Είναι αδιανόητη η μονομερής κατάπαυση του πυρός από τον Ποροσένκο, με εγγυητή του διαφαινόμενου συμβιβασμού Μόσχας – Κιέβου το Βερολίνο: για όποιον θα είχε αμφιβολία ο διορισμός τού μέχρι χθες πρέσβη της Ουκρανίας στη γερμανική πρωτεύουσα Πάβελ Κλίμκιν στο αξίωμα του υπουργού Εξωτερικών τη διαλύει.

Μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης η Σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα προκαλούσε, το λιγότερο, καχυποψία στους κόλπους όλων των εκδοχών της Αριστεράς (κομμουνιστογενούς, ανανεωτικής, ριζοσπαστικής και σοσιαλιστικής). Ανεξάρτητα από τις ιστορικές και ιδεολογικές αιτίες γι’ αυτήν την καχυποψία, νομίζω ότι αξίζει να αναφερθώ εν συντομία στο τι διαφορετικό κόμισε αυτή στην πολιτική ζωή της ευρωπαϊκής Ηπείρου.

Η διαμορφούμενη ακόμη από την εποχή του Μπερνστάιν Σοσιαλδημοκρατία απέρριψε τον οικονομισμό, ο οποίος ήταν η κυρίαρχη σκέψη στην Αριστερά της εποχής. Ιστορικά η Σοσιαλδημοκρατία δεν αποτέλεσε κάποιο συμβιβασμό μεταξύ του Φιλελευθερισμού και του Μαρξισμού, αλλά μια νέα πρόταση για το πρωτείο της πολιτικής έναντι της οικονομίας.