Στο δημόσιο διάλογο ευδοκιμεί τον τελευταίο καιρό ένα είδος αναλυτών και πολιτικών που διδάσκουν… ακινησία και διακονούν το αμετάβλητο. Λαμπρό παράδειγμα τα πονήματά τους περί ανανεωτικής Αριστεράς και κεντροαριστεράς, τα οποία κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν εκπονηθεί προ δεκαετίας, αφού αντιλαμβάνονται το κοινωνικό υπόστρωμα αυτών των χώρων ως να μην είχε υπάρξει η κρίση και οι τεκτονικές αλλαγές που τη συνόδευσαν.
Κάπως έτσι, η μεσαία τάξη, ο εκλογικός αιμοδότης της κεντροαριστεράς μέχρι το 2010, αντιμετωπίζεται με τα αναλυτικά εργαλεία της περιόδου Σημίτη, λες και δεν είναι αυτή που πλήρωσε το μάρμαρο της ύφεσης και μετανάστευσε σε άλλα πολιτικά λιμάνια. Με τον ίδιο τρόπο, το πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα της ανανεωτικής αριστεράς απαιτείται να λειτουργεί ως κλαμπ … πολιτικού πολιτισμού που χορηγεί άλλους χώρους και όχι ως δύναμη που καλείται να συμβάλει στην ανάσχεση των επιπτώσεων της κρίσης

Το πρόβλημα με τη ΔΗΜ.ΑΡ είναι σήμερα πρόβλημα ταυτότητας. Όλες οι κινήσεις της που κατέληξαν σε αποτυχία οφείλονται στην έλλειψη σαφούς και συγκεκριμένου πολιτικού προσανατολισμού ο οποίος ξεκινάει από το τι είναι και τι εκπροσωπεί αυτό το Κόμμα ,το δικό μας κόμμα. Ίσως το πρόβλημα αυτό ενυπήρχε από τη στιγμή της ιδρύσεως της Δημοκρατικής Αριστεράς. Όσοι φύγανε τότε από τον Ενιαίο συνασπισμό δεν είχαν όλοι στο πίσω μέρος του μυαλού τους την ίδια σκέψη για το γιατί φύγανε και το τι θέλανε να φτιάξουν.

Άλλοι φύγανε γιατί θέλανε να φτιάξουνε ένα νέο Καθαρά σοσιαλδημοκρατικό και εκσυγχρονιστικό Κόμμα, δηλαδή να ολοκληρώσουνε το ανολοκλήρωτο εκσυγχρονισμό της Σημιτικής Περιόδου γιατί αυτόν θεωρούσαν ότι έλειπε από την Ελληνική Κοινωνία.