ΑΝΑΝΕΩΣΗ στη δράση
ΤΟΛΜΗ στην πολιτική
ΕΥΘΥΝΗ για την κοινωνία και τη χώρα
Οι συνηθισμένοι πολιτικοί όταν υφίστανται μια μεγάλη ήττα διορθώνουν την πορεία τους επί το συντηρητικότερο, το συμβατικότερο, το ασφαλέστερο. Ελπίζουν να ικανοποιήσουν έτσι τον μέσο πολίτη, που είναι κατά τεκμήριο συντηρητικός. Αλλά ο Μπαράκ Ομπάμα δεν είναι συνηθισμένος πολιτικός. Είναι ένας οραματιστής
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι καμιάς εθνικής επετείου ο εορτασμός δεν έχει εκφυλιστεί τόσο πολύ όσο αυτός του Πολυτεχνείου. Κάτι με το ψυχόδραμα της τελετουργικής βίας των αντιεξουσιαστών, κάτι με τις λιτανείες που λέγονται πορείες και ψάλλουν το «Νίκας τοις ευσεβέσι» σε αριστερίστικη μετάφραση, κάτι με τις γλυκερές ρητορείες
Ας πούμε ότι δεν ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης, ότι ζούμε κάπου όπου δεν θεωρούνται όλες οι δαπάνες εμπόδια στην ανάπτυξη. Ας υποθέσουμε επίσης ότι εκεί δεν επικρατεί η νεοκλασική θεωρία, η οποία αντιμετωπίζει τα δημόσια οικονομικά όπως τα οικονομικά μιας οικογένειας ή μιας επιχείρησης.
Ας υποθέσουμε ότι ζούμε σε μια χώρα που οι αριστερές πολιτικές της δυνάμεις δεν υποτιμούν την ανάγκη ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, οι οποίοι βεβαίως δεν μπορούν να επιτυγχάνονται εις βάρος της κοινωνικής πρόνοιας. Ας υποθέσουμε τελικά ότι ζούμε σε μια ιδανική σοσιαλδημοκρατική χώρα.
Η κυβέρνηση καταβάλλει το κόστος λανθασμένων επιλογών και βεβιασμένων τακτικών κινήσεων. Έχοντας υιοθετήσει εδώ και καιρό το σενάριο του “success story”, επιχείρησε να βγει στις αγορές χωρίς να έχει διασφαλίσει το αναγκαίο περιβάλλον. Επαναλαμβάνοντας μάλιστα σε όλους τους τόνους ότι το χρέος είναι βιώσιμο, απομάκρυνε την πιθανότητα αναδιάρθρωσής του. Το αποτέλεσμα ήταν – εκεί που το κυβερνητικό επιτελείο διαφήμιζε το «τέλος των μνημονίων» – να βρεθεί απέναντι σε νέες πιεστικές απαιτήσεις των δανειστών και να καλείται να υιοθετήσει επιλογές που προσβάλλουν το πολιτικό σύστημα της χώρας, απονομιμοποιούν την κοινοβουλευτική τάξη και τραυματίζουν την κοινωνική συνοχή.