Μέρες που είναι (40 χρόνια από την Μεταπολίτευση), δύο γενιές (του 114 και του Πολυτεχνείου), γεμάτες ενοχές για τα συντρίμια που παραδίδουν στις επόμενες γενιές, κάθονται στον καναπέ του δημόσιου ψυχαναλυτή και πασχίζουν σε κάτι έστω να αυτοδικαιωθούν... Έτσι, ο Κώστας Σημίτης μας λέει από την Καθημερινή ότι «το επίτευγμα της Μεταπολίτευσης είναι ότι μετέτρεψε μια χώρα αυταρχισμού και μισαλλοδοξίας σε μια λειτουργούσα δημοκρατία με ελευθερίες που ποτέ άλλοτε δεν είχαν υπάρξει σ’ αυτόν τον τόπο» και ότι ​«η οικονομική κρίση δεν ήταν αναπόφευκτο προϊόν της μεταπολίτευσης. Ήταν αποτέλεσμα των πολιτικών χειρισμών μετά το 2004». Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Δεν υπάρχει η ʼμπάραʼ της καταστροφής του 2004 που επικαλείται ο πρώην πρωθυπουργός. Η καταστροφή της χώρας ξεκίνησε από το 1981, σταδιακά και σε πολλά επεισόδια σαπουνόπερας.

Μέρες που είναι, το μυαλό τριγυρίζει στο Κυπριακό∙ βαρύ τίμημα της χούντας των συνταγματαρχών. Πάνε σαράντα χρόνια τώρα που η λύση παραμένει σε διαρκή εκκρεμότητα, ενώ στο μεταξύ διάφορες ενδιάμεσες προτάσεις από διεθνείς οργανισμούς έχουν ναυαγήσει, στο όνομα πάντα μιας καλύτερης μελλοντικής λύσης, που, όμως, ολοένα και περισσότερο, αργεί να φανεί. Εντωμεταξύ οι μαξιμαλισμοί, οι μαχητικές κορώνες και οι αμοιβαίες καχυποψίες καλά κρατούν, τρέφοντας το τέρας το εθνικισμού και στις δύο ζώνες του νησιού. Με τον καιρό, η Κύπρος έγινε κομμάτι της «δικής μας» μεταπολίτευσης. Από κάποιους χρησιμοποιήθηκε εργαλειακά σαν να ήταν το τελευταίο ναυάγιο της νεοελληνική Μεγάλης Ιδέας ∙ από κάποιους άλλους χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο μιας ιμπεριαλιστικής συνωμοσίας ∙ άρα, και εύκολου αντιαμερικανισμού. Λίγοι, πολλοί λίγοι, θέλησαν να κοιτάξουν το πρόσωπό της Ελλάδας στον καθρέφτη της Κύπρου.