...Για να επιστρέψει η Δημάρ στην ιδρυτική της ρότα έχει ανάγκη ρυμουλκού που δεν θα είναι άλλο από 1.την πολιτική εμπιστοσύνης στις δυνάμεις της, που θα προέλθει από τους βουλευτές, τα στελέχη και μέλη που έμειναν μακριά από τις αμφισημίες. 2. Την απόκτηση εμπιστοσύνης από τον αριστερό, προοδευτικό και οικολογικό χώρο μέσα από σαφής πολιτικές τοποθετήσεις π.χ. τη μη στήριξη νέου προέδρου στη παρούσα βουλή 3. την αναζήτηση πολυεπίπεδης στήριξης από τους μελλοντικούς πολιτικούς της συμμάχους ως αντίβαρο της κυβερνητικής περιφρούρησης στην οποία είναι εμπλεγμένη.

Στις ευρωεκλογές η ΔΗΜΑΡ ήταν ασφαλώς η μεγάλη ηττημένη. Παραδόξως όχι ο αρχηγός της κ. Φώτης Κουβέλης. Ο οποίος, για λίγους μήνες ακόμα, θα είναι σε θέση να διαπραγματεύεται από θέση ισχύος τις (εικαζόμενες) ψήφους του κόμματός του για την προεδρική εκλογή - πιθανότατα με τον ίδιο ως υποψήφιο. Μπορεί να ψηφίσει πολιτική σταθερότητα ελπίζοντας σε 180 ψήφους από τη σημερινή Βουλή ή να επιλέξει αλλαγή με «προοδευτικό πρόσημο» ελπίζοντας σε 151 ψήφους μετά από εκλογές - αν φυσικά βγει ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα και αν προκύψει τέτοια πλειοψηφία.

Ήταν Αύγουστος του 2005, όταν ο Ισραηλινός συγγραφέας δημοσίευσε αυτό το κείμενο

ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΕΠΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ και της Δυτικής Όχθης έχουν ένα όραμα για το μέλλον του Ισραήλ. Έχω όμως κι εγώ ένα όραμα για το μέλλον του Ισραήλ. Το δικό τους όραμα είναι ο δικός μου εφιάλτης, ενώ τα δικά μου όνειρα τους μοιάζουν δηλητηριώδη.

Πιθανώς όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές να έχει πετύχει ο Τζoν Κέρι την πολυπόθητη εκεχειρία. Ισως όχι. Ομως η κατάληξη είναι γνωστή. Οπως και η έναρξη του έργου «Ραντεβού με τη βία», που κάθε δυο χρόνια παίζεται στη Μέση Ανατολή με αμέτρητα πραγματικά θύματα. Την πρώτη αιματηρή κίνηση την κάνουν πάντα ισλαμιστές, ή της Χαμάς ή της Χεζμπολάχ.

Μετά την εκλογική συντριβή της ΔΗΜΑΡ στις Ευρωεκλογές πιστεύετε ότι υπάρχει περίπτωση ανάκαμψης του κόμματος και με ποιες προϋποθέσεις;

Η Δημοκρατική Αριστερά θα παλέψει και θα πετύχει γιατί η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα χρειάζονται έναν χώρο όπως ο δικός μας, που θα ανασυγκροτήσει το προοδευτικό τόξο και θα δοκιμάσει να μειώσει τις αποστάσεις που έχουν δημιουργηθεί μεταξύ της κεντροαριστεράς και της αριστεράς. Το εγχείρημα της Δημοκρατικής Αριστεράς οφείλει και πρέπει να συνεχιστεί ως μία πολιτική δύναμη που θέλει και μπορεί να συμβάλλει στη συνεργασία των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας σε μία εναλλακτική κατεύθυνση, απέναντι στις συντηρητικές πολιτικές.

Τον Ιούλιο του 1974 δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με την «πτώση της χούντας» ούτε με την «αποκατάσταση της δημοκρατίας». Οι ιδέες αυτές και τα ερμηνευτικά αυτά σχήματα επικράτησαν στις ανοιχτές διαβουλεύσεις της δημόσιας πολιτικής σφαίρας, αλλά δεν απέκτησαν ποτέ τη θεωρητική δυναμική της ριζικής ερμηνείας του ίδιου του πράγματος, που είναι η πολιτική συγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

- Κατ’ αρχήν συμφωνώ απολύτως με την δήλωση του Φ. Κουβέλη ότι το θέμα πρέπει να κριθεί στον κατάλληλο χρόνο. Να μην παίζουμε με την Προεδρική εκλογή πολιτικά παιχνίδια. Έχω υποστηρίξει και το επαναλαμβάνω ότι η παρούσα Βουλή πρέπει να εκλέξει με ευρύτερες συναινέσεις, Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Επίσης έχω δηλώσει ότι ο Φ. Κουβέλης μπορεί να είναι το πρόσωπο που θα συγκεντρώσει τις απαιτούμενες συναινέσεις. Αρα είναι σαφές τι θέλω να ψηφίσω. Σε κάθε περίπτωση θα κινηθώ σε συνεννόηση και με τους συναδέλφους μου βουλευτές της ΔΗΜΑΡ.

Αυτό που συμβαίνει στη ΔΗΜΑΡ είναι πρωτόγνωρο για την αριστερά. Κάθε μεγαλόβαθμο στέλεχος νομίζει πως είναι ο στρατηγός Κουτούζωφ και δίδει την μάχη της Μόσχας. Και γι αυτό σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις η μεγάλη πλειοψηφία των συμμετεχόντων, έχει την προσωπική άποψη ,την προσωπική γνώμη, και όχι τις συλλογικές αποφάσεις. Μερικά ζητήματα μπαίνουν στη σφαίρα του ανεξήγητου. Πως να αιτιολογήσεις συμπεριφορές καθόλα αγαπητών συντρόφων, που ενώ επιζητούν το διάλογο με άλλα κόμματα ,οι ίδιοι επιλέγουν την αποχή από το εσωκομματικό διάλογο; Και άλλοι αμετροεπείς που το μεγάλωμα της σκιάς το πέρασαν για μπόι;

Το εκλογικό αποτέλεσμα οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Μια ορθή ανάλυσή του προϋποθέτει : νηφαλιότητα, εξέταση όλων των πτυχών και σωστή στάθμιση της επίδρασης κάθε παράγοντα. Βασική επιδίωξη πρέπει να είναι η εξαγωγή συμπερασμάτων που δε θα έχουν εκ προοιμίου σκοπό να επιβεβαιώσουν τη μια ή την άλλη άποψη.

Πολλοί θεωρούν ως μια βασική αιτία της ήττας είτε την είσοδο είτε την έξοδο από την κυβέρνηση και εξαντλούν την κριτική τους στα δύο αυτά κομβικά σημεία.

Σειρά άρθρων(5) του Σ.Π.

Εδώ και χρόνια είναι γνωστό ότι τα ασφαλιστικά ταμεία οδηγούνται σε εκρηκτικό αδιέξοδο. Παρ’ όλα τα «μικρομπαλώματα» που επιχειρήθηκαν κατά καιρούς, με βαρύγδουπες εξαγγελίες «περί τομών» και «ασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων», τα πράγματα χειροτέρεψαν...

Οι λόγοι πολλοί. Η μεγάλη σπατάλη των πόρων των Ταμείων. Η καταλήστευση των αποθεματικών τους (ομόλογα, «κουρέματα» κ.λπ.). Το ανορθολογικό σύστημα των παροχών σε σχέση με τα έσοδα. Η εισφοροδιαφυγή. Η μαύρη εργασία. Η μεγάλη κρίση που εκτίναξε την ανεργία στα ύψη. Αλλά και η απερισκεψία των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και της ώθησης πολλών υπαλλήλων στη σύνταξη, για να επιτευχθούν άλλοι στόχοι, όπως η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κ.λπ. Οι ετεροκαθορισμοί από πλευράς εσόδων (φόροι υπέρ τρίτων) ή δαπανών (κοινωνική πολιτική) μέσω των ασφαλιστικών ταμείων ήταν μια πολιτική μη ορθολογική, που ανταποκρινόταν σε μια άλλη εποχή, με άλλα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα.

Συμπληρώνονται 40 χρόνια από την προδοσία των χουντικών (και τόσων στρατιωτικών) στην Κύπρο, από τη χωρίς οργανωμένη αντίσταση απόβαση των Τούρκων στο νησί, από την εξαφάνιση της δικτατορίας και την αποκατάσταση των ελευθεριών στην Ελλάδα με την επιστροφή του πραγματικού Καραμανλή.

Τις δυνατότητες επανένωσης της Κύπρου τις τίναξαν στον αέρα Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, με την αμέριστη ενίσχυση των εθνικιστών της Αθήνας και της Αγκυρας (αυτό κάνουν και σήμερα για να μην προχωρήσουν κάπως οι διαπραγματεύσεις) και πολιτικών χωρίς κουράγιο.

Aν η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία ήταν ηθοποιός σήμερα θα ήταν η Ρένα Βλαχόπουλου ως «μια τρελή τρελή σαραντάρα». Ωστόσο, παρά τα όσα «τρελά» της καταλογίζουν, το νεότερο ελληνικό κράτος ουδέποτε γνώριζε αντίστοιχη περίοδο δημοκρατίας και πολιτικής σταθερότητας. Αυτά τα «σαράντα χρόνια φαγούρας», οι εναλλαγές κυβερνήσεων είναι ομαλές, ακόμη και όταν οι δραστηριότητες των κυβερνήσεων δεν είναι.