Γιατί δεν «τρέχει» η χώρα, γιατί διαρκώς παραπαίει σε δρόμο ολισθηρό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, γιατί δεν εξελίσσονται ομαλά οι υποθέσεις της και γιατί οι πολιτικοί μας πάνε πότε από εδώ και πότε από εκεί;
Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις ελληνικές υποθέσεις εκπλήσσονται από τις συνεχείς δολιχοδρομίες, από την κυριαρχία των ατελείωτων διλημμάτων, από τις μόνιμες ταλαντεύσεις.

Τα «μαντάτα» από το προχθεσινό Eurogroup δεν επιβεβαιώνουν τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς και δεν διευκολύνουν τους πολιτικούς και επικοινωνιακούς χειρισμούς της κυβέρνησης εν όψει της εκλογής Προέδρου.
Κατ’ αρχάς υιοθετήθηκε η πιστωτική γραμμή ενισχυμένης -και όχι απλής- εποπτείας (ECCL), που πρακτικά σημαίνει δέσμευση (MOU) με μνημονιακού τύπου όρους (λάιτ Μνημόνιο) και ενισχυμένη εποπτεία. Είναι η δεύτερη κυβερνητική υποχώρηση. Αφού πρώτα εγκαταλείφθηκε η «καθαρή έξοδος» (Πορτογαλία, Ιρλανδία) με τη λήξη του προγράμματος, εγκαταλείφθηκε και η ενδιάμεση «υβριδική λύση», που προσπάθησε να προωθήσει η κυβέρνηση.

Η ανάπτυξη θα είναι ισχνή, το ισχνό αυτό δεν θα βελτιώσει καν τη θέση των πιο αδύναμων, το πρόσθετο κόστος που έχει η καθυστέρηση της ανάπτυξης οφείλεται καθαρά σε εθνικά πολιτικά αίτια και η Ευρώπη ας μη μιλήσει ξανά για «αστοχίες στις προβλέψεις» ή για «ελληνική δημιουργική λογιστική». Θα «εκτεθεί», σύμφωνα με τη γνωστή έκφραση.

Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία είχαν τεστάρει τις αγορές κι είχαν λάβει εξιτήριο από τα προγράμματά τους πολύ πριν βγουν από αυτά. Δεν βγήκαν στις αγορές ξυπόλητες. Κι όχι μόνο είχαν βγει, αλλά είχαν ήδη δανειστεί από αυτές σχεδόν όλα τα κεφάλαια που θα χρειάζονταν τον πρώτο χρόνο από τη λήξη των προγραμμάτων τους. Οι αποφάσεις ΔΝΤ και Eurogroup για την έξοδό τους από τα Μνημόνια, απλά επικύρωναν τη διαπιστωμένη πραγματικότητα: Οτι μπορούσαν να βγουν στις αγορές και να δανειστούν φθηνά.
Ευτυχώς για την Πορτογαλία, που είχε πάρει από τις αγορές όλα τα λεφτά που θα χρειαστεί φέτος.