Στη Δημοκρατική Αριστερά, που αποφάσισε συνέδριο το φθινόπωρο, υπάρχει μια πλειοψηφία και μία μειοψηφία που επιβεβαιώθηκαν από όλα τα όργανα και στο προηγούμενο συνέδριο και ξανά σήμερα. Όλες οι σημαντικές αποφάσεις του κατασυκοφαντημένου “Φώτη”, που δεν είναι … Ζαχαριάδης, έχουν δημοκρατικά συζητηθεί και εγκριθεί από την πλειοψηφία.

Η μειοψηφία δεν θέλει να αποδεχτεί το γεγονός ότι δεν έχει πείσει τα μέλη της ΔΗΜΑΡ και εκφράζεται από μέρους των ανώνυμων “ψηφοφόρων”, με την αμέριστη ως παθιασμένη συμπαράσταση των ΜΜΕ, έστω κι ας μην έχει χαράξει η μειοψηφία και ο υποτιθέμενος αρχηγός της ο κ. Λυκούδης, μια συγκεκριμένη γραμμή για να μάθουμε τι θα κάνουν και που θα πάνε αφού δεν θα πάνε στο συνέδριο.

Μπορεί να κυβερνήσει για πρώτη φορά ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς την Ελλάδα; Το ερώτημα αυτό, που έχει τεθεί σε διάφορους τόνους κατά και μετά τις τελευταίες εκλογές, είναι κατά την άποψή μου παραπλανητικό ως προς το ένα σκέλος του. Το ζήτημα δεν ανέκυψε για πρώτη φορά τώρα αλλά μετά τη Μεταπολίτευση, με την εμφάνιση και στη συνέχεια την εκλογική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο τότε ήταν ένα ιδιότυπο κόμμα της σοσιαλιστικής Αριστεράς, με πολλούς οπαδούς της προδικτατορικής ΕΔΑ στις τάξεις του, με έντονα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και με ρηξικέλευθες θέσεις που υπερακόντιζαν κατά πολύ, σε όλα τα επίπεδα, τις σημερινές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.