Στο πλαίσιο της πολιτικής ελέγχου της παράτυπης μετανάστευσης (σύλληψη «παραβατών», επιστροφή στη χώρα καταγωγής, αποθάρρυνση νέων αφίξεων) αναπτύσσονται εκτεταμένες επιχειρήσεις στο εσωτερικό και στα σύνορα: φράχτης στον Εβρο, Επιχείρηση «Ασπίδα», «Ξένιος Ζευς». Η κριτική στην ασκούμενη πολιτική εστιάζεται κυρίως στα ζητήματα δικαιωμάτων, τις συνθήκες κράτησης και τους θανάτους στο Αιγαίο. Η συνήθης απάντηση στην κριτική είναι πως η αποτελεσματική αποτροπή αναγκαστικά έχει και θύματα.

Τα αποτελέσματα του ευρωπαϊκού «στρες τεστ» για τις τέσσερις ελληνικές συστημικές τράπεζες είναι σε γενικές γραμμές θετικά. Και αυτό είναι ένα καλό σταθεροποιητικό στοιχείο για την ελληνική οικονομία, καθώς οι τράπεζες είναι «θεσμικά» στοιχειά της, ενώ επιπλέον ένα μεγάλο μέρος των μετοχών τους -μέσω του ΤΧΣ- ανήκει στο ελληνικό Δημόσιο. Το ότι οι τράπεζες πέρασαν το ευρωπαϊκό «στρες τεστ», χωρίς πολύ μεγάλες ανάγκες νέας κεφαλαιοποίησης, έχει οικονομικές και πολιτικές συνέπειες.

Η εθνική γιορτή, πέρα από παρελάσεις, δοξολογίες, επίσημες τελετές και μεγαλοστομίες, ίσως θα έπρεπε να περιλαμβάνει και μερικές δημόσιες αναφορές για τον καθοριστικό ρόλο ενός… ΟΧΙ στην πορεία των λαών.
Από μικρά παιδιά μάθαμε στα σχολεία που πήγαμε πως η 28η Οκτωβρίου είναι η ημέρα που τιμάμε την επέτειο του ΟΧΙ που ως λαός είπαμε σε κείνους που ζήτησαν να τους παραδώσουμε την πατρίδα και το βιο μας, τις αξίες και τον πολιτισμό μας, το παρόν και το μέλλον μας. Εβδομήντα τέσσερα χρόνια μετά, αμβλυμένη η εθνική μνήμη αδυνατεί να προφέρει τα… σωτήρια ΟΧΙ που απαιτούνται για τον απεγκλωβισμό της χώρας από τα αδιέξοδά της.

Οι πανηγυρισμοί για την κατάσταση των ελληνικών τραπεζών δεν συνάδουν με την κορυφαία κατάταξη τριών από τις τέσσερις, στη λίστα με τις προβληματικές ευρωπαϊκές τράπεζες. Κυρίως όμως δεν συνάδει με την επτάχρονη ταλαιπωρία της οικονομίας, των επιχειρήσεων και των πολιτών.

Οι ελληνικές τράπεζες συμπτύχτηκαν βιαίως σε τέσσερις, ανακεφαλαιώθηκαν, αφέθηκαν ελεύθερες να προσδιορίσουν τον τρόπο εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής στη χώρα, παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των μετοχών τους ανήκει στο δημόσιο.

Ενας από τους πλέον διαδεδομένους μύθους της μεταπολίτευσης είναι αυτός που θέλει σ’ αυτή την περίοδο να ηγεμονεύει ιδεολογικά η Αριστερά. Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο, ανεξάρτητα από τη συμμετοχή ή όχι της Αριστεράς στην κυβερνητική διαχείριση, αυτή επέβαλλε την ιδεολογία της στο πολιτικό σύστημα. Ο αστικός πολιτικός συνασπισμός –υποστηρίζει ο μύθος–, έχοντας ενοχές για τη στάση του έναντι της Αριστεράς μετά τον Eμφύλιο, γνωρίζοντας τις ευθύνες του για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας, αναγκάστηκε να ενσωματώσει στην ιδεολογία του, αλλά και στην πολιτική του πρακτική τις ιδέες της Αριστεράς.

Ο Σπύρος Λυκούδης και ως πολιτικός και ως άνθρωπος είναι ιδιαιτέρως συμπαθής. Αν όμως ενδιαφέρεται για τη σύγκληση των δυνάμεων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εκπροσωπούν τις δυνάμεις του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας, τότε στην πρότασή του για την απαραίτητη αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, εκτός από “την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας”, θα έπρεπε να μη ξεχνά να αναφέρει και την ενίσχυση του κράτους παροχής κοινωνικών υπηρεσιών. Αυτό το κράτος είναι προϋπόθεση κάθε σοσιαλδημοκρατικού παραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης.

Από την μεριά μας επιδιώκουμε ο διάλογος να συνεχισθεί όχι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά με όλες εκείνες τις δυνάμεις που σας περιέγραψα και συμπεριλαμβάνονται στην προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης. Δεν ξεκινήσαμε έναν διάλογο για την ανασύνταξη του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας και της πολιτικής οικολογίας με στόχο μία προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας, για να μείνει στη μέση. Η ΔΗΜΑΡ προτείνει ένα πολιτικό σχέδιο που περιλαμβάνει την πολιτική και οργανωτική αυτονομία της και την προώθηση αποτελεσματικής πολιτικής συμμαχιών στη βάση προγραμματικών συγκλίσεων. Ο διάλογος συνεχίζεται και με τις δυνάμεις του σοσιαλδημοκρατικού χώρου.

Οι βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς επικεντρώνουν την Επίκαιρη Επερώτηση σε οκτώ ενότητες:

Την ανασυγκρότηση των φοροελεγκτικών μηχανισμών.
Τις λίστες με τους καταθέτες σε Τράπεζες του εξωτερικού και τα εμβάσματα προς το εξωτερικό.
Τις υπεράκτιες, γνωστές ως OFFSHORE εταιρείες.
Την Επιτροπή άρθρου 70 και τη Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών.
Την αδυναμία των κρατικών μηχανισμών να εισπράξουν τον ΦΠΑ.
Την προώθηση των ηλεκτρονικών συναλλαγών.
Τη διασύνδεση ταμειακών μηχανών με την εφορία.
Το λαθρεμπόριο καυσίμων, ποτών, και τσιγάρων.

Το πλήρες κείμενο της Επίκαιρης Επερώτησης

Μία από τις παράπλευρες απώλειες της κρίσης ήταν και η κρίση του «πολιτικού πολιτισμού». Σε μια εποχή που η εθνική ανασυγκρότηση απαιτούσε μια κουλτούρα συνεργασιών και συναίνεσης, το πολιτικό σύστημα απέδειξε ότι δεν διαθέτει τις απαραίτητες δυνάμεις για μια δημιουργική επανεκκίνηση. Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε με περισσή ανησυχία και δικαιολογημένη αποστροφή το παιχνίδι του «μικρού δικομματισμού» να ανεβάζει την πολιτική θερμοκρασία της πόλωσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ επινοεί «θεωρίες συνωμοσίας» και καταγγέλλει μεγαλοεπιχειρηματίες, εκδότες, συμφέροντα και αργυρώνητους βουλευτές, που γεμίζουν τους «κουμπαράδες» τους με κίνητρο την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η κοινωνική, οικονομική, περιβαλλοντική και ηθική κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία, ως αντανάκλαση και προέκταση της αντίστοιχης ευρωπαϊκής και παγκόσμιας, καθιστά αναγκαίο τον επαναπροσδιορισμό των πολιτικών υποκειμένων, που καλούνται να τη διαχειριστούν. Οι μέχρι τώρα αναφορές σε ιδεολογικά και πολιτικά σχήματα τίθενται, σκοπίμως ή εξ αντικειμένου, σε αμφισβήτηση.
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και κατ’ επέκταση και η ελληνική, με την παγιωμένη ιστορικά διαφορά φάσης, ευτύχησαν να βιώσουν για σαράντα χρόνια μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο συνθήκες πολιτικής σταθερότητας, οικονομικής ανάπτυξης, υψηλής απασχόλησης, αποτελεσματικής κοινωνικής πολιτικής ενσωμάτωσης και άμβλυνσης των ανισοτήτων και κυρίως διεθνούς ειρήνης. Ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας στη διαμόρφωση αυτών των συνθηκών ήταν καθοριστικός.

Η συζήτηση για την Κεντροαριστερά είναι μια αναγκαία συζήτηση που ξεκίνησε με λάθος τρόπο και συνεχίζεται με λάθος όρους. Η απουσία ιδεολογικού στίγματος, η υποκατάστασή του από παιχνίδια προσωπικών στρατηγικών είναι μερικές από τις αιτίες που αφήνουν τους πολίτες αδιάφορους για τις διαδικασίες διαμόρφωσης αυτού που συμβατικά ονομάζεται Κεντροαριστερά.

Πολιτική χωρίς ιδέες γίνεται. Αλλά πολιτική που θα στηρίζει την κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την ισότητα χωρίς ιδέες δεν γίνεται. Γι’ αυτό θα τοποθετήσουμε τον διάλογο για την ελληνική Κεντροαριστερά σε άλλη βάση. Αυτός ο ασπόνδυλος ταξικά και ιδεολογικά όρος αντί του όρου σοσιαλδημοκρατία, που χρησιμοποιείται στην υπόλοιπη Ευρώπη, μαρτυρεί πόσο στη χώρα μας οι ιδέες υποκαθίστανται από τις προσωπικές στρατηγικές, είτε από τις ιδεοληψίες.

Όλα δείχνουν ότι σιγά-σιγά πηγάινουμε σε μία μετα-κρίση συνθήκη. Δεν φθάσαμε, πηγαίνουμε: η πρόσφατη απότομη αύξηση των ελληνικών spreads που προκλήθηκε εν πολλοίς από το περιεχόμενο που έλαβε η πολιτική αντιπαράθεση τις προηγούμενες μέρες θύμισε, μάλλον άγρια, σε όλους μας ότι η κρίση, και η οικονομική εξάρτηση που συνεπάγεται, είναι ακόμη εδώ. Βρισκόμαστε όμως ήδη πολύ μακριά από την αρχική της ένταση και μορφή.

Στην πολύ και πολλαπλά δύσκολη προσπάθεια να αποφύγει η Ελλάδα την περιέλευση εκτός από την ουσιαστική και σε τυπική χρεοκοπία και να αναγκασθεί σε έξοδο από το ευρώ, συνέβαλαν η υπομονή της ελληνικής κοινωνίας και οι αντοχές της και η εκλογική πονηρία του ελληνικού λαού.