Μία από τις παράπλευρες απώλειες της κρίσης ήταν και η κρίση του «πολιτικού πολιτισμού». Σε μια εποχή που η εθνική ανασυγκρότηση απαιτούσε μια κουλτούρα συνεργασιών και συναίνεσης, το πολιτικό σύστημα απέδειξε ότι δεν διαθέτει τις απαραίτητες δυνάμεις για μια δημιουργική επανεκκίνηση. Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε με περισσή ανησυχία και δικαιολογημένη αποστροφή το παιχνίδι του «μικρού δικομματισμού» να ανεβάζει την πολιτική θερμοκρασία της πόλωσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ επινοεί «θεωρίες συνωμοσίας» και καταγγέλλει μεγαλοεπιχειρηματίες, εκδότες, συμφέροντα και αργυρώνητους βουλευτές, που γεμίζουν τους «κουμπαράδες» τους με κίνητρο την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η κοινωνική, οικονομική, περιβαλλοντική και ηθική κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία, ως αντανάκλαση και προέκταση της αντίστοιχης ευρωπαϊκής και παγκόσμιας, καθιστά αναγκαίο τον επαναπροσδιορισμό των πολιτικών υποκειμένων, που καλούνται να τη διαχειριστούν. Οι μέχρι τώρα αναφορές σε ιδεολογικά και πολιτικά σχήματα τίθενται, σκοπίμως ή εξ αντικειμένου, σε αμφισβήτηση.
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και κατ’ επέκταση και η ελληνική, με την παγιωμένη ιστορικά διαφορά φάσης, ευτύχησαν να βιώσουν για σαράντα χρόνια μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο συνθήκες πολιτικής σταθερότητας, οικονομικής ανάπτυξης, υψηλής απασχόλησης, αποτελεσματικής κοινωνικής πολιτικής ενσωμάτωσης και άμβλυνσης των ανισοτήτων και κυρίως διεθνούς ειρήνης. Ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας στη διαμόρφωση αυτών των συνθηκών ήταν καθοριστικός.