Κρίση, εξ ορισμού σημαίνει αστάθεια. Και η αστάθεια δεν αφήνει άθικτη καμία χώρα της Ευρώπης, όπως δείχνουν οι κυβερνητικές ανακατατάξεις, οι εύθραυστες συμμαχίες, οι ρευστοί συσχετισμοί δυνάμεων που διαμορφώνονται από χώρα σε χώρα. Αλλά πέραν της κυβερνητικής αστάθειας, υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες που ταλανίζονται σήμερα από βαθύτερη αστάθεια, πολιτική αστάθεια. Από έλλειψη πολιτικής (όχι απλά κυβερνητικής...) σταθερότητας.

Παράδειγμα, μια τέτοια κατηγορία είναι εκείνες στις οποίες τίθεται ως διακύβευμα ή ίδια η κρατική συνοχή, το ενιαίο της κρατικής τους οντότητας.

Αποτελεί σταθερή μου άποψη – την υποστηρίζω εδώ και καιρό, σας παραπέμπω μάλιστα σε όλες τις εντός του 2014 συνεντεύξεις που έχω παραχωρήσει – ότι η προεδρική εκλογή δεν είναι μία τυπική διαδικασία, διακοσμητικού χαρακτήρα. Ο ίδιος ο Πρόεδρος δεν είναι διακοσμητικό πρόσωπο.
Ο συνταγματικός νομοθέτης, αντιλαμβανόμενος τη θεσμική σημασία του ρόλου του Προέδρου, δημιουργεί με τις προϋποθέσεις που θέτει, όπως οι αυξημένες πλειοψηφίες, ένα πλαίσιο πολιτικών συναινέσεων, χωρίς τη συνδρομή των οποίων η προεδρική εκλογή καθίσταται αδύνατη.
Τι λέω εγώ, λοιπόν. Λέω ότι η προεδρική εκλογή συναρτάται με τις ασκούμενες πολιτικές, υπό την έννοια του ότι δεν μπορεί να αναμένουνε πολιτικές συνεννοήσεις, συναινέσεις και συμπτώσεις, αν αυτές οι πολιτικές εξακολουθούν να διευρύνουν τα κοινωνικά ρήγματα.