Ο Σταύρος Θεοδωράκης δήλωσε ότι δεν χρειάζεται τώρα διαπραγμάτευση για το χρέος και ότι θα ήταν καλύτερο αυτή να γίνει όταν η Ελλάδα θα είναι ισχυρή. Είναι όμως αυτό το καλύτερο για τη χώρα; Μπορούμε άραγε να απαλλαγούμε έστω προσωρινά από το χρέος και να επανέλθουμε σε δεύτερο χρόνο για να το ρυθμίσουμε;
Είναι κοινή πεποίθηση ότι το χρέος βαραίνει την ελληνική οικονομία, δυστυχώς όμως δεν πρόκειται για ένα ογκόλιθο που μπορείς να τον αφήσεις στην άκρη του δρόμου και να επανέλθεις μετά με “μοχλούς και φορτηγά” για να τον ρυμουλκήσεις.

Η Ελλάδα είχε μπει σε πρόγραμμα διάσωσης (Μνημόνιο) αφού είχε δανειστεί, για τελευταία φορά, με περίπου 6%, σε μια εποχή που υπήρχε σπάνις κεφαλαίων διεθνώς, εξαιτίας της μεγάλης κρίσης. Υστερα από 4 ½ χρόνια, σήμερα, παρότι υπάρχει αφθονία διεθνών κεφαλαίων που αναζητούν κερδοφόρες τοποθετήσεις, η χώρα μας βρίσκεται πάλι στη μαύρη λίστα των διεθνών αγορών.
Αυτό δείχνουν τα στοιχεία: προχθές, οι αποδόσεις του ελληνικού 3ετούς ομολόγου ήταν 6,85% ενώ της Πορτογαλίας ήταν 1,06%, της Ιταλίας 0,73% και της Ισπανίας 0,57%. Του ελληνικού 5ετούς ήταν 7,1%, της Ιρλανδίας 0,44%, της Πορτογαλίας 1,63%. Και οι αποδόσεις του 10ετούς ομολόγου κινούνται σταθερά στην περιοχή του 8% συν, ενώ του πορτογαλικού στην περιοχή του 3% και του ιταλικού και ισπανικού στη ζώνη του 2%.

Σε άρθρο στο «Βήμα της Κυριακής» (5.10.2014) πρότεινα την αναθεώρηση του συνταγματικού άρθρου 110 γιατί «κλειδώνει» το Σύνταγμα και εμποδίζει αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Επίσης υποστήριξα ότι το Ελληνικό Σύνταγμα είναι μεγάλο (27.000 λέξεις), κλειδωμένο (άρθρο 110) και κακό. Επιπλέον δείχνω με στατιστικές αναλύσεις δεδομένων από τις χώρες του ΟΟΣΑ ότι τέτοια συντάγματα συνδυάζονται με χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα και μεγάλη διαφθορά.

Το ελληνικό Σύνταγμα του 1864 υπήρξε η σημαντικότερη κατάκτηση του δημοκρατικού φιλελευθερισμού στην ελληνική πολιτική ζωή του 19ου αιώνα. Η σημασία του ως μνημείου πολιτικού λόγου και πολιτικής σκέψης ξεπερνά τα όρια της επιστήμης του Συνταγματικού Δικαίου και οπωσδήποτε δεν μπορεί να αξιολογηθεί αποκλειστικά στο πλαίσιο μιας φορμαλιστικής νομικής προσέγγισης.