Η ελληνική κοινωνία έχει υποφέρει πολύ. Δεν της αξίζει να υποφέρει άλλο, γιατί οι αντοχές τελειώνουν. Ενας απίστευτος συνδυασμός πείσματος, ανεπάρκειας και ανευθυνότητας απειλεί και πάλι τη χώρα. Το πείσμα είναι του Γερμανού υπουργού Οικονομικών και των ομοϊδεατών του, οι οποίοι θέλουν την Ελλάδα «ειδική περίπτωση» και επιδεικνύουν απέναντί της πολύ λιγότερη ανοχή από ό,τι σε άλλες χώρες, που έχουν πολύ μικρότερη πρόοδο σε κρίσιμους τομείς.

Το τέλος μιας σχέσης είναι πάντοτε επώδυνο. Σπάνια γίνεται χωρίς ακραίες συγκρούσεις, χωρίς τραύματα. Και αυτό όφειλε να το γνωρίζει η κυβέρνηση, που σήκωσε από πολύ νωρίς τη σημαία του διαζυγίου με τα μνημόνια και το ΔΝΤ και τώρα πληρώνει τα επίχειρα της βιασύνης και της επιπολαιότητάς της.

Ένας από τους βασικούς λόγους κατάρρευσης του ελληνικού κράτους είναι το καθεστώς των εξαιρέσεων επί παντός. Φτιάχνονται νόμοι με γενική ισχύ και μετά αρχίζουν οι τροπολογίες με ειδική ισχύ. Αυτό είναι κι ένα από τα βασικά σημεία τριβής με την τρόικα.

Μετά το Παρίσι συνειδητοποιήθηκε από την κυβέρνηση πλήρως η αλλαγή «όλων των δεδομένων» πάνω στα οποία στηρίχθηκε η «στρατηγική της» που είχε αποτυπωθεί στις φράσεις «τέλος στα μνημόνια και η επιτήρηση», «έξοδος από την κρίση» και «απευθείας χρηματοδότηση από τις αγορές». Ταυτόχρονα φαίνεται ότι καταπίπτουν και οι περισσότερες από τις «κόκκινες γραμμές» στη διαπραγμάτευση με την τρόικα, που η ολοκλήρωσή της είναι προϋπόθεση για μια συμφωνημένη «επόμενη μέρα» με τους δανειστές. Ενώ παραμένει ενεργός και ο ρόλος του ΔΝΤ μέχρι να ολοκληρωθεί και το δικό του πρόγραμμα, που λήγει το 2016.

Η Ιρλανδία μπήκε σε πρόγραμμα τον Νοέμβριο 2010, πήρε 85 δισ. ευρώ και βγήκε μετά μια 3ετία. Η Πορτογαλία μπήκε Απρίλιο του 2011, πήρε 78 δισ. ευρώ, βγήκε μετά μια 3ετία. Εμείς μπήκαμε τον Μάιο 2010, κι ενώ έχουμε πάρει πάνω από 200 δισ. ευρώ, μένουμε για πέμπτο χρόνο - και βλέπουμε. Η Ελλάδα μπήκε στην κρίση με 12,6% ανεργία κι έχει 26,6%, η Ιρλανδία με 13,9% και τη μείωσε στο 13,1%, η Πορτογαλία με 12% και την έφτασε στο 16,5%. Στην Ελλάδα μειώθηκαν οι επενδύσεις 40%, στην Ιρλανδία 6%, στην Πορτογαλία 30%. Η Ελλάδα έχασε 25% του ΑΕΠ της, η Ιρλανδία κέρδισε 4,6%, η Πορτογαλία έχασε 4,4%.

Θα προέκρινα μία κυβέρνηση συνεργασίας που θα γινόταν με ίσους πολιτικούς όρους, με στόχο την εθνική διαπραγμάτευση και τα κρίσιμα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα του τόπου. Από τις δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για την επόμενη μέρα, μέχρι στιγμής δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Με ρεαλιστικούς όρους βέβαια, προφανώς και η επόμενη κυβέρνηση κατά πάσα πιθανότητα θα έχει για κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω κοινοβουλευτικής δύναμης. Και προφανώς αυτό είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο από την προηγούμενη συγκυβέρνηση στην οποία αναγκαστήκαμε να μπούμε, για λόγους εθνικού συμφέροντος και διατήρησης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.

