Θα προέκρινα μία κυβέρνηση συνεργασίας που θα γινόταν με ίσους πολιτικούς όρους, με στόχο την εθνική διαπραγμάτευση και τα κρίσιμα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα του τόπου. Από τις δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για την επόμενη μέρα, μέχρι στιγμής δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Με ρεαλιστικούς όρους βέβαια, προφανώς και η επόμενη κυβέρνηση κατά πάσα πιθανότητα θα έχει για κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω κοινοβουλευτικής δύναμης. Και προφανώς αυτό είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο από την προηγούμενη συγκυβέρνηση στην οποία αναγκαστήκαμε να μπούμε, για λόγους εθνικού συμφέροντος και διατήρησης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.

Το πρόσφατο συνέδριό μας αποφάσισε, σχεδόν ομόφωνα, ότι η πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι αδιαπραγμάτευτη. Το δεύτερο που αποφάσισε είναι ότι ο τόπος έχει ανάγκη πολιτικής αλλαγής και προοδευτικής διακυβέρνησης. Η εκλογική τακτική μας θα αποφασισθεί στον κατάλληλο χρόνο, με σταθερή την επιλογή μας για την οργανωτική και πολιτική μας αυτονομία. Και επειδή μου δίνετε την ευκαιρία, ας το επαναλάβω: η ΔΗΜΑΡ δεν πρόκειται να γίνει παράρτημα κανενός. Οι λόγοι, άλλωστε, που κατέστησαν αναγκαία την ίδρυσή της, όχι μόνο δεν εξέλειψαν, αλλά παραμένουν απολύτως επίκαιροι και σήμερα.

Σαν να ισορροπούμε και πάλι σε τεντωμένο σκοινί. Σαν να ακροβατούμε ξανά στη ζώνη της αβεβαιότητας. Σαν να ξαναζούμε ημέρες του 2012, αυτήν τη φορά με άρωμα Παρισίων.

Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, έχει κανείς την αίσθηση ότι η πολιτική στέκει αμήχανη, αδύναμη απέναντι σ’ αυτόν τον χορό των δαιμόνων που στήνεται πάλι από την αρχή.

Στο Παρίσι και στο Λονδίνο εκδηλώθηκε η διπλή εμπλοκή της ελληνικής περίπτωσης. Στο Παρίσι, η τρόικα των δανειστών κατέστησε σαφές ότι δεν προτίθεται να στηρίξει πολιτικά την κυβέρνηση προσυπογράφοντας μια εύκολη για την Ελλάδα έξοδο από το Μνημόνιο. Από την Πέμπτη η κυβέρνηση κινείται σε ένα δυσμενέστερο πολιτικό κλίμα έχοντας λίγο χρόνο για να ανατάξει την κατάσταση.