είναι ότι δεν έχει διακριτό πολιτικό πλαίσιο ούτε το διαπερνά κάποια ιδεολογία. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ οι όροι: Αριστερά, Δεξιά, προοδευτικό, συντηρητικό, σοσιαλισμός, νεοφιλελευθερισμός. Για τους συντάκτες του υπάρχουν μόνο ουδέτερες «λύσεις», επί χάρτου φυσικά.