Βρoχή οι έπαινοι για τη ΔΗΜΑΡ όσο μετείχε στην κυβέρνηση, δίνοντάς της την πολυτέλεια να εμφανίζεται σαν κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήταν. Σαν σχήμα δηλαδή με αγνές ναυαγοσωστικές προθέσεις και με εμβέλεια που υπερέβαινε το παραδοσιακό δικομματικό κατεστημένο. Ενώ δεν ήταν παρά μια εξαναγκαστική συμμαχία των δύο κατεξοχήν ενόχων για την κρίση, με μικρή διάθεση αντίστασης στη βούληση της τρόικας και με κορυφαίο στόχο την περίσωση του συστήματος πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που ηγεμονεύει στη Μεταπολίτευση.

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον, όχι όμως και έκπληξη, τις “δημοσιογραφικές” επιθέσεις που δέχεται, τις τελευταίες μέρες, η ΔΗΜΑΡ και προσωπικά ο Φώτης Κουβέλης.

Το “αγαπημένο κόμμα” και ο “δημοφιλέστερος/συμπαθέστερος πολιτικός” κατά τη ρητορική των σχολιαστών των δελτίων ειδήσεων και των δημοσκοπήσεων, την τελευταία διετία, έχουν μετατραπεί -πάντοτε από τους ίδιους σχολιαστές- σε “βαρίδια” του πολιτικού συστήματος.