Αυτό το νομοσχέδιο δεν ακουμπάει πάνω στην αυξημένη εγκληματικότητα ή τη σωφρονιστική πραγματικότητα αλλά στοχεύει στην εξουδετέρωση, την εξουθένωση, τον εκφοβισμό των όποιων «εσωτερικών εχθρών» του κράτους. Δεν πρόκειται στην ουσία για τη διατήρηση της ασφάλειας εντός/εκτός φυλακών αλλά για την τιμωρητική [πέρα και έξω από το κράτος δικαίου ή τους ευρωπαϊκούς σωφρονιστικούς κανόνες του 2006 ή ακόμα και του ελληνικού Συντάγματος (άρθρο 2 §1, 5 §1) ή και του ισχύοντος Σωφρονιστικού Κώδικα (Ν. 2776/99)] αχρήστευση ορισμένων κατηγοριών κρατουμένων ή συγκεκριμένων προσώπων.

Κι όλα αυτά, με βάση την επικίνδυνη έννοια της «επικινδυνότητας» την οποία ερμηνεύει αυθεντικά ο εισαγγελέας Εκτέλεσης Ποινών, ο εισαγγελέας Εφετών ή και ο υπουργός Δικαιοσύνης. Αναρωτιέμαι ποιους θα μπορούσε να αφορά αυτή η νέα «μεσαιωνικής σύλληψης» φυλακή.

Για εμάς, οι ζυμώσεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς δεν μπορούν να οδηγήσουν σε φορέα - δεκανίκι της συντηρητικής και νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης ούτε σε γενικές προτάσεις για μελλοντικά σχήματα και ιδέες, χωρίς τοποθέτηση πάνω στις τρέχουσες πολιτικές και το κυβερνητικό ζήτημα. Όμως διεργασίες σε προοδευτική κατεύθυνση διεξάγονται σε όλους αυτούς τους χώρους, περιλαμβανομένου και του ΠΑΣΟΚ, και οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας δεν έχουμε την πολυτέλεια να τις αγνοήσουμε. Πολλώ μάλλον που και στον ΣΥΡΙΖΑ η διαδικασία πολιτικής του ωρίμανσης από κόμμα του 3% σε κόμμα κυβερνητικό είναι αργή και συχνά βασανιστική.

Τον Νοέμβριο 2011, παρότι σοβούσε η πολιτική θύελλα, τα δύο κόμματα που σήμερα συγκυβερνούν έκαναν κάτι μοναδικό στα χρονικά τους. Στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας συμφώνησαν σε μια σειρά ώριμες αλλαγές για Γυμνάσιο, Λύκειο και εισαγωγικές εξετάσεις στα ΑΕΙ, που θα ίσχυαν μια 10ετία, ώστε να γλιτώσουν οι μαθητές από την αυθαιρεσία όποιου υπουργού φιλοδοξούσε να κάνει τη δική του «μεταρρύθμιση». Το σχέδιο νόμου ήταν έτοιμο. Η κυβέρνηση Παπαδήμου υποχρεώθηκε να το θέσει στο αρχείο, διότι η Ν.Δ. έθεσε βέτο, να μην ψηφιστεί οτιδήποτε δεν είχε σχέση με το PSI…

Η κ. Α. Διαμαντοπούλου παραιτήθηκε από υπουργός Παιδείας. Οι αλλαγές στοίχειωσαν.

Ανήκω στα μελή της Δημοκρατικής Αριστεράς που εντάθηκαν ενεργά μόλις ένιωσαν τη δυναμική της κυβερνώσας αριστεράς όπως αυτή εκφράστηκε στο ξεκίνημα, από τότε πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια, στο διάστημα αυτό το κόμμα μας πέρασε από διαφορετικές πολιτικές καταστάσεις και στην παρούσα φάση προσγειώθηκε ανώμαλα αλλά όχι τυχαία σε πολύ χαμηλό εκλογικό ποσοστό.

Δεδομένου του αποτελέσματος θα ήταν αποπροσανατολιστικό για τα μέλη μας και θα έστελνε εντελώς λάθος μήνυμα στους συμπολίτες μας ανεξάρτητα εάν μας ψήφισαν, εάν δεν το αποδεχτούμε όπως απλά είναι, δηλαδή μια μεγάλη αποτυχία.

Μιλώντας στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός μας, έδωσα όλες τις προσωπικές και πολιτικές διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να πάμε σε ένα συνέδριο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, αλλά σε ένα συνέδριο συνθέσεων. Κι αυτή τη διαδικασία την έχει ανάγκη η Δημοκρατική Αριστερά. Ορισμένοι επιμένουν να μην το αντιλαμβάνονται και να αντιμετωπίζουν την προσφυγή στη συλλογικότητα του κόμματός μας με καχυποψία. Είναι επιλογή τους. Θέλω απλώς να τους υπενθυμίσω ότι στις σημαντικές πολιτικές καμπές -και τέτοια είναι για τη Δημοκρατική Αριστερά η στιγμή που διανύουμε- δεν υπάρχει άλλος δρόμος, άλλη δημοκρατική λύση, από τον βαθύ, ειλικρινή και δημοκρατικά οργανωμένο διάλογο.

Η ΔΕΗ αποτελεί πυλώνα σταθερότητας στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, είναι κερδοφόρα, δημιουργεί προστιθέμενη αξία για τις επόμενες γενιές και εξυπηρετεί με σταθερότητα και κοινωνική ευαισθησία το δημόσιο συμφέρον και τους Έλληνες καταναλωτές.

Ο διαχωρισμός της μεγαλύτερης δημόσιας επιχείρησης της χώρας με τη δημιουργία της μικρής ΔΕΗ προς πώληση τους ιδιώτες δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και τους καταναλωτές ούτε και τον ανταγωνισμό αφού δεν αποδεικνύεται, το αντίθετο μάλλον, από την υπάρχουσα εμπειρία ότι μειώνονται με τέτοιες πρακτικές οι τιμές του ρεύματος.

...Η πρόσκληση για την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού προέρχεται από την κοινωνία. Και έχετε πολλά να προσφέρετε σε αυτό το πεδίο. Όμως δεν πρέπει να αγνοούμε ότι τα κόμματα παρά τις αδυναμίες τους είναι πυλώνες της δημοκρατίας. Άλλωστε και το Ποτάμι γίνεται κόμμα. Συνεπώς δεν είναι δυνατόν στο πλαίσιο του διαλόγου να μην συζητάμε με κόμματα αλλά μόνο με πρόσωπα.

Ούτε γίνεται πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν. Εξάλλου σε λίγα χρόνια και όσοι ασχολούνται σήμερα για πρώτη φορά με κόμματα θα έχουν κομματικό παρελθόν.

Η Δημοκρατική Αριστερά είναι υπέρ του διαλόγου για τη συγκρότηση μίας ευρύτερης προοδευτικής συμπαράταξης. Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι συμμαχίες με βαθιά προοδευτικό περιεχόμενο.

Ήδη δύο μήνες πριν από τις εκλογές, οι εκπρόσωποι του ΣτΕ έλεγαν σε δημόσιες συζητήσεις ότι μια σειρά αποφάσεων, κυρίως του 2012, για τις περικοπές μισθών και συντάξεων θα κατέληγαν στον κάλαθο των αχρήστων. Αλλά η αντίδραση των βουλευτών της συμπολίτευσης στην απόφαση της κυβέρνησης να πληρώσει στους δικαστικούς για όσα χρήματα περικόπηκαν τα τελευταία 2 χρόνια, συνδέοντας τις δικές τους αμοιβές με εκείνες των δικαστικών αλλά και τα άλλα ειδικά μισθολόγια, δείχνει οόι βρισκόμαστε μπροστά στο «ξήλωμα του πουλόβερ»

Δύο βιβλία για την κρίση στην ευρωζώνη που μόλις κυκλοφόρησαν στην αγγλική γλώσσα προσφέρουν εξαιρετικά διεισδυτικές προσεγγίσεις για την κατανόηση του τι ακριβώς συνέβη τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Το πρώτο βιβλίο με τίτλο «The European Debt Crisis, The Greek Case» (Manchester University Press, 2014) έχει συγγραφέα τον Κ. Σημίτη.

Διανύουμε τον 7ο χρόνο μιας στρατηγικής προσπάθειας για την κατά προτεραιότητα ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος, ώστε (λέει!) να ανακάμψει η δυνατότητά του να χρηματοδοτεί την οικονομία και την ισόρροπη και ανταγωνιστική ανάπτυξη των επιχειρήσεων. Οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν με χρήματα του Δημοσίου... συγχωνεύτηκαν σχεδόν ανέλεγκτες στην ολιγοπωλιακή και εναρμονισμένη συμπεριφορά τους... προχώρησαν στην ενίσχυση των κεφαλαίων τους υποκαθιστώντας μέρος του δανεισμού τους από το Δημόσιο έτσι ώστε να μετριάσουν το δικαίωμα της Βουλής να ελέγξει τον τρόπο διοίκησής τους... εκδίδουν ομόλογα με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου ώστε να εκμεταλλευτούν τα νέα προγράμματα ενίσχυσης της ρευστότητας της ΕΚΤ κ.λπ.

Μιας και κινούμαστε σε ρυθμούς Μουντιάλ ξεκινώ (και) αυτό το κείμενό μου ποδοσφαιρικά. Την διετία 84-85 που λέτε, ο (πανίσχυρος) τότε πρόεδρος του Παναθηναϊκού, Γιώργος Βαρδινογιάννης, ξεκίνησε μια σαρωτική μεταγραφική πολιτική, συγκλονίζοντας το οικοδόμημα του ελληνικού ποδοσφαίρου και αποκτώντας μέσα σε δύο χρόνια ορισμένους από τους κορυφαίους άσους εκείνης της εποχής.

Μετά το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, έχουν ενταθεί η συζήτηση και οι ζυμώσεις για τη δημιουργία νέων συμμαχιών και νέου συνασπισμού εξουσίας. Στη ΔΗΜΑΡ κυρίως, που πλήρωσε βαρύ τίμημα για την αλλοπρόσαλλη πολιτική της, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ, που παρά τη συγκρότηση της Ελιάς δεν κατάφερε να φτάσει σε διψήφιο ποσοστό, πολλοί εκφράζονται ανοιχτά υπέρ της εγκατάλειψης της σύμπλευσης με τη ΝΔ και τη στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ με στόχο τη συγκρότηση αριστερής κυβερνητικής πλειοψηφίας.