Μετά το πολύ κακό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έχει ανοίξει ένας κύκλος περίσκεψης και αναζήτησης των αιτιών. Διατυπώνονται όπως είναι λογικό, ερωτήματα, απόψεις και προτάσεις για το μέλλον της Δημοκρατικής Αριστεράς. Είναι μια διαδικασία αυτή επίπονη και φορτισμένη, όμως ταυτόχρονα αναγκαία. Είναι μια διαδικασία που πρέπει να γίνει με τρόπο συντεταγμένο, νηφάλιο και ενωτικό. Με τρόπο που να επιδιώκει τις συνθέσεις και όχι τις διαιρέσεις.

Η ανάλυση των αιτιών πρέπει να αποφύγει τις μονοδιάστατες προσεγγίσεις και την περιπτωσιολογία, τις προσωπικές αναγνώσεις. Δεν πρέπει να χάσουμε το θάρρος μας, δεν πρέπει να κυριαρχήσει το προσωπικό άγχος έναντι της συμβολής μας στη συλλογική μας υπόθεση.

Πολύ πριν τις ευρωεκλογές, αλλά πολύ περισσότερο μετά και τα εκλογικά αποτελέσματα, στον «χώρο» μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ η αναγκαιότητα της παρουσίας μιας συγκροτημένης πολιτικής έκφρασης των υπαρκτών κοινωνικά και πολιτικά υποκειμένων είναι πρόδηλη. Για να σηματοδοτήσει και να επιχειρήσει να βάλει τη σφραγίδα της στην πορεία στην ύστερη μνημονιακή περίοδο και κυρίως στη μετάβαση στη μεταμνημονιακή περίοδο.
Αναφέρομαι στη πολυσυζητημένη ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ.