Το επόμενο μεγάλο πολιτικό ζήτημα που έχουμε μπροστά μας και που θα καθορίσει τις εξελίξεις, είναι η δυνατότητα ή μη της παρούσας βουλής να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ως γνωστόν, το Σύνταγμά μας προβλέπει έμμεση εκλογή του Προέδρου από τη βουλή με διαδοχικές ψηφοφορίες και με διάλυσή της, αν δεν επιτευχθεί στην 3η ψηφοφορία αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών, ενώ μετά από τις εθνικές εκλογές, προβλέπεται στην τελική ψηφοφορία στη βουλή, η εκλογή Προέδρου και με 151 ψήφους.
Δεν είναι εκ πρώτης όψεως παράλογη η σκέψη ότι η ίδια πλειοψηφία των 151 ψήφων θα μπορούσε να προβλέπεται ως τελική διαδικασία και πριν από τη διάλυση της βουλής, πλην όμως, ο συντακτικός νομοθέτης θέλησε να συνδέσει την παραπάνω αριθμητική πλειοψηφία και με ουσιαστική πολιτική νομιμοποίησή της, δηλαδή με κοινοβουλευτική σύνθεση που θα έχει προκύψει από πρόσφατη λαϊκή εντολή, επιθυμώντας προφανώς να προσδώσει στον αρχηγό του πολιτεύματος, αυξημένο κύρος και αδιαμφισβήτητη ή έστω ευρύτερη, αποδοχή.

Μια κριτική που ασκείται συχνά τον τελευταίο καιρό στη ΔΗΜΑΡ είναι ότι η πολιτική κατεύθυνση της και πάλι «δεν είναι ξεκάθαρη». Πιο συγκεκριμένα, υποστηρίζουν πολλοί και από διάφορες πλευρές ότι δεν είναι συμβατός ο στόχος της εναλλακτικής, προοδευτικής, αριστερής διακυβέρνησης με πλήρη οριοθέτηση προς την ΝΔ με τον στόχο της συσπείρωσης της κεντροαριστεράς. Βασικό επιχείρημα τους είναι:
Η δεδομένη πολιτική σύμπλευση και συγκυβέρνηση ενός μέρους της κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ, Ελιά) με την ΝΔ.
Η άρνηση ενός άλλου μέρους της (Ποτάμι) έστω και να συζητήσει για μια κυβέρνηση της αριστεράς και κεντροαριστεράς, άρνηση που αποκαλύπτει τις στρατηγικές επιλογές της ηγεσίας του Ποταμιού.