Το πρόσφατο συνέδριό μας αποφάσισε, σχεδόν ομόφωνα, ότι η πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι αδιαπραγμάτευτη. Το δεύτερο που αποφάσισε είναι ότι ο τόπος έχει ανάγκη πολιτικής αλλαγής και προοδευτικής διακυβέρνησης. Η εκλογική τακτική μας θα αποφασισθεί στον κατάλληλο χρόνο, με σταθερή την επιλογή μας για την οργανωτική και πολιτική μας αυτονομία. Και επειδή μου δίνετε την ευκαιρία, ας το επαναλάβω: η ΔΗΜΑΡ δεν πρόκειται να γίνει παράρτημα κανενός. Οι λόγοι, άλλωστε, που κατέστησαν αναγκαία την ίδρυσή της, όχι μόνο δεν εξέλειψαν, αλλά παραμένουν απολύτως επίκαιροι και σήμερα.

Σαν να ισορροπούμε και πάλι σε τεντωμένο σκοινί. Σαν να ακροβατούμε ξανά στη ζώνη της αβεβαιότητας. Σαν να ξαναζούμε ημέρες του 2012, αυτήν τη φορά με άρωμα Παρισίων.

Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, έχει κανείς την αίσθηση ότι η πολιτική στέκει αμήχανη, αδύναμη απέναντι σ’ αυτόν τον χορό των δαιμόνων που στήνεται πάλι από την αρχή.

Στο Παρίσι και στο Λονδίνο εκδηλώθηκε η διπλή εμπλοκή της ελληνικής περίπτωσης. Στο Παρίσι, η τρόικα των δανειστών κατέστησε σαφές ότι δεν προτίθεται να στηρίξει πολιτικά την κυβέρνηση προσυπογράφοντας μια εύκολη για την Ελλάδα έξοδο από το Μνημόνιο. Από την Πέμπτη η κυβέρνηση κινείται σε ένα δυσμενέστερο πολιτικό κλίμα έχοντας λίγο χρόνο για να ανατάξει την κατάσταση.

«Η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει». Ο στίχος από το υπέροχο «Σαράβαλο» του Γ. Αγγελάκα έρχεται στον νου όποτε ακούω κάποιον να μας μαλώνει όλους για την κρίση. Μετά το εμβληματικό «μαζί τα φάγαμε» του Θ. Πάγκαλου ήρθε και η Ελ. Κούρκουλα: «Μη σας φανεί ακραίο, αλλά μήπως ο κάθε Έλληνας δεν ήταν ένας μικρός Τσοχατζόπουλος; Δήλωσε κανείς την πραγματική αξία του σπιτιού που αγόρασε;». Κυνική εξίσωση της συστηματικής καταλήστευσης δημόσιου πλούτου με τη φοροδιαφυγή. Ωμή καθολίκευση του χαρακτηρισμού του μεγαλοαπατεώνα για έναν ολόκληρο λαό. Διαθέτουν όντως απύθμενο θράσος κάποια αποσυρμένα ή αζήτητα στελέχη του πολιτικού προσωπικού.

Ο κ. Τσοχατζόπουλος, ένας μύθος του καθ’ ημάς σοσιαλισμού, παραλίγο αρχηγός του κόμματος που κυβέρνησε στα μισά χρόνια της μεταπολίτευσης, στη φυλακή από καιρό. Στον κ. Παπαντωνίου, επίσης στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, επιβλήθηκε τετραετής φυλάκιση με αναστολή. Ενα από τα πλέον προβεβλημένα στελέχη της Ν.Δ. στην Αυτοδιοίκηση και σπουδαίος αθλητής του παρελθόντος, ένας μύθος-σύμβολο, ο κ. Παπαγεωργόπουλος, στη φυλακή· επίσης από καιρό.

Η σοσιαλδημοκρατία έκανε την εμφάνισή της στον 19ο αιώνα σαν μια κίνηση που αρχικά είχε και επαναστατικές / μαρξιστικές και εξελικτικές / ρεφορμιστικές τάσεις. Η πόλωση μεταξύ των δύο προσανατολισμών πήρε την πιο χαρακτηριστική μορφή της στη διαμάχη μεταξύ της λενινιστικής επαναστατικής στρατηγικής (ως προς τον τρόπο υπέρβασης του καπιταλισμού) και αυτής του Μπερνστάιν.