Το Ποτάμι έκανε τον Ιούνιο το ιδρυτικό του συνέδριο και ψήφισε θέσεις και καταστατικό. Το παράδοξο αυτού του κόμματος δεν είναι τόσο η ασάφειες στην πολιτική του γραμμή (που διαμορφώνεται καθημερινά) αλλά ακριβώς η δομή και λειτουργία του.

Εδώ και πολλά χρόνια, η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου συνοδεύεται από τις προβλέψιμες επικολυρικές εξάρσεις, που επιβάλλει η εύκολη πολιτική ρητορεία και η γνώριμη κομματική ιδιοτέλεια. Στα χρόνια της κρίσης, δίπλα σε αυτό το φαινόμενο προστέθηκε και η ανιστόρητη αντιμνημονιακή συνθηματολογία: «Ένα, δύο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία. Η χούντα δεν τελείωσε το ‘73» φώναζαν προχτές οι φοιτητές που διαδήλωναν στο Σύνταγμα, χωρίς να μπορούν προφανώς να ξεχωρίσουν τις διαφορές ανάμεσα στην κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος από τους συνταγματάρχες και στη σημερινή κρίση μιας χρεοκοπημένης χώρας, που βρίσκεται στο καθεστώς μιας επίπονης επιτήρησης. Οι εν λόγω φοιτητές αγνοούσαν πάντως το σημαντικότεροα: πως πράγματι «η Χούντα δεν τελείωσε το ’73», γιατί, όπως όλοι ξέρουμε, τελείωσε το ’74, με το βαρύ κόστος, μάλιστα, της κυπριακής τραγωδίας.

Το μήνυμα από τη Σύνοδο του G20 στο μακρινό Μπρισμπέιν της Αυστραλίας μοιάζει με ευχή ή καλύτερα με εξορκισμό: ο στόχος για αύξηση της παγκόσμιας ανάπτυξης μέσα στην επόμενη πενταετία κατά 2% χωρίς αναφορά σε πολιτικές, εργαλεία και κυρίως διασφάλιση της απαιτούμενης ρευστότητας, αλλά και χωρίς την παραμικρή διασφάλιση για τις επιλογές της Γερμανίας, που έχει αναδειχτεί σε παγκόσμιο οικονομικό ταραξία, είναι ευχή.

Οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης και η επικοινωνιακή υποστήριξη που τις συνόδευσε στηρίχθηκαν επί μήνες στην εκτίμηση ότι, περί τα τέλη του έτους, η λαβή της τρόικας θα χαλαρώσει. Το σενάριο προέβλεπε, μάλιστα, ότι οι δανειστές θα προικοδοτούσαν το σχήμα Σαμαρά – Βενιζέλου με μία αναδιάρθρωση του χρέους – ή, έστω, με μία πρόγευση επωφελούς διευθέτησής του – που θα αποδεικνυόταν ικανή να ενισχύσει τη γραμμή της «σταθερότητας» και, τελικά, να γυρίσει το εκλογικό παιχνίδι.

Σαν σήμερα πριν από 41 χρόνια έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Οσοι πήραμε μέρος σε αυτήν και στην κατάληψη της Νομικής, δικαιολογημένα τις θεωρούμε κορυφαίες στιγμές της ζωής μας και συμβολή μας όχι μόνο στην πτώση της Δικτατορίας αλλά και στην εγκαθίδρυση της καλύτερης ποιοτικά και μακροβιότερης Δημοκρατίας που γνώρισε το ελληνικό κράτος.

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου είναι η τελευταία συλλογική εποποιία της Ελληνικής ιστορίας. Πέρα από τις πολιτικές της επιπτώσεις, δημιούργησε τρία στοιχεία διιστορικά, που σημαδεύουν τα πνεύματα